“ลูกชายคนเล็กของคุณมานู้นแล้ว”
อาทิตย์ชี้นิ้วไปยังเบื้องหน้าที่มีบ้านพักหลังเล็กของรัตติเป็นฉากหลัง ให้ผู้เป็นภรรยาของเขาอย่างศจีได้เห็นคนที่กำลังนั่งรถเข็นเข้ามาหา
พร้อมกันนั้นเขาก็ยิ้มออกมาด้วยเพราะดีใจไม่น้อยที่รัตติยอมออกมาพบผู้คน ไม่ได้เก็บตัวเงียบอยู่แต่ภายในบ้านหลังเล็กนั้นอีก
“แม่อยากมาหาแสงตั้งนานแล้วแต่ร่างกายมันไม่อำนวย แม่คิดถึงแสงมากนะ”
ศจีให้ผู้เป็นสามีของเธอเข็นรถเข็นที่เธอใช้นั่งอยู่ให้เข้าไปหาลูกชายคนเล็กที่กำลังนั่งรถเข็นเข้ามาหาเธอ
เพราะในช่วงนี้ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงเดินเองไม่ไหวทำให้ต้องนั่งรถเข็นด้วยทรุดหนักตอนที่รู้ข่าวว่าลูกชายคนเล็กประสบอุบัติเหตุร้ายแรง
“ผมก็คิดถึงคุณแม่ครับ”
รัตติเอ่ยตอบกลับความคิดถึงของผู้เป็นแม่เลี้ยงเบาๆราวกับไม่อยากจะพูดมันออกมา โดยมีพยาบาลพิเศษของเขาเข็นรถเข็นให้เขาเข้าไปหาผู้เป็นแม่เลี้ยง
ด้วยเขาไม่ได้คิดถึงใคร ไม่อยากพบหน้าใครทั้
