บทที่4[100%]
1144 คำ
“มาทำแผลดีกว่า แคร์ทำให้... แคร์พอจะเข้าใจแล้วว่าทำยังไงนะ” แคร์ยิ้มแล้วจัดการทำแผลบนใบหน้าให้ยูอาทันทีอย่างเบามือที่สุด ใบหน้าสวยมองลงไปที่ปากของยูอาที่แตกจนเป็นแผล สายตาเลื่อนขึ้นไปสบตากับยูอาทันทีจนเธอหยุดการกระทำทั้งหมด
“เรื่องที่แคร์บอกให้รางวัลพี่...”
“ใช่ พี่ชนะ แคร์ให้พี่จูบสิบทีเลย...” ยูอามองแคร์ที่ยิ้มระรื่นไม่ได้สนใจเลยว่าสิ่งที่เขาพูดให้เธอฟังทุกวัน เธอไม่ได้ฟังเขาเลยจริงๆ ส่วนแคร์ก็รู้อยู่แล้วว่าถึงยังไงยูอาก็ไม่มีทางจูบเธอหรอก ขนาดหอมแก้มยังบอกไม่ดียังงั้น ยังงี้ เหอะ...
“มาสิ”
“!!!”
“แต่พี่จูบแค่ครั้งเดียวพอนะ... เอาแค่แคร์จะได้ไม่ต้องมาพนันอะไรแบบนี้กับพี่อีก”
“อะ เออ... พะ พี่ยะ อื้อ!!” ริมฝีปากอุ่นประกบจูบร่างเล็กทันทีจนแคร์ตกใจ ทำอะไรไม่ถูก... เพราะถึงแม้จะเคยจูบกับผู้ชายคนอื่นมาบ้าง แต่จูบของยูอากลับทำเอาเธออ่อนแรงพิงหลังกับโซฟาทันที มือเล็กยกขึ้นโอบรอบคอหนาเปิดปากเพื่อให้ยูอาที่กำลังดุนดันลิ้นเข้ามาในโพรงปากของเธอได้สำเร็จ ลิ้นร้อนกวัดเกี่ยวไปในโพรงปากหวานของแคร์จนร่างเล็กแทบจะลืมหายใจ ลิ้นเล็กจูบตอบกับยูอาทันที... มันเป็นเรื่องที่เธอไม่เคยเจอมาจริงๆ จูบที่มันร้อนแรงและอ่อนโยน ทำให้หัวใจดวงน้อยๆ สะท้านไปหมด ลืมจูบของผู้ชายที่เธอเคยจูบไปเลย ยูอาจับใบหน้าสวยให้อยู่นิ่งแลกลิ้นกับลิ้นเล็กอย่างมัวเมา ตอนแรกแค่จะสั่งสอนให้กลัวแต่ตอนนี้กลับถลำลึกจนเกินกว่าจะห้ามใจ ยูอาถอนจูบออกมากัดปากล่างของแคร์เบาๆ มองใบหน้าสวยคมที่ลืมตาขึ้นหอบหายใจหนักทันทีกับจูบของยูอา
“ไหนๆ แคร์ก็ให้พี่จูบสิบรอบแล้ว... งั้นพี่ขออีกแล้วกันนะ”
“อ่ะพี่ยู ไหนพี่ยูบอกว่าจูบแค่ครั้งเดียวไง... พะ พอแล้ว”
“...” แคร์ถึงกับเบือนหน้าหนียูอาที่ตอนนี้กำลังยิ้มให้กับร่างเล็กที่โดนเขาจูบแบบร้อนแรงไปจนเงียบไปทันที ร่างหนาลุกขึ้นแล้วยื่นมือไปตรงหน้าของแคร์ที่เงยหน้ามองเขา
“กลับกันเถอะครับ ดึกแล้ว...”
“อะ อือ”
“อีกอย่าง... อย่าให้สัญญาและอย่าให้รางวัลใครแบบนี้นะ เพราะถ้าเป็นคนอื่นคงไม่หยุดแค่นี้”
“แล้วทำไมพี่ถึงหยุดล่ะ?” ร่างหนาหันไปมองแคร์ที่กระตุกมือหนาให้หันมาตอบคำถามของเธอ ร่างหนาเดินตรงไปประชิดกับร่างเล็กที่ตอนนี้เอนตัวพิงกับโต๊ะทำงานของยูอา
“ที่พี่หยุด เพราะพี่ไม่อยากทำแคร์... อีกอย่างแคร์เป็นน้องสาวของพี่แบบนี้นะ ดีแล้ว”
“แต่แคร์ไม่อยากเป็นน้องสาวพี่ยู!!”
“แคร์...”
“พี่ยูก็ชอบมองแคร์เป็นเด็กและน้องอยู่เสมอๆ อ่ะ...”
“ก็พี่คิดแบบนั้น”
“แล้วไงล่ะ? แต่แคร์ไม่ได้คิดแบบนั้น!!” ยูอามองแคร์ที่ตะคอกเขาทันที หรือว่าที่เขาอาสาดูแคร์มันจะเป็นเรื่องผิดกันนะ แคร์ไม่สนอะไรแล้วทั้งนั้น... เพราะยังไงก็ต้องทำให้พี่ยูคิดกับเธอมากกว่าน้องสาวให้ได้!! มันจะมาอยู่ที่เดิมไม่ได้ สิ่งที่เธอพนันไว้มันจะจบไม่ได้ เธอจะแพ้ไม่ได้นะ ไม่งั้นแซนกับลิ ล้อเธอเละแน่!! อีกอย่าง... รางวัลที่แซนเสนอมามันโดนใจเธอมากที่สุด กับอีเรื่องทำให้ผู้ชายตรงหน้าตกหลุมรักมันจะไปยากอะไรล่ะ... แคร์เดินชนยูอาออกจากห้องไป ยังไงเคล็ดลับในการทำให้ยูอาต้องคอยห่วงเธอ หวงเธอและหึงเธอ คือเธอต้องทำให้เขารู้สึกแบบนั้นก่อน ไม่งั้นคำว่ารักจะหลุดออกจากปากพี่ยู มันยากมากยิ่งกว่าเอาช้างสิบตัวมาง้างปากพี่ยูอีก!! ยูอาเดินตามร่างเล็กออกมาจากคาสิโนก่อนจะคว้าแขนเล็กไว้ มองใบหน้าสวยที่ทำหน้าบูดๆ อยู่
“ทำไมถึงไม่อยากเป็นน้องสาวของพี่...”
“ก็แคร์... แคร์ชอบพี่ยูอ่ะ พี่ยูอบอุ่นและใจดี”
“เฮ้อ แคร์ฟังพี่นะครับ ความรักมันไม่ได้ขึ้นอยู่ที่ว่าเราจะชอบเขาและเขาคนนั้นคือคนที่ใช่สำหรับเรานะ... คนที่ใช่สำหรับแคร์เขาอาจจะยังไม่มาก็ได้ หรือแคร์ยังไม่เจอคนที่ใช่ แต่ที่แคร์บอกว่าชอบพี่ แคร์คงชอบพี่แบบว่าพี่เป็นที่พึ่งของเรามากกว่า... อีกอย่างเรื่องจูบ พี่ขอโทษแต่อยากจะสอนแคร์ว่าอย่าไปทำอะไรแบบนี้กับใคร มันจะดูไม่ดี แคร์เข้าใจพี่ไหมครับ?”
“ไม่เข้าใจ!!”
“แคร์...”
“แคร์เข้าใจว่า แคร์ชอบพี่ยู... แคร์ชอบพี่ ชอบพี่ยูๆๆๆๆๆ”
“พอครับ พอครับ!! เอาเป็นว่าพี่จะคิดว่าเรายังเด็กอยู่นะแคร์... พี่ไม่อยากคิดอะไรกับใครทั้งนั้น ชีวิตของพี่ไม่มีทางยกหัวใจให้ใครได้ แม้กระทั่งแคร์”
“!!!”
“พี่คิดกับแคร์แค่น้องสาวเท่านั้น และถ้าแคร์ยังคงดื้อกับพี่แบบนี้... พี่คงต้องบอกคุณครอป ให้เชคมารับแคร์ไปอยู่ด้วย” แคร์มองยูอาที่ทำหน้าเด็ดขาดจนแคร์กำมือแน่นทันที ก่อนจะเชิดหน้าแล้วดึงคอเสื้อของยูอาลงมาจนใบหน้าของทั้งสองคนเกือบจะแนบชิดกัน
“เอาสิ แคร์ไม่สนหรอก... เฮียก็เฮียเถอะ จะมาห้ามแคร์ไม่ได้”
“แคร์ ทำเราดื้อแบบนี้ล่ะ?”
“ใช่แคร์มันดื้อ เพราะงั้นแคร์จะดื้อ แคร์จะเอาแต่ใจ แคร์จะทำให้พี่ปวดหัว... ส่วนเฮียครอปและเฮียเชคจะยังไงก็ช่าง แคร์ไม่สน... แคร์สนพี่คนเดียว!!”
“...”
“ไม่รู้ล่ะ แคร์ชอบพี่ยู... และจะไม่มีใครมาขวางแคร์ได้ด้วย เหอะ” ยูอามองร่างเล็กที่เดินขึ้นไปนั่งบนรถจนเขาได้แต่หลับตาลงกับความดื้อของแคร์ที่เขาไม่มีทางเอาชนะได้เลย... ความอดทนของเขามันก็มีขีดนะ ถ้าแคร์ขืนยังดื้อแบบนี้ เขาเองก็คงอดไม่ได้สักวันที่จะไม่... ช่างเถอะ แค่เราต้องมีความอดทนมากกว่านี้ก็เท่านั้น มั้ง?
- ผู้เขียน
