Destiny พรหม (ไม่ได้)​ ลิขิตรัก

"ตกลงจะเอายังไงครับคุณทิปโก้ เรื่องลูกสาวของผม" พ่อฉันเอ่ยถามขึ้นคือหลังจากตอนเช้าตรู่ที่พ่อฉันไปเจอฉันออกมาจากห้องของพี่ทิปโก้ คือตอนแรกไม่ได้ตั้งใจจะไปกับเขา แต่ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไรมันร้อนๆหนาวๆไปหมด แล้วอารมณ์มันก็พาไปคือจะโทษพี่เขาก็ไม่ได้ซะทีเดียวเพราะว่าฉันก็ยอมเขาเหมือนกัน ถึงใจจะสั่งให้ขัดขืนแต่ร่างกายมันต้องการ ย้อนไปก่อนหน้านั้น.... "อื้ออออ ยะ อย่าค่ะ"  "เสียงร้องห้ามแต่ร่างกายมันต้องการนะสาวน้อย"  "หยุดแค่นี้เถอะนะคะ อ้าาา นะ หนู อื้มมม"  เขาประกบปากฉันไม่ให้ส่งเสียงคัดค้านอะไรอีก ฉันยอมให้เขาจูบยอมให้เขาทำตามร่างกายของฉันทุกส่วนทั้งๆที่ฉันคิดไว้ว่าฉันจะให้ผู้ชายที่ฉันรักในคืนแต่งงานเท่านั้น " พะ พี่คะ" " ยอมพี่เถอะแล้วพรุ่งนี้จะตบรางวัลให้อย่างงาม หึ" สวบ!, " กริ๊ดดดดดดดด" "เชี่ยยังซิงเหรอวะ แม่ง"  เช้าวันต่อมา.....  "จะรีบไปไหน.ยังเช้าอยู่เลย"  เขาลืมตาขึ้นมาเอ่ยถามฉันอย่างงงๆว่าจะตื่นทำไมเช้านักหนา  "เอ่อ คือว่าหนูต้องรีบกลับบ้านค่ะ" ฉันพยายามไม่สบตาเขายังรู้สึกอายๆกับเรื่องเมื่อคืนไม่หายเลย เขาลุกขึ้นเดินตามหลังฉันออกมาตรงประตู " อ่ะเงินค่าจ้างสำหรับเมื่อคืน ฉันไม่คิดนะว่าเธอจะยังบริสุทธิ์อยู่ เอ่อ คือหมายถึง"  "ช่างมันเถอะค่ะส่วนเงินคุณเก็บไว้เถอะ แล้วก็ลืมมันไปเถอะค่ะ หนูไปก่อนนะคะ"  ฉันรีบหันหลังเดินกลับทันที นอกจากไม่มีแม้แต่จะสำนึกผิดในสิ่งที่ทำกับฉันแล้วยังเอาเงินมาดูถูกความเป็นคนของฉันอีก ฉันไม่น่าพลาดไปมีอะไรกับเขาเลยจริงๆ ฮึกๆ ฉันปาดน้ำตาเดินออกมาจากห้องของเขาก่อนจะเดินออกไปยังประตูก็เจอพ่อของฉันเดินตรงเข้ามาทันที "พ่อ" "ยัยเมย์ทำไมไม่กลับบ้าน แล้วมานอนที่นี่นอนกับใคร"  ฉันอ้ำๆอึ้งๆเล็กน้อยก่อนจะปดออกไป  "นอนกับพี่ๆผู้หญิงนะจ๊ะพอดีพวกเขาเมาแล้วฉันมาพาส่งจ๊ะ กลับเถอะนะพ่อ"  "อื้ม แล้วไป"  ฉันถอยหายใจอย่างโล่งอก ดีนะที่พ่อไม่ซักไซร้หรือถามอะไรต่อ ฉันก้าวขาได้แค่ก้าวเดียวเท่านั้นก่อนจะได้ยินเสียงของ " เดี๋ยวเมย์ลืมโทรศัพท์ไว้ในห้องนอนนะ"  พ่อฉันหันขวับไปมองหน้าเขาทันที พี่ทิปโก้ จะรีบออกมาทำไมตอนนี้นะ ฉันหันกลับไปหาเขาด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีสุดๆ "อ่าวลุงกำนันมาทำอะไรที่นี่ครับ"  "แล้วนั้นโทรศัพท์ใครล่ะคุณทิปโก้"  พ่อฉันถามออกไปขออย่าพูดอะไรออกมาให้มากเลยนะแค่นี้ฉันก็ไม่รู้จะโดนอะไรแล้ว "ของเมษานะครับ เธอลืมไว้ในห้องของผม"  นั้นไงซวยแล้วฉัน "แสดงว่าเมื่อคืนคุณนอนกับผู้หญิงคนนี้"  "ครับ"  "หึ! เราต้องคุยกันหน่อยแล้วหละคุณทิปโก้ ไปเรียกพ่อกับแม่คุณมาคุยกับผมเรื่องที่คุณนอนกับลูกสาวผมยัยเมษานะ เย็นนี้คุณต้องมีคำตอบให้ผมนะคุณทิปโก้" " กลับบ้านยัยเมย์ งามหน้านักนะ"  ฉันร้องไห้ออกมาทันที เขามองฉันอย่างอึ้งๆก่อนจะหน้าถอดสีมองมาทางฉัน ฉันปาดน้ำตาเดินตามพ่อฉันกลับไปที่บ้าน ฮือๆๆ ชีวิตต่อจากนี้ฉันจะเจออะไรบ้างเนี้ย  @ปัจจุบัน " ลูกชายผมต้องรับผิดชอบลูกสาวกำนันครับไม่ต้องเป็นห่วงใช่ไหมทิปโก้" ผมพยักหน้าเบาๆอย่างไม่รู้จะทำอะไรให้ได้มากกว่านี้ แม่ผมได้เอาผมตายนะสิไปเอาลูกเค้าแล้วจะไม่รับผิดชอบนะ  "ผมไม่เรียกร้องอะไรทั้งนั้นเพราะลูกสาวผมก็ทำงานหน้าเหมือนกันพ่อเคยบอกแล้วใช่ไหมให้รักนวลสงวนตัว ทำไมทำตัวแบบนี้" ลุงกำนันด่าลูกสาวออกมาต่อหน้าพวกผม ดุชิบหาย แล้วดูยัยเด็กนั้นสิ เอาแต่ร้องไห้ท่าเดียวไม่ช่วยเลย "ใจเย็นๆก่อนครับ ผมกับภรรยาจะมาสู่ขอลูกสาวกำนันตอนนี้เลย งานแต่งงานจะจัดขึ้นอีกหนึ่งสัปดาห์ ส่วนเรื่องเตรียมงานทางเราจัดการเองหมด แต่ว่าต้องไปแต่งที่กรุงเทพนะครับ แล้วหลังงานแต่งให้ลูกสาวกำนันย้ายไปอยู่ที่บ้านกับลูกชายผม ตกลงตามนี้นะครับ"  ลุงกำนันก้มหน้ามองยัยเด็กนั้นเล็กน้อย " จะไปอยู่กับเขาไหม" ยัยเด็กนั้นเอาแต่ก้มหน้าไม่ยอมพูดอะไร ลุงกำนันถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยออกมา " เอาตามที่คุณว่าแล้วกัน ถ้าวันหนึ่งลูกสาวผมอยู่แล้วไม่มีความสุข หรือเธอทำให้พวกคุณไม่พอใจ อย่าทำอะไรลูกสาวผม แล้วผมจะไปรับเธอกลับมาเอง"