ปรไมยอมยิ้มอยู่ในบ้านของเขา
“ถ้าเป็นไปได้นะ พี่คิดว่าอยากจะให้เธอนั่งรถไปกับพสวี”
บ้ากันใหญ่แล้ว หล่อนอุทาน ทำไม พี่ชายถึงพูดคำนั้น เลยพูดเล่นงานเขา
“บ้าจริงพี่ใหญ่ พูดอย่างงี้ได้ยังไงคะ ขิมเป็นน้องพี่นะคะ จู่ๆจะมายัดเยียดให้นั่งรถไปกับคนอื่น ทั้งๆที่รถของเราก็มี”
ขิมมพัสตร์กล่าวแก้พร้อมงอนนิดหน่อย แล้วก็แอบเขินในตอนท้าย
คุยจบแล้วขิมพัสตร์รีบเข้าไปข้างใน อารมณ์หล่อนดีขึ้น ที่ทราบความจริง พี่ชายมาที่นี่แล้ว
พสวีแปลกใจที่เขามองเห็นว่า สีหน้าของขิมมพัสตร์ดีกว่าตอนที่หล่อนเดินไปเสียอีก ทั้งๆที่หล่อนมีความกังวลใจด้วยซ้ำ ดังนั้นพสวีจึงได้เอ่ยถาม
“สบายใจแล้วใช่ไหมครับ คุณขิม”
“ค่ะคุณพส”
หล่อนยิ้มให้เขา สิวันดามองภาพคู่ของหนุ่มสาวแล้วรู้สึกดีใจจนอมยิ้ม
“ขอบคุณนะคะที่ช่วยบอกทางจนกระทั่ง ได้มาพบเจอตาหนึ่งกับพี่เปิ้ล”
สิวันดาเมื่อเห็นว่าอดีตน้องสาวของสามีเป็นห่วงหล่อน
“ไม่ถึงกับจะต้องให้น
