หลังจากที่คุยกับหมอเสร็จเรียบร้อยผมก็มานั่งเฝ้าเมียผมที่ห้องพักฟื้นของโรงพยาบาล ผมกุมมือเมียผมไว้แน่นมองใบหน้าที่ซีดเซียวแทบจะไม่มีสีเลือด ต่อจากนี้ไปไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นผมจะดูแลเมย์ให้ดีที่สุด ผมจะไม่แคร์ใครหน้าไหนทั้งนั้นนอกจากเมย์ และครอบครัวของผม
"ไปพักทานข้าวก่อนมั้ยลูก"
แม่ผมเดินเข้ามาลูบหัวผมเบาๆ ผมส่ายหน้าแล้วมองเมย์ที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง
"ผมจะรอเมย์ฟื้นครับแม่ ถ้าน้องฟื้นเผื่อต้องการอะไรผมจะได้หยิบให้ทันที"
"ทำแบบนี่เดี๋ยวก็ไม่สบายไปอีกคนหรอกลูก"
ผมหันหน้าไปสบตากับแม่ผมแล้วส่งยิ้มไปให้
" แม่กลับไปก่อนเถอะครับ ผมจัดการที่เหลือเอง"
แม่ผมถอนหายใจเบาๆก่อนจะหันไปชวนพ่อผมกลับ
"ไปกับเถอะค่ะคุณ มีอะไรโทรศัพท์มาหาแม่นะลูก"
" ครับแม่"
หลังจากพ่อกับแม่ผมกลับไปผมก็หันหน้ากลับมาหาเมย์ ผมกลัวมากเลยตอนนี้กลัวว่าเมย์ฟื้นขึ้นมาแล้วจะโกรธจนไม่มองหน้าผมถ้าเป็นแบบนั้นผมต้องขาดใจตายแ
