ตอนที่ 7 ถึงเตียงแล้วครับ
1719 คำ
ไคเลอร์กลับเข้ามาในห้องที่อยู่กับเจ้านายสาวแล้ว เขายืนมองร่างบางที่นั่งเอนหลังซบกับโซฟาอย่างหมดท่าเพราะความเมาก็ต้องส่ายหน้าน้อยๆ
คุณหนูผู้เอาแต่ใจ และใช้ชีวิตสุดโต่งทุกด้าน หลายปีที่เขาห่างหายจากเธอไปไม่ได้เจอหน้าเธออีก ไม่รู้ว่าเธอใช้ชีวิตอย่างไรบ้าง เพราะเธอที่เอาแต่ใจขนาดนี้ไม่มีทางเลยที่บอดี้การ์ดธรรมดาๆ จะเอาเธออยู่
“คุณพลอยครับ เข้าห้องเถอะ”
เขาลดตัวลงนั่งบนส้นเท้า ใบหน้าหล่อเหลาอยู่ใกล้กับใบหน้าหวานที่ยังคงหลับตาพริ้มเพียงคืบ ดวงตาคมกริบไล่มองทุกส่วนบนใบหน้าของเธออย่างหลงใหล มือใหญ่ค่อยๆ ยื่นไปแตะที่แก้มใสอย่างไม่รู้ตัว
และทันทีที่มือใหญ่ร้อนผ่าวของเขาแตะที่แก้มของเธอนั้น เขาก็ได้สติทันใด ดวงตาคมกริบเบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ ก่อนจะรีบชักมือกลับคืนมาอย่างรวดเร็ว
“คุณพลอย เข้าห้องเถอะนะครับ”
เขาเลื่อนมือลงมาแตะที่แขนของเธอ แล้วออกแรงเขย่า แต่เรียกเท่าไหร่คนตัวบางก็ไม่ตอบกลับมา จึงจำเป็นต้องอุ้มเธอไปส่งจนถึงเตียงอีกแล้ว
“อือ ไคล์”
เธอได้สติรู้สึกตัวเมื่อเขาอุ้มพาเธอเดินเข้าห้องนอนมาแล้ว เสียงหวานแหบพร่าเอ่ยเรียกเขาราวละเมอ มันทำให้เขาต้องก้มลงไปมองคนในอ้อมแขน ก็เห็นดวงตาหวานฉ่ำปรือปรอยมองเขาอยู่ก่อนแล้ว
“ครับ”
“ไปไหน”
“ผมกำลังพาคุณมานอน ถึงเตียงแล้วครับ”
เขาลดตัวลงเพื่อวางเธอลงบนที่นอนนุ่ม แต่คุณหนูผู้เอาแต่ใจรีบยกแขนขึ้นกอดรอบลำคอของเขาไม่ยอมปล่อย แม้ว่าเขาจะวางเธอลงบนที่นอนนุ่มสีหวานของเธอแล้วก็ตาม ทำให้เขาที่ไม่ทันตั้งตัว เซถลาเกือบล้มลงทับเธอ ดีที่ยังมีความว่องไวหลงเหลืออยู่เพราะยังไม่ทันได้เมามายอะไรมากนัก จึงใช้มือเท้าที่นอนพยุงตัวไม่ให้ล้มทับเธอได้ทัน
“คุณพลอย ทำไมครับ”
“ฉันยังไม่อยากนอน จะดื่มอีก”
“แต่คุณเมามากแล้วนะ”
“ใครเมา ฉันไม่เมา แล้วซาร่าล่ะ ไปไหนแล้ว”
คนหล่อส่ายหน้า ทั้งๆ ที่เธอบอกให้เขาเดินไปส่งเพื่อนเธอเองแท้ๆ ผ่านไปไม่กี่นาทีกลับจำเหตุการณ์นั้นไม่ได้เสียแล้ว
“กลับไปแล้วครับ ผมเพิ่งไปส่งมา คุณนอนได้แล้ว”
“ไม่”
คนดื้อพยายามจะลุกขึ้นนั่ง แต่ก็โดนมือใหญ่กดไหล่เธอให้นอนลงไปอีกครั้ง ดวงตากลมโตจึงตวัดมองมาที่เขาอย่างไม่พอใจ
“ฉันบอกว่าจะกินต่อ ไปเอาเข้ามาให้ฉันเดี๋ยวนี้”
“คุณเมามากแล้ว นอน พรุ่งนี้ค่อยดื่มต่อถ้าต้องการ”
“ฉันไม่ได้เมา ฉันยังคุยกับคุณรู้เรื่อง แล้วฉันก็ไม่ชอบให้ใครมาสั่ง เข้าใจไหม”
คนตัวบางแสนดื้อ พยายามจะลุกขึ้นอีกครั้ง แต่แรงอันน้อยนิดมีหรือจะสู้เขาได้ เขาไม่ได้ต้องออกแรงอะไรมากเลย แค่กดไหล่เธอเอาไว้เบาๆ เท่านั้น เธอก็ไม่สามารถลุกขึ้นมานั่งได้แล้ว
“โอ๊ย ไคล์ ปล่อยฉันนะ ไม่งั้นฉันจะโทรหาพ่อ บอกว่านายรังแกฉัน”
เมื่อสู้ด้วยแรงไม่ได้ ก็สู้ด้วยพลังเสียงแหวระดับสิบ แถมยังยกเอาพ่อมาข่มขู่ ซึ่งเขาเองก็อยากรู้นัก ว่าถ้าเธอโทรไปฟ้องพ่อของเธอจริงๆ ใครกันแน่ที่จะโดนด่า
“คุณอย่าดื้อ นอนลงเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นผมนี่แหละ ที่จะบอกพ่อคุณว่าผมคนเดียวไม่สามารถเอาคุณอยู่แล้ว ขอเพิ่มบอดี้การ์ดอีกซักสองคน เพราะความพยศและเอาแต่ใจของคุณ”
“ฮึ่ย ถ้าคุณทำแบบนั้น ฉันเอาคุณตายแน่”
ดวงตากลมโตวาววับเอาเรื่อง ปากอวบอิ่มสีสดนั่นก็เม้มจนแน่น จนเขาอดที่จะรู้สึกขำปนระอาใจไม่ได้ แบบนี้เองสินะ ถึงไม่มีใครทนปวดประสาทอยู่กับคนเอาแต่ใจอย่างเธอได้
“ทำไมคุณถึงต้องดื่มอีก คุณซาร่าก็กลับไปแล้ว คุณจะจัดปาร์ตี้อีกกี่คืนก็ได้”
“ฉันไม่ชอบให้ใครมาสั่ง คุณสั่งให้ฉันนอนทำไม”
“หึหึ คุณหนูครับ คุณเมา แถมยังดึกมากแล้ว คุณควรนอน เพราะถ้าคุณเมามากจนเกิดอะไรขึ้นกับคุณ ผมจะซวย”
เธอมองจ้องสบตาเขาอยู่นาน ก่อนจะถอนหายใจแล้วพลิกตัวนอนหันหลังให้กับเขา เป็นอันว่าในยกนี้ เธอยอมแพ้ให้เขาสั่งเธอได้ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเพราะเมามากหรือเปล่า สมองถึงสั่งการช้า ไม่สามารถเถียงเขาได้ทัน จึงต้องยอมจำนนไปอย่างง่ายดาย
ไคเลอร์ส่ายหน้าระอาใจ แล้วดึงผ้าห่มผืนหนามาห่มให้กับเธออย่างนุ่มนวล แล้วตัดสินใจเดินออกจากห้องเพื่อกลับห้องของตัวเองไปเงียบๆ
เช้าที่ไม่ค่อยสดใสเท่าไหร่สำหรับคุณหนูพลอยชมพู เธอตื่นขึ้นมาพร้อมอาการปวดหัวจนแทบระเบิด พยายามหอบร่างที่แทบไม่มีเรี่ยวแรงเข้าไปอาบน้ำเผื่อว่าน้ำเย็นๆ จะช่วยเรียกคืนความสดชื่นกระปรี้กระเปร่าคืนมาให้กับเธอบ้าง
ร่างงามในผ้าเช็ดตัวผืนน้อย บนลำตัวเต็มไปด้วยหยดน้ำเกาะพราว เดินสะโหลสะเหลออกมาหาน้ำเย็นๆ ดื่มที่ห้องครัว โดยไม่ทันได้สังเกตเห็นคนตัวโตที่กำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ที่ระเบียงของห้องนั่งเล่น
ถึงแม้เธอจะไม่เห็นเขา แต่เขาที่ยืนหันหลังพิงราวระเบียงอยู่ เห็นเธออย่างชัดเจน
“แค่นี้ก่อนนะ ฉันทำงานก่อน”
เขาวางสายจากเพื่อนรักทันที แล้วเดินกลับเข้าห้องมายืนอยู่ด้านหลังร่างบาง ที่ก้มๆ เงยๆ หาของบางอย่างในตู้เย็น
“คุณพลอย หาอะไรครับ”
“ว๊ายย ไคล์”
คนตัวบางสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจ เพราะไม่คิดว่าเขาจะมาเงียบๆ เพราะตอนที่เธอจะออกมาจากห้อง ก็สอดส่ายสายตาดูจนทั่วห้องก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเขา จึงคิดว่าเขายังอยู่ในห้อง เลยอาจหาญเดินออกมาทั้งๆ ที่มีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนน้อยติดกายแบบนี้
เธอหันหน้าไปหาเขา ดวงตากลมโตตวัดมองด้วยความไม่พอใจ ที่เขาถือวิสาสะเดินมามองเธอโป๊แบบนี้
“คุณ อย่ามองนะ หันหลังไปเดี๋ยวนี้”
ดวงตาคมกริบกวาดมองร่างบางแต่อวบอิ่มด้วยวัยสาว ผิวนวลเนียนขาวโพลน ขาเรียวยาวโผล่พ้นผ้าเช็ดตัวผืนน้อยออกมา ผมยาวถูกมัดรวบขึ้นขมวดม้วนไว้กลางศีรษะแบบลวกๆ ปอยผมหลุดลุ่ยระต้นคอระหง ใบหน้าขาวผ่องไร้เครื่องสำอางแต่งแต้ม ดวงตากลมโตเอาเรื่อง ริมฝีปากสีสดเม้มแน่นด้วยความไม่พอใจ
“ผมต่างหากที่ต้องไม่พอใจคุณ ที่แต่งตัวแบบนี้ออกมานอกห้อง คุณไม่ได้อยู่ที่นี่คนเดียวนะครับ ทำอะไรระวังหน่อย อีกอย่างผมก็ออกมาอยู่ที่ห้องนั่งเล่นนานแล้ว เมื่อกี้ก็เดินออกไปคุยโทรศัพท์ที่ระเบียง พอเข้ามาก็เจอคุณในสภาพล่อแหลม ยืนก้มๆเงยๆ อยู่หน้าตู้เย็นนี่แหละ”
ยาว เธอพูดนิดหน่อย เท่านั้น แต่ดูสิ เขาสวดเธอยับ ดวงตาคมกริบฉายแววดุดันน่ากลัว ทำตัวเหมือนอย่างกับพี่ชายทั้งสองคนของเธอก็ไม่ปานที่ชอบบ่นเธอในเรื่องแต่งตัวแบบนี้เสมอจนทำให้เธอรู้สึกอึดอัด ก็ใครจะอยากอยู่ร่วมห้องกับผู้ชายกันล่ะ บอดี้ก่งบอดี้การ์ดอะไรเธอก็ไม่ได้อยากจะมีด้วยซ้ำ เธออยากมีอิสระ ไปไหนมาไหนคนเดียว ได้ขับรถเอง ได้ใช้ชีวิตที่ไม่ต้องมีใครคอยมาจับจ้องกดดันและคอยแต่จะห้ามปรามทุกเรื่อง นี่เขาถึงขนาดลามเลยมาวุ่นวายเรื่องการแต่งตัวของเธอแล้ว
“ก็ฉันมองก่อนออกมาแล้วนะ ไม่เห็นคุณ ฉันเลยออกมา”
“แล้วเอาอะไรครับ น้ำหรอ”
“ค่ะ คอแห้ง”
“หึ ก็น่าจะแห้งอยู่หรอก เมาค้างล่ะสิครับ คุณเข้าไปแต่งตัวก่อนเถอะ เดี๋ยวผมเตรียมน้ำมะนาวไว้ให้ เผื่อจะดีขึ้น”
เขาแทรกตัวมาหยิบน้ำเปล่าเย็นๆ ส่งให้เธอหนึ่งขวด แล้วค้นหามะนาวและอุปกรณ์ทำน้ำมะนาวสุดเปรี้ยวให้กับเธอ
คุณหนูพลอยชมพูมองเขาครู่หนึ่ง รู้สึกหงุดหงิดใจ สายตาที่เขามองเธอ ไหนจะริมฝีปากที่ยกยิ้มหยันที่มุมปากนั่นอีก มันเหมือนเขาด่าว่าเธอเป็นตัวภาระ ก็ใช่น่ะสิ เพราะเธอ เขาเลยต้องแยกจากคนรักสาว และเลิกกันไปในที่สุด ทำเหมือนกับว่า เธออยากมีเขาในชีวิตอย่างนั้นแหละ เธอเองก็เซ็งเขาเหมือนกันนั่นแหละ
แต่ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ จะบ่นจะว่าเขาก็ทำได้ไม่ถนัดนักในเมื่อเรื่องนี้เธอก็ผิด เกิดเขาเอาไปฟ้องพ่อ เดี๋ยวได้ยัดเยียดบอดี้การ์ดมาให้เธอเพิ่มอีก คราวนี้เธอคงอึดอัดจนอยากกลั้นใจตาย จึงตัดสินใจเดินกลับเข้าห้องนอนของตัวเองไป พร้อมด้วยน้ำเย็นหนึ่งขวดที่เขาส่งให้ ไม่นาน คนตัวบางก็ออกจากห้องมาอีกครั้ง คราวนี้เธอใส่เสื้อยืดแขนสั้นตัวโตสีขาว และกางเกงเอวยางยืดขาสั้นจู๋สีฟ้าน้ำทะเล ขับขาขาวๆ ของเธอให้ขาวผ่องสะท้อนแสงยิ่งขึ้นกว่าเดิมอีกเป็นเท่าตัว
เขามองเธอหัวจรดเท้า คิ้วเข้มขมวดมุ่น ทำหน้าตาไม่พอใจเธออีกแล้ว จะอะไรกันนักหนา แค่อยู่ห้อง จะให้เธอแต่งตัวเหมือนไปวัดหรืออย่างไร น่าเบื่อที่สุด
“ผมว่ากางเกงคุณสั้นไปนะ”
- ผู้เขียน
