เวลา 22:00
ตึก ตึก
ร่างสูงกลับเข้าบ้านมาในช่วงดึกหลังจากประชุมงานเสร็จ วันนี้รู้สึกเหนื่อยจนไม่อยากทำอะไร เขาเดินขึ้นชั้นสองมา ตรงไปหาเด็ก ๆ ที่นอนอยู่ในห้อง ฟีนิกซ์เปิดประตูเข้าห้องไปด้วยความเบามือ ก้าวไปหยุดข้างเตียงเด็กทั้งสาม ก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปหอมแก้มหลานแฝดทั้งสอง แล้วขยับสายตามองไปยังเลโก้ที่นอนกอดตุ๊กตาหุ่นยนต์เก่า ๆ ที่พี่สาวเป็นคนซื้อให้ในวันเกิด แม้ว่าหุ่นยนต์ตัวนั้นจะราคาแค่ไม่กี่บาท มันกลับมีค่าทางใจไม่อาจเทียบราคาได้
"...." ฟีนิกซ์เอาแต่ยืนนิ่งจ้องเลโก้แววตายากจะคาดเดา เขาใช้เวลาในห้องนี้เกือบสิบห้านาที ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องไป
แกร็ก แอ๊ด~
มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่ดังเบา ๆ เท้าหนักก้าวไปส่องดูหญิงสาวบนเตียง สายตาฟีนิกซ์มองคราบน้ำตาที่เลอะเปื้อนใบหน้าคนตัวเล็ก นิ้วเรียวยาวเลื่อนไปเช็ดคราบน้ำตาออกจากใบหน้าเนียนสวยให้ด้วยความเบามือ เขาไม่ชอบเห็นน้ำตาของเธอ เกลีย
