ณ โรงแรมวาดินี
“ฮือ...ฮือ...ฮือ” เสียครางอือดังลอดจากปากหนาได้รูปของแอนดรูว์ที่เวลานี้ถูกพิษไข้เล่นงานหนักมากขึ้น แอนดรูว์มีไข้ขึ้นสูง ตัวร้อน ร่างหนาวสั่นสะท้านราวกับว่ากำลังยืนเปลือยกายอยู่ท่ามกลางหิมะ
“พี่แอนดี้ไหวไหมคะ นีร่าว่าไปหาหอมดีกว่าค่ะ”
พยาบาลจำเป็นที่เช็ดตัวให้เขามาทั้งคืนเอ่ยบอกด้วยความเป็นห่วง เนื่องจากเขาทานยาลดไข้ไปแล้วแต่ไข้ก็ยังไม่ลด อาการยังไม่ดีขึ้น เธอกลัวว่าแอนดรูว์จะเป็นมากกว่าไข้ธรรมดา
“มะ...ไม่เป็นไร”
เขาตอบทั้งที่รู้ตัวว่า ตนเองมีไข้สูงและล่วงเข้าสู่คำว่าไม่ไหว ทว่าแอนดรูว์ก็อดทนและต่อสู้กับอาการป่วยของตัวเอง
“ถ้าคืนนี้อาการของพี่แอนดี้ไม่ดีขึ้น นีร่าจะพาพี่แอนดี้ไปหาหมอนะคะ” ณรินพิชญ์ยื่นคำขาด ไม่สนใจว่าคนไม่สบายจะดื้อรั้นมากเพียงใด
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อกๆๆๆ ก๊อก
เสียงเคาะประตูห้องเป็นจังหวะดังขึ้น ขัดการสนทนาของคนป
