บทที่3[100%]
2643 คำ
“!!!”
“ถ้าคุณไม่อยากตายก็ทำตัวให้มันดีกว่านี้ อย่าทำร้ายผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้...”
“อึก พะ พอแล้ว... ขอโทษ”
“ขอโทษน้องสาวผม ไม่ใช่ผม!!” ยูอาจับชายคนนี้ให้หันไปมองแคร์ที่ยืนตัวสั่นอยู่ก่อนจะพูดคำว่าขอโทษ สักพักพวกพ้องของยูอาก็มาจัดการชายคนนี้ที่พวกพ้องของเขากำลังตามล่าอยู่ เพราะติดหนี้คาสิโนของซีโร่แล้วก็ไม่ยอมจ่าย แถมยังทำตัวไม่ดีจนเขาต้องสั่งให้พวกพ้องสั่งสอนซะหน่อย ยูอาหันไปมองแคร์ที่ตอนนี้กำลังยืนตัวสั่นอยู่
“แคร์ เป็นอะไรหรือเปล่า?”
“...”
“แคร์ ตอบพี่สิ...”
“พี่ยูเลือดออก” แคร์ไม่ได้สนใจคำถามของยูอาสักนิดแต่สิ่งที่เธอสนคือฝ่ามือข้างซ้ายที่มีเลือดออกเต็มไปหมดจนแคร์จับมือหนาไปกุมทันที
“ช่างเถอะ เรากลับกันนะ... เรามีเรื่องต้องเคลียร์กัน”
“อะ อืม...” ยูอาจับมือแคร์มาที่รถบิ๊กไบค์ก่อนจะนั่งคร่อมแล้วดึงร่างเล็กให้นั่งด้านหน้าโดยให้แคร์นั่งไขว้ ใบหน้าหล่อก้มลงมองแคร์ที่ตอนนี้กำลังยกสองแขนโอบกอดคอเขา ซบใบหน้าลงกับไหล่ขวาอย่างหวาดกลัวกับสิ่งที่ตัวเองเจอ
“กลับไปโดนลงโทษแน่ โทษฐานที่ดื้อกับพี่อีกแล้ว...”
รถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์คู่ใจของยูอาจอดลงที่ลานจอดรถวีไอพี ร่างหนากุมมือเล็กให้เดินตามขึ้นไปที่ห้องทันทีพร้อมกับความเงียบที่เข้ามาปกคลุม แคร์รู้ดีว่าตัวเองผิดถึงได้เงียบและรอรับฟังคำว่าจากยูอา ร่างหนามาถึงห้องตัวเองก็พาแคร์เข้ามาด้วยก่อนจะให้นั่งลงที่โซฟาโดยที่ตัวเขากำลังยืนกอดอกมองร่างเล็กตรงหน้าที่กำลังก้มหน้าลงกับพื้น
“ไหนเล่าให้พี่ฟังสิ ว่าหนีพี่ไปไหนมา?”
“...”
“ตอบพี่มาครับแคร์”
“แคร์ เออ... ไปบ้านลิมา”
“แล้วยังไงครับ จะไปทำไมถึงไม่บอกพี่ล่ะ? ไปคนเดียวดึกๆ แบบนั้นมันอันตรายนะรู้ไหม?”
“...”
“เฮ้อ รู้ไหมว่ามันอันตรายมากแค่ไหน... ถ้าพี่ตามหาเราไม่เจอ พี่จะเป็นยังไง? พี่เป็นห่วงเรามากนะแคร์ อย่าทำให้พี่เป็นห่วงอีกนะ เข้าใจไหมครับ?” แคร์เงยหน้ามองยูอาที่มองหน้าเธอด้วยแววตาอ่อนโยนจนเธอถึงกับรู้สึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองทำเลย มือเล็กเอื้อมไปจับมือหนาทันที
“แคร์ขอโทษ แต่... พี่ยูเป็นห่วงแคร์เหรอ?”
“ทำไมถามแบบนี้ล่ะ แคร์เป็นน้องสาวของพี่นะ... พี่ก็ต้องห่วงสิ” ยูอากำลังจะยกมือซ้ายลูบหัวแคร์ก็ต้องชะงักไว้เพราะฝ่ามือของเขาถูกมีดบาดจนเป็นแผลยาวเลย แคร์ที่เห็นแบบนั้นก็ดึงร่างหนาให้นั่งลงข้างๆ
“พี่ยูเจ็บ แคร์จะทำแผลให้นะ”
“ทำเป็นเหรอ?”
“อะ เออไม่อ่ะ แต่แค่ล้างแผล เอายาทาแคร์ทำได้นะ... รอก่อนนะ” แคร์ยิ้มแล้วเดินไปหาอุปกรณ์ทำแผลที่ติดอยู่ข้างๆ ประตูทางเข้า ก่อนจะนั่งลงแล้วหยิบแอลกอฮอลล์มาราดที่แผลยูอาทัน
“โอ๊ยย!! แสบ...”
“คะ แคร์ขอโทษ เออ... ต้องชุบสำลีก่อน” ยูอากัดปากตัวเองที่คนข้างๆ เอาแอลกอฮอลล์มาราดบนแผลเขาเลยโดยไม่ชุบสำลี ใบหน้าหล่อมองน้องสาวคนนี้ของตัวเองที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำแผลให้เขาก็ผุดยิ้มออกมาทันทีกับการกระทำของแคร์ที่ทำให้เขาถึงกับยิ้มไม่หุบ ใบหน้าสวยเงยหน้ามองพี่ชายแสนดีก็ต้องนิ่งไปกับสายตาที่แสนจะอ่อนโยน
“ยิ้มอะไรเหรอพี่ยู?”
“พี่ยิ้มเหรอ?”
“อืม หรือว่ามีอะไรติดหน้าแคร์”
“เปล่าครับ เอาเป็นว่าแผลพี่ไว้ก่อนดีกว่า... มาเรื่องของเราดีกว่า”
“เรื่อง? ของแคร์ ทำไมล่ะ... แคร์ก็รับผิดทุกอย่างแล้วไง?” แคร์ขมวดคิ้วทันทีพลางนึกถึงคำพูดของยูอาก่อนที่จะมาถึงคอนโดก็ต้องตกใจทันที
‘กลับไปโดนลงโทษแน่ โทษฐานที่ดื้อกับพี่อีกแล้ว...’
“ละ ลงโทษแคร์เหรอ?”
“ใช่ โทษฐานดื้อกับพี่อีกแล้ว...” ยูอายิ้มทันทีก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ๆ ร่างเล็กที่มองใบหน้าหล่อของยูอาที่โน้มเข้ามาใกล้จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอบอุ่นของเขา แคร์ตาโตทันทีกับสิ่งที่ยูอาทำ
“จะ จะให้แคร์ทำอะไรล่ะ?”
“แล้วแคร์จะให้พี่ลงโทษอะไรแคร์ดีล่ะ...”
“ก็แล้วแต่พี่ยูสิ แคร์ผิดก็ยอมรับผิดอยู่แล้ว” ร่างเล็กทำปากจู๋ทันทีก่อนที่ยูอาจะลุกขึ้นยืนหันไปมองร่างเล็กที่นั่งนิ่งไม่ขยับไปไหนเลย
“กักบริเวณหนึ่งวัน ในห้องของพี่”
“อะ ห๊ะ!! กะ กักบริเวณ... ไม่เอานะพี่ยูแคร์ไม่เอาเด็ดขาด!!”
“...”
“จะไม่ให้แคร์ออกไปไหนเลยตั้งวันหนึ่งแคร์ตายแน่นะ อีกอย่างแคร์นัดกับแซนและลิไว้...”
“งั้นไปอยู่กับเชค...”
“!!!”
“ถ้าไม่ทำตามที่พี่บอกก็ไปอยู่กับเชค หรือไงเลือกเอา เพราะพี่ต้องลงโทษแคร์กับสิ่งที่แคร์ทำนะ” แคร์ที่ได้ฟังข้อเสนอก็ทำหน้าไม่ดีทันที และยิ่งเพิ่งรับคำท้ากับเพื่อนทั้งสองคนมาทำให้เธอต้องรับบทลงโทษที่ยูอาเป็นคนกำหนด ให้ตายเหอะพี่ยู คอยดูนะจะทำให้ความเย็นชาของพี่... ต้องสลายหายไปและหลงแคร์ บอกรักแคร์ให้ได้เลยคอยดู!!
“ก็ได้...”
“ดีมาก งั้นแบมือมา”
“แบมือ? แบทำไมอ่ะ...”
“...”
“ก็ได้...”
เพียะ!!
“โอ๊ยพี่ยู แคร์เจ็บนะ ตีมือแคร์ทำไม!?” ยูอาฟาดมือลงที่มือเล็กทันทีอย่างแรงจนแคร์กุมมือตัวเองแล้วเงยหน้ามองเขาทันทีอย่างไม่เข้าใจ
“ลงโทษด้วยการตี แต่ถ้ามีอีกจะเพิ่มบทลงโทษไปเรื่อยๆ จากตีมือก็เป็นตีก้น”
“ห๊ะ!! ไม่เอานะ แคร์ไม่ใช่เด็กแล้วนะ...”
“อีกอย่างถ้าไปกินเหล้ามาอีก พี่ก็จะลงโทษโดยการห้ามแคร์แต่งตัวโป๊ เพราะงั้นวันนี้แต่งตัวได้มิดชิดดี... วันหลังต้องแต่งแบบนี้ เข้าใจไหม?”
“ไม่!! แคร์จะแต่งโป๊ๆ เพราะแคร์ชอบ พี่ยูจะลงโทษแคร์ก็เฉพาะที่แคร์ทำผิดได้เท่านั้นนะ ส่วนเรื่องแต่งตัวอย่ามาห้ามแคร์นะ...” คนตัวเล็กลุกขึ้นเท้าเอวเชิดหน้าเถียงยูอาทันทีที่มาสั่งห้ามเธอไม่ให้แต่งตัวโป๊และห้ามกินเหล้า เดี๋ยวเถอะจากที่สั่งๆ นะจะทำให้อ้อนธอเลยคอยดู!!
“ก็ได้ๆ พี่จะไม่ห้ามเราเรื่องนี้ก็ได้... เอาเป็นว่าไปเอาเสื้อผ้าที่ห้องมา และก็ห้ามเอาชุดนอนโป๊ๆ มาด้วย พี่จะกักบริเวณแคร์ตั้งแต่ตีหนึ่งของวันนี้จนไปถึงตีหนึ่งของคืนวันพรุ่งนี้”
“งือ พี่ยูคนบ้าอำนาจ!!”
“ขอบคุณครับ เพราะพี่ต้องทำแบบนี้ไม่งั้นแคร์ก็จะดื้อกับพี่อีก...” ยูอามองคนตัวเล็กที่เดินสะบัดหน้าออกจากห้องเขาไปทันที ร่างหนาได้แต่ส่ายหน้าไปมามองมือตัวเองที่ถูกพันผ้าพันแผลไว้อย่างเละๆ จนเขายิ้มออกมากับสิ่งที่มองอยู่ ยูอาเตรียมตัวอาบน้ำทันทีเพราะถ้าขืนรอแคร์อาบก่อนมีหวังเขาได้หลับแน่ เพราะแคร์อาบน้ำนานซะจนเขาเองก็อดห่วงไม่ได้ กลัวจะลื่นล้มอะไรประมาณนี้ ร่างหนายืนอาบน้ำสักพักก็ออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูสีน้ำตาลผืนเดียวที่พันเอวอยู่
“อาบน้ำสะ... กะ กรี๊ดดดด!!”
“อ่ะ นะ น้องแคร์ จิ๊!!” แคร์ที่นั่งอยู่ที่เตียงก็ลุกที่จะเตรียมตัวอาบน้ำต่อจากยูอาแต่ชายหนุ่มดันออกมาด้วยสภาพกึ่งเปลือยจนแคร์ถึงกับตกใจก้มหน้าลงกับหมอนทันที
“พี่ยูบ้า ลามก!!”
“แล้วแคร์ทำไมไม่รอพี่ที่นอกห้องละครับ?” ยูอารีบหยิบเสื้อกล้ามสีดำมาสวมกับกางเกงเลสีครีม พร้อมกับเสยผมตัวเองขึ้นไปเดินไปจับร่างเล็กให้ออกจากหมอนที่ตัวฟุบอยู่
“กะ ก็แคร์นึกว่าพี่ยูจะแต่งตัวในห้องน้ำนี่น่า... ใครจะไปรู้กันเล่า” แคร์บ่นอุบ ใบหน้าสวยคมแดงซ่านที่เห็นซิกแพ๊คหนาและหน้าอกที่เป็นลอนๆ ของเขา ร่างเล็กเลยหยิบเสื้อผ้าของตัวเองแล้วสวนร่างหนาเดินเข้าห้องน้ำไปทันที ยูอายิ้มออกมาตั้งแต่แคร์ถึงแม้เขาจะรู้สึกว่ามีร่างเล็กมาอยู่ด้วยก็ทำให้เขายิ้มได้มากกว่าเดิมถึงแม้จะเอาแต่สร้างปัญหาให้เขาซะมากกว่าก็ตามที ร่างหนาหยิบโน๊ตบุ๊คมานั่งที่โซฟาริมระเบียงที่ตอนนี้ลมด้านนอกกำลังเย็น ก่อนจะหยิบแว่นสายตามาสวม มองวีดิโอคอลที่ถูกส่งมาหนึ่งสายก่อนจะเปิดดูก็ต้องยิ้มออกมาไปหุบและรีบโทรกลับทันที ใบหน้าหล่อดีใจจนหัวใจเต้นรัวทันที สักพักใบหน้าสวยหวานก็ขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มที่สะกดหัวใจของเขาให้ลืมเธอไม่ได้
“ยู สบายดีไหม?”
“น้ำ... ฉันสบายดี เธอล่ะไปเที่ยวสนุกไหม?” ผู้หญิงที่เขาบอกได้เต็มปากไม่มีทางลืมเธอไปจากหัวใจได้เลย ถึงแม้เธอจะเคยบอกให้เขาลืมเธอก็ตามที แต่มันก็ทำไม่ได้เลยสักครั้งที่เขาจะลืมเธอไปจากความทรงจำ... ความทรงจำที่เขากับเธอมีต่อกันทั้งในยามสุขและทุกข์ ตอนนี้เธอกำลังส่งยิ้มให้เขากับอีกคนที่ตอนนี้กำลังยิ้มให้
“คาสิโนเป็นไงบ้างยูอา?”
“ครับ คุณซีโร่ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับ...”
“อืม อีกนานกว่าฉันจะกลับ ฝากด้วยนะ”
“ครับผม...”
“นี่ซีโร่ไปเลยนะ ฉันจะคุยกับยูอา...” ยูอามองน้ำที่ผลักไหล่ซีโร่ที่จับหัวเธอลูบไปมาแล้วเดินออกไป ก่อนที่ใบหน้าสวยหวานจะหันมาส่งยิ้มให้เขาและคุยกับเขาอย่างสนุก ยูอาแทบจะไม่ได้ฟังเลยว่าเธอพูดอะไรบ้าง มัวแต่มองใบหน้าของเธอและยิ้มแบบนั้น... แคร์ที่อาบน้ำเสร็จก็เดินออกจากห้องน้ำด้วยเสื้อเชิ้ตสีชมพูตัวใหญ่เพราะยูอาสั่งว่าอย่าแต่งตัวโป๊ ซึ่งเธอก็หงุดหงิดนิดหน่อย ว่าแต่คนบ้าอำนาจไปไหนกันนะ? แคร์ที่ยืนเช็ดผมอยู่สายตาก็เหลือบไปเห็นหลังของยูอาที่อยู่ตรงระเบียง ว่าแล้วร่างเล็กก็ว่าจะแกล้งเขาซะหน่อยแต่ดันเห็นว่าร่างหนากำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับจอโน้ตบุ๊คเลยเลือกที่จะแอบอยู่ตรงหลังผ้าม่านชะโงกหน้าออกไปดูนิดหน่อย
“ยู ทำไมไม่พูดบ้างล่ะ เงียบแบบนี้ฉันดูเป็นตัวตลกนะ”
“หึตลกอะไร? ฉันฟังเธอพูดนานแค่ไหน ฉันก็ฟังได้...”
“ฉันอยากให้นายมาด้วยนะ ที่นี่สวยมาก”
“ไม่เป็นไรหรอก แค่เห็นเธอมีความสุข ฉันก็มีความสุขแล้วล่ะ” แคร์มองใบหน้าของหญิงสาวที่คุยกับยูอาก็ขมวดคิ้วทันที ทำไมพี่ยูถึงได้ดูอ่อนโยนกับเธอคนนี้จัง? ใครกัน... แคร์ได้แต่เก็บเรื่องนี้มาคิดก่อนจะถอนหายใจออกมา ไม่ได้การล่ะ แผนที่จะทำให้พี่ยูหลงรักมันจะพังไม่ได้ถ้าพี่ยูจะสนใจผู้หญิงคนอื่นมากกว่าเธอ เอาเป็นว่า... แคร์ยิ้มยะเยือกก่อนจะหันไปมองยูอาและตัวเธอก็แกล้งล้มทันที
“อะ โอ๊ย!!”
“แคร์!!”
“มีอะไรเหรอยูอา?”
“เออ น้ำถ้าไงเดี๋ยวเราค่อยคุยกันนะ... บายครับ” ยูอาปิดจอโน๊ตบุ๊คพร้อมกับถอดแว่นออก วิ่งเข้าไปในห้องก็เห็นแคร์กุมข้อเท้าอยู่ ใบหน้าสวยคมทำหน้าเจ็บปวดจนเขาต้องวิ่งไปดู
“เกิดอะไรขึ้นครับ?”
“แคร์ล้มอ่ะ เจ็บจังพี่ยู...”
“เฮ้อ ระวังด้วยสิครับมาลุกขึ้น” แคร์ทำหน้าบูดๆ ก่อนจะถูกประคองให้นั่งบนเตียงโดยมียูอาที่นั่งชันเข่าอยู่ก่อนจะจับข้อเท้าของแคร์ไปนวดเบาๆ ใบหน้าสวยคมมองพี่ชายที่แสนดีก็รู้สึกไม่ดีเท่าไหร่ที่ต้องทำให้พี่ยูคนนี้มาอยู่ในวังวนเกมส์ของเธอ แต่ช่างสิ!! ในเมื่อสิ่งที่เธอต้องการจริงๆ คือของรางวัลที่จะได้จากการที่ทำให้ยูอาบอกรักต่างหาก
“เป็นไงบ้าง หายไหม?”
“อืม ว่าแต่พี่ยู... คุยกับใครเหรอ? แคร์เห็นพี่ยิ้มให้หุบเลย” ยูอาเงยหน้ามองแคร์แล้วยิ้มให้กับร่างเล็กก่อนจะจับหัวคนตัวเล็กโยกไปมา
“ไม่มีอะไรหรอกครับ”
“เหรอ นึกว่าคุยกับแฟน...”
“พี่ไม่มีแฟนครับ อีกอย่างพี่ก็ไม่คิดจะมีด้วย”
“เอ๋? ทำไมล่ะ พี่ยูก็ออกจะแสนดี หล่อ รวย... สมบูรณ์แบบทุกอย่างแล้วทำไม?”
“ก็เพราะว่าพี่ไม่อยากลบความทรงจำของใครบางคนออกไปจากหัวใจและสมองของพี่ไงครับ...”
“...”
“ไม่มีใครมาแทนที่ของเธอได้ อีกอย่างพี่เลือกแล้วที่จะมีแต่เธออยู่... ต่อให้เจอคนที่ใช่พี่ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะลบเธอคนนี้ไปจากหัวใจและสมองได้หรือเปล่า?” แคร์มองยูอาที่พูดถึงน้ำด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เป็นยิ้มที่เธออยากได้มากที่สุด... รอยยิ้มที่ดูเหมือนยูอาจะชอบผู้หญิงอีกคนหนึ่งมากจนแคร์ได้แต่นิ่งไป แบบนี้จะทำให้พี่ยูตกหลุมรักได้ไงกัน?
“แคร์เป็นอะไรหรือเปล่า?”
“อะ ปะ เปล่า... แคร์ง่วงแล้วล่ะ”
“อ่องั้นก็นอนซะ อีกอย่างเรายังถูกพี่กักบริเวณอยู่นะ...”
“รู้แล้วล่ะน่า พี่ยูเฝ้าแคร์อยู่แบบนี้จะหนีไปไหนได้ล่ะ แบร่!!” ยูอายิ้มแล้วเดินออกจากห้องไปทันที แคร์ที่เห็นแบบนั้นก็กัดเล็บตัวเองทันทีกับสิ่งที่เธอกำลังขบคิด ไม่ง่ายเลยจริงๆ ที่จะทำให้พี่ยูตกหลุมรักและบอกรัก มันยากมากจริงๆ พี่ยูไม่เหมือนผู้ชายที่เธอเคยเจอมา ไม่ใช่ผู้ชายที่หื่นกาม เห็นเธอแต่งตัวโป๊ก็ดุว่าแบบพี่ชายเอ็ดน้องสาว สายตาที่มองมาก็แค่สายตาของพี่ชายที่ห่วงน้องสาว ท่าทางที่เอ็นดูแบบนั้นเธอไม่ได้อยากจะได้ซะหน่อย
“จะทำยังไงให้พี่ยูมองเราและทำกับเราแบบคนรักนะ... หนทางที่ลิบอก มันไม่มีจริงๆ เหรอเนี้ย” แคร์ล้มลงกับเตียงนอนมองเพดานก่อนจะนึกถึงสิ่งที่ยูอาพูด สิ่งที่ยูอาพูดมันทำให้เธอกำลังใจหดทันที แต่ถ้านึกถึงสิ่งที่ได้กลับมาก็ฮึดขึ้นมาทันที เอาเป็นว่า... ยังไงพี่ยูก็ต้องลืมเธอคนนั้นไปจากควาทรงจำได้
“และในหัวใจของพี่ สมองของพี่... จะลืมความทรงจำของเธอคนนั้นไป และจะมีแต่แคร์เท่านั้นที่ได้ครอบครองพี่ พี่ยู!!” ร่างเล็กเดินไปเปิดประตูห้องแง้มดูร่างหนาที่ตอนนี้กำลังนอนอยู่ที่โซฟาอย่างเจ้าเล่ห์ พี่ยูต้องบอกรักแคร์!! และหลงรักแคร์ คอยดู...
- ผู้เขียน
