บทที่3[50%]
2685 คำ
Ur & Care
3
ทั้งสองคนมาถึงคอนโด แคร์ก็ลงจากรถทันทีโดยไม่สนใจคนข้างๆ ที่มองตามอย่างไม่สบายใจก่อนจะรีบตามร่างเล็กไปทันทีแต่ก็ได้แค่นั้นเพราะแคร์ขึ้นลิฟต์ไปคนเดียว โดยปล่อยให้ยูอาที่กำลังจะวิ่งเข้าลิฟต์ต้องถอยออกมาแล้ววิ่งขึ้นบันไดฉุกเฉินไปแทน ร่างหนาวิ่งขึ้นมาจนถึงชั้นที่ต้องการแล้วเห็นหลังร่างเล็กก็ตรงไปคว้าแขนไว้ทันที
“ฟังพี่ก่อน”
“ปล่อย แคร์อยากพัก”
“แคร์ฟังพี่นะ พี่ไม่ได้เกลียดแคร์... แต่สิ่งที่แคร์ทำมันไม่เหมาะสม”
“แล้วแบบไหนถึงจะเหมาะล่ะ พี่ยูก็เอาแต่คิดว่าสิ่งที่แคร์แสดงออกมันผิดทุกอย่าง... ถ้าอย่างนั้นแคร์จะไม่สนใจใครทั้งนั้น รวมถึงคำพูดของพี่ยูด้วย ปล่อย!!”
“แคร์ อย่าดื้อกับพี่นะ...”
“เรื่องของแคร์ แคร์จะทำอะไรก็เรื่องของแคร์ ปล่อย!!” แคร์พยายามบิดแขนออกจากมือหนาของยูอาที่ตอนนี้กำลังมองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยนจนเธอถึงกับนิ่งไปกับสายตาแบบนี้ สายตาที่เธอเคยสัมผัสมันตอนที่เธออายุแค่สิบขวบ สายตาที่มองเธอครั้งแรกที่เราเจอกันที่บ้านของเฮียซีโร่ ยูอาตอนนั้นเพิ่งจะอายุแค่สิบหกได้มาอยู่กับซีโร่เพราะต้องดูแลเขา บุคคลที่ทำให้เขามีทุกวันนี้... สายตาของยูอาในตอนนั้นทำให้เธอรู้สึกดีใจและตื่นเต้นที่พี่ชายคนนี้ดีกับเธอเสมอมา และมักจะไปหาเธอที่อังกฤษเวลาที่ไปทำงานให้เฮียซีโร่ สายตาที่ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยและหวังว่าเขาจะเข้าใจเธอ เหมือนที่คนๆ อื่นไม่เคยเข้าใจเธอเลย ยูอาปล่อยมือออกจากแขนบางทันที
“จากนี้ไปเลิกยุ่งกับแคร์ด้วย... แคร์ดูแลตัวเองได้!!”
“...”
“พี่จะได้ไม่ต้องมารำคาญแคร์เวลาที่เอาแต่ใจตัวเอง ส่วนเฮียครอป ไม่ต้องกลัวว่าแคร์จะฟ้องหรอกนะ... ต่อให้ฟ้อง เฮียก็ต้องว่าแคร์อยู่ดี” ยูอามองร่างเล็กที่หมุนตัวเข้าห้องไป ก่อนที่ตัวเขาจะถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายกับสิ่งที่แคร์พูด ร่างหนาเดินเข้าห้องไปทันทีพิงหลังกับประตูเดินตรงไปที่โซฟา
ตืดๆ... เสียงมือถือยี่ห้อหรูดังขึ้นในกระเป๋ากางเกง ทำให้ยูอาหยิบขึ้นมาก็มีสีหน้านิ่งๆ นิดหน่อยก่อนจะกดรับสาย
“ครับคุณครอป”
(“แคร์เป็นไงบ้างยู ฉันโทรไปทำไมถึงไม่รับ? งอแงอีกอ่ะดิ”)
“เปล่าหรอกครับ วันนี้น้องแคร์ไปเจอเชคมา อาจจะหงุดหงิดนิดหน่อย ไม่ต้องห่วงนะครับ”
(“แน่ใจนะว่ายัยแก่แดดของฉัน ไม่ทำให้นายปวดหัว... เพราะถ้าเป็นแบบนั้น ฉันจะให้เชคไปรับทันที”)
“ไม่ครับคุณครอป น้องแคร์น่ารักมาก ไม่งี่เง่าด้วยและก็ไม่เอาแต่ใจเลย แต่อาจจะมีบ้างตามประสา แต่ผมก็สอนเธออย่างดีครับ ไม่ต้องห่วง”
(“เหรอ โอเคงั้นฉันฝากยัยแก่แดดด้วยแล้วกัน แต่ถ้าไม่ไหวบอกนะ... ฉันจะได้สั่งให้เชคไปรับและไปส่งที่อังกฤษ แบนไม่ต้องมาหาฉันอีกเลย”)
“ไม่เป็นไรจริงๆ ครับ น้องแคร์ไม่ดื้อกับผมแน่นอนครับคุณครอป วางใจได้”
(“โอเค ขอบใจนะยู...”)
“ครับผม เที่ยวให้สนุกนะครับ... ฝากบอกคุณซีโร่และน้ำด้วย” ครอปรับคำแล้ววางสายลง ก่อนที่ยูอาจะถอนหายใจออกมา ให้ตายเหอะ เกิดมาเพิ่งจะเคยโกหกกับเขาครั้งแรก ทำไมเหงื่อตกแบบนี้เนี้ย!! แต่เอาเถอะ ให้แคร์พักผ่อนก็แล้วกัน คงจะไม่ไปไหนแล้วล่ะเพราะนี้ก็สองทุ่มแล้วด้วย... ยูอาลุกขึ้นไปอาบน้ำก่อนจะออกมานอนที่เตียงหยิบแว่นสายตามาสวมและเปิดโน๊ตบุ๊คทำงานที่ซีโร่ฝากไว้ นั่นก็คือที่คาสิโน ถัดมาอีกห้องที่ตอนนี้ร่างเล็กกำลังสวมเสื้อยืดสีขาวพร้อมกับกางเกงขาเดฟสีดำ หยิบเสื้อแจ็กเก็ตสีดำมาสวมทับ ผมสีดำก็ปล่อยยาวจนถึงกลางหลัง ใบหน้าแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางก่อนจะเดินออกมาจากห้อง มองประตูห้องข้างๆ แล้วเดินเลยออกมาทันที แคร์ลงมาถึงคอนโดชั้นล่างก็โบกมือเรียกแท๊กซี่ทันทีเพื่อตรงไปบ้านของเพื่อนสาวที่ชื่อลิ ถึงแม้ในใจของเธอจะแคร์สายตาของยูอามากแค่ไหน แต่ช่างเถอะ!! ในเมื่อเธอทำอะไรก็ผิดไปหมดในสายตาของทุกคน เพราะงั้นก็อย่ายุ่งเลยก็แล้วกัน...
“อ้าวแคร์ มาแล้วเหรอ? ยัยแซนนึกว่าแกจะหลงซะอีกนะ”
“ช่างเหอะ ปาร์ตี้สระว่ายน้ำเหรอ?”
“อือ เพื่อนฉันเพียบทั้งที่นี่และก็ที่บินมาเที่ยว มาดิกำลังเริ่มเลย” แคร์เดินตามเพื่อนสาวทั้งสองคนไปก่อนที่สระว่ายน้ำบ้านของลิจะถูกเนรมิตให้เป็นปาร์ตี้ที่ตอนนี้ทุกคนกำลังสนุกสุดเหวี่ยง แคร์ที่เห็นก็ยิ้มออกมาทันที เพราะปกติอยู่ที่เมืองนอกเธอมักจะไปงานปาร์ตี้แบบนี้บ่อยๆ ร่างเล็กเดินไปนั่งที่โต๊ะก่อนจะหยิบไวน์มาดื่มทันทีจนแซนและลิมองกันอย่างงุนงง
“เฮ้ เบาๆ สิย่ะ... ไปตายอดตายอยากที่ไหนมาเนี้ย?”
“เอามาอีกสิลิ” เพื่อนสาวทั้งสองมองแคร์ที่ไม่พูดอะไรเลย แถมสายตายังคงมองไปที่เพื่อนๆ ของลิที่กำลังเล่นน้ำในสระกันอย่างสนุกสุดเหวี่ยง ใบหน้าสวยมองไวน์ที่เพื่อนส่งมาก็กระดกทันทีรวดเดียวอยู่หลายแก้ว
“แคร์ แกเป็นอะไรเปล่า?”
“เปล่า”
“แต่แกทำไมถึงดูเครียดๆ ทะเลาะกับพี่ยูเหรอ?”
“ฉันจะทะเลาะกับพี่ยูได้ไง ในเมื่อเราสองคนไม่ได้เป็นอะไร นอกจากพี่น้อง” แคร์หันไปหยิบไวน์มาเทจนเกือบจะหมดขวด ตอนนี้ร่างกายของเธอกำลังร้อนไปหมดเพราะถึงเธอจะเคยดื่มเหล้ามาแล้ว คอแข็งอีกต่างหาก...
“ถ้าเปล่า แล้วไหงพี่ยูไม่เห็นมาด้วย? พี่ยูปล่อยให้แกนั่งแท็กซี่มาได้ไง”
“เลิกถามเซ้าซี้เถอะลิ ฉันรำคาญ!!” เพื่อนสาวทั้งสองมองแคร์ที่ตอนนี้นั่งกำมือตัวเองแน่น ก่อนจะหันไปซุบซิบอะไรกันบ้างอย่าง พร้อมกับรอยยิ้มที่ผุดขึ้นมา
“นี่ถ้าแกเบื่อนะ ฉันมีเรื่องสนุกๆ ให้แกทำแก้เบื่อที่มาอยู่ที่นี่?”
“อะไรอีกอ่ะ? พวกแกนี้สรรหาอะไรมาให้ฉันทำตลอดเลยนะ...”
“แล้วสนปะล่ะ?” แคร์หันไปมองเพื่อนของตัวเองที่ดึงร่างเล็กให้เดินเข้ามาในบ้าน ผลักแคร์ให้นั่งกับโซฟาทันที พร้อมกับยืนกอดอกมองแคร์ที่ทำหน้างุนงงอยู่
“มีอะไรก็ว่ามา...”
“ฉันมีข้อเสนอ”
“อือก็พูดมาดิ” ทั้งสองสาวมองแคร์ที่ยีผมตัวเองไม่มาอย่างหงุดหงิดกับเพื่อนสาวทั้งสองคนที่ตอนนี้กำลังยืนยิ้มกับแผนการที่จะบอกให้แคร์ทำแก้เบื่อ
“ทำยังไงก็ได้ ให้พี่ยูแสนดีของแก... ตกหลุมรักแก”
“ห๊ะ!! วะ ว่าไงนะ”
“ใช่ ทำยังไงก็ได้ให้พี่ยูที่แสนดี แสนจะเย็นชา... บอกรักแก ตกหลุมรัก หลงแกจนหัวปรักหัวปรำ หึทำได้ป่ะ?”
“ละ แล้วทำไมฉันจะต้องทำแบบนั้นด้วย!!” แคร์มองเพื่อนสาวทั้งสองคนอย่างตกใจกับสิ่งที่ได้ฟัง... บ้าน่า ทำให้พี่ยูตกหลุมรักเนี้ยนะ? มันหนักยิ่งกว่าทะเลาะกับเฮียเชคและกัดหูเฮียขาดอีก ถ้าให้ไปกัดหูเฮียเชคนะ เธอตกลงเลยล่ะ แต่ให้ทำแบบนี้ มัน...
“ทำไมล่ะ แคร์แมวป่าหายไปไหนเนี้ย... ตั้งแต่อยู่กับพี่ยูเนี้ย แกเชื่องมากนะแคร์”
“เชื่องบ้านแกเหรอ!! แค่... ไม่อยากให้พี่ยูต้องรำคาญที่ฉันเอาแต่ใจและงี่เง่าต่างหาก” เพื่อนสาวทั้งสองมองแคร์นิ่งก่อนจะนั่งขนาบข้างสาวน้อยที่ตอนนี้กำลังสับสนกับสิ่งที่เพื่อนๆ เธอบอก
“เอาน่า ฉันไม่กำหนดเวลาเหมือนที่อยู่ไฮสกูลก็ได้... แต่แค่ทำให้พี่ยูมาบอกรักแกต่อหน้าพวกฉัน เท่านั้นทุกอย่างจบปิ๊ง!!”
“ใช่ๆ เอาแบบนี้พี่ยู หลงแก... เหมือนที่แกเคยทำให้ปีเตอร์หลงแกจนเลิกกับยัยแอลเอเลย นะๆ แคร์สนุกนะ!!”
“สนุกพวกแกนะสิ พี่ยูไม่ใช่คนหื่นกามแบบนี้ปีเตอร์นะที่หลอกให้จูบและบอกรักเลยอ่ะ...” แคร์ทำหน้าบูดๆ กับสิ่งที่เพื่อนสองคนเสนอมา ความจริงมันเป็นเรื่องที่เราสามคนมักจะเล่นแบบนี้บ่อยๆ แต่ตอนนี้คงถึงตาเธอแล้วเพราะแซนและลิก็เพิ่งจะเล่นเกมส์แบบนี้ไป เหลือแต่เธอที่ยังไม่ได้เล่นตั้งแต่ปีเตอร์ ก็ผ่านมาเกือบสี่เดือนแล้ว
“แต่พี่ยูไม่เหมือนกัน ถ้าเป็นคนอื่นฉันรับคำท้าแต่นี้...”
“ปอดมาก”
“ใช่ๆ แคร์คนเดิมหายไปแล้วล่ะ ไม่กล้ามากกว่า เอะอะๆ ก็พี่ยูงั้นงี้ เหอะ” ทั้งสองคนหันหน้าหนีแคร์ที่หลับตาลง แต่แซนกับลิกับยิ้มมุมปากเพราะแคร์เกลียดที่สุดกับคำดูถูกที่ว่าเธอกลัว เพราะในชีวิตของเธอไม่เคยจะไม่ทำตามตัวเองและสิ่งที่เพื่อนทั้งสองคนยุ
“ว่าไง... ฉันกับแซนอ่ะ เล่นไปแล้วนะ ในกลุ่มก็เหลือแต่แก”
“แล้วก็นะ ขอรางวัลแซ่บแน่ อิอิ”
“อะไร? ของรางวัลอะไร จะบอกให้นะถ้าเป็นพวกกระเป๋าหรือรองเท้า ฉันบายนะ ได้มาเยอะแล้ว”
“เปล่า ของที่เอามาเดิมพันคือ... %$#%)(*”
“จะ จริงเหรอแซน!! แกพูดจริงเหรอ?”
“จริง ฉันรู้ว่าแกอ่ะ อยากจะเจอ... ตกลงไหมล่ะ ฉันจะได้โทรนัดเลย”
“อะ เออได้ๆ ฉันอยากเจอเขามานานแล้วนะ ตกลงเลย” แคร์ไม่รีรออะไรทั้งนั้นเพียงแค่ได้ฟังสิ่งที่เพื่อนของเขาเอามาเป็นเดิมพันกับแผนการในครั้งนี้ สิ่งที่เธอต้องการมากที่สุด แค่คิดแคร์ก็รู้สึกตื่นเต้นยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด
“ได้... ทำให้ได้ล่ะ แคร์สาวฮอต 5555”
“เออ ถ้าตาฉันแล้วต่อไปตาแกนะลิ”
“จัดไปสิ แต่ตอนนี้ขอดูแกก่อนดีกว่า... ว่าจะทำให้พี่ชายที่แสนดีและเย็นชาอย่างพี่ยูยอมบอกรักแกและหลงแกได้ยังไง? แค่คิดก็หมดหนทางแล้วนะ”
“ลิ!!”
“ก็จริงอ่ะ พี่ยูไม่เห็นจะสนใจแกทำนองชู้สาวเลย นอกจากสายตาที่ห่วงใยแกแบบน้องสาวที่น่ารัก” แคร์ที่ได้ฟังก็กัดกุมใจทันที เอาเถอะ... ถึงยังไงเธอก็จะยอมแพ้ไม่ได้ ยัยสองเพื่อนตัวแสบของเธอเนี้ยจะคอยทับถมเธอไม่ได้เด็ดขาด!!
“แล้วไงล่ะ ถึงยังไงคนอย่างฉันก็ทำให้พี่ยูบอกรักได้แน่... แกเตรียมรางวัลให้ฉันด้วยล่ะ ชิ”
“จ้าๆ จะคอยดูนะ แต่อย่าให้นานนักนะ... ปีเตอร์แค่อาทิตย์ แต่พี่ยูเนี้ยให้ฉันเดานะ สองเดือนแน่นอน ว่าม่ะลิ”
“เออ ทำให้ได้นะคะ... แคร์แมวป่า หุหุ” ทั้งสองสาวพากันหัวเราะทันทีกับสิ่งที่แคร์พูด ใบหน้าสวยถึงกับนิ่งไปทันที... มันยากยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด พี่ยูไม่ใช่ผู้ชายทั่วไปที่เห็นเธอแล้วจะหลงเสน่ห์ แต่พี่ยูเป็นผู้ชายที่อ่อนโยนและแสนดีซะจนเธอเองก็แอบหวั่นใจ แต่เอาเถอะเพื่อของเดิมพันที่แสนจะคุ้มค่า เธอต้องทำให้ได้... ครึ่งคืนผ่านไป แคร์ก็กลับทันทีหลังจากที่งานปาร์ตี้จบลง ลิกับแซนก็เป็นห่วงจะไปส่งแต่แคร์ก็ปฏิเสธบอกว่ากลับเองได้ ร่างเล็กโบกรถแท๊กซี่เพื่อกลับไปทันที และมั่วแต่คิดเรื่องที่จะทำยังไงให้ยูอาบอกรักเธอ
อีกฟากของยูอาที่ตอนนี้ปิดโน๊ตบุ๊คแล้วแต่ก็นึกถึงคนตัวเล็กขึ้นมาก็เลยเลือกที่จะไปง้อให้หายงอน ร่างหนาเดินมาที่หน้าห้องของแคร์แล้วกดกริ่งเรียกทันที
“แคร์ นอนยังครับ?”
“...”
“แคร์ พี่ขอคุยด้วยหน่อยถ้ายังไม่นอน” ไม่มีเสียงตอบรับเลยทำให้ยูอาท้อใจที่จะคุยแล้ว ร่างหนาก้มหน้าลงมองพื้นก่อนจะขมวดคิ้วทันทีที่มองเปลือกอมยิ้มตกหล่นที่หน้าประตูห้อง ก่อนจะก้มลงเก็บมาดูทันที...
“ตอนที่มาถึงมันยังไม่มีนี่น่า... หรือว่า? แคร์!!” ยูอาเบิกตาโพลงแล้วกลับเข้าห้องไปหยิบคีย์การ์ดออกมาเปิดห้องแคร์เข้าไปก็พบแต่ห้องที่มืดสนิทและเปิดไปที่ห้องนอนก็พบว่าเตียงว่างเปล่า
“แคร์...” ร่างหนาเดินออกจากห้องแล้วหยิบมือถือมาโทรหาคนของตัวเองทันทีและส่งรูปแคร์ไปเพื่อออกตามหาก่อนที่ตัวของเขาจะหยิบกุญแจรถบิ๊กไบค์ของตัวเองออกมาเพราะตอนนี้ถ้าไปรถยนต์คงหาไม่เจอแน่ ยูอาลงมาที่ลานจอดรถวีไอพี ขึ้นคร่อมรถบิ๊กไบค์ 400 cc สีน้ำตาลของตัวเองพร้อมกับหมวกกันน๊อคก่อนจะขับออกไปทันทีอย่างเป็นห่วงแคร์
ร่างเล็กของแคร์ที่กำลังดูดอมยิ้มอยู่ก็หารู้ไม่ว่าตอนนี้เส้นทางที่จะกลับคอนโดได้ถูกเปลี่ยนไปแล้ว สายตาคมมองออกไปที่ท้องถนนก็ต้องขมวดคิ้วทันทีเพราะตอนนี้รถกำลังเข้ามาที่ซอยแคบๆ และมืดจนเธอตกใจทันที
“อะ เออนี่ไม่ใช่ทางที่ฉันบอก?”
“...”
“นี่นาย ฉันบอกว่านี่ไม่ใช่ทางที่ฉันบอกไง!!” คนขับไม่ฟังแต่กลับจอดรถลงทันทีพร้อมกับหันใบหน้าที่แสนจะหื่นกามมองแคร์ไปทั่ว แคร์ที่เห็นแบบนี้ก็รีบลงจากรถทันทีแต่ก็ถูกคว้าตัวไว้ทัน
“จะไปไหนสาวน้อย!!”
“อึก ปล่อยฉันนะ ช่วยด้วย!!”
“ปล่อยทำไมล่ะ มาสนุกกับพี่ดีกว่าเนาะ 5555” แคร์มองชายคนนี้ที่กำลังลากเธอไปที่รถแต่ร่างเล็กก็ขืนตัวเองแล้วพยายามจะบิดมือให้ออกจากมือหนาที่แสนจะสาก ใบหน้าสวยคมน้ำตาไหลออกมาทันที... นึกถึงสิ่งที่ตัวเองทำกับยูอาในวันนี้
“พี่ยู ช่วยแคร์ด้วย!!”
“แหะๆ เรียกร้องใครช่วยจ๊ะ สาวน้อย แถวนี้ถิ่นพี่นะ มามะ... มาสนุกกันดีกว่า”
“ไม่นะ ฮือๆ พี่ยูช่วยแคร์ด้วย...”
“บอกแล้วไงจ๊ะ ว่าถิ่นนี้เป็นถิ่นพวกพี่... ร้องให้ตายก็ไม่มีใครช่วย เก็บเสียงน้องไว้ครางตอนที่พี่เอาน้องดีกว่านะ 5555”
“ก็ไม่แน่หรอกนะ...”
“!!!” น้ำเสียงคุ้นเคยทำให้แคร์หันไปมองร่างหนาที่จอดรถบิ๊กไบค์ลงมา ใบหน้าที่เคยอ่อนโยนตอนนี้กำลังกัดฟันเป็นสันนูน ทิ้งหมวกกันน๊อคที่ถืออยู่แล้วก้าวตรงมาหาเธอทันที
“เฮ้ยไอ้หน้าอ่อน ถอยไปดีกว่า... ถ้าไม่อยากเจ็บตัว”
“แกต่างหาก ปล่อยมือจากน้องสาวฉันซะ!!”
“น้องสาว? เหอะ... ได้” ยูอามองชายคนนั้นที่จับแคร์ล๊อคคอไว้แน่นก่อนจะหยิบมีดขึ้นมาจ่อที่คอของแคร์จนยูอาได้แต่ข่มอารมณ์โกรธไว้ในใจ
“มึงเข้ามาดิ เข้ามาน้องมึงตาย...”
ควับ!! เร็วเท่าความคิด ยูอาตรงเข้าไปคว้ามือที่ชายคนนั้นถือมีดไว้จนมันปล่อยแคร์ก่อนจะถูกยูอาบิดข้อมือพลิกลงทันทีจนมันร้องดังไปทั่ว
“อ๊ากกก... พะ พอแล้ว เจ็บ!!”
“ถิ่นของคุณ แต่คุณอย่าลืมว่าถิ่นนี้คือถิ่นของคุณซีโร่”
- ผู้เขียน
