กานต์วิภาเดินมาหยุดยืนหน้าประตูห้องนอนของนันท์นภัส เธอยืนนิ่งอยู่หน้าห้องชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจเคาะประตูแล้วเปิดมันออกกว้าง โดยไม่รอให้เจ้าของห้องมาเปิด เจ้าของห้องที่นั่งอยู่ริมเตียงมองบุคคลที่เดินเข้ามาอย่างเจ็บปวด ราวกับว่ากานต์วิภาเป็นมีดแหลมคม ปักหมุดอยู่กลางใจ
ใช่แล้ว...กานต์วิภาเป็นเช่นนั้นจริงๆ
“เป็นยังไงบ้างแคท” กานต์วิภาเอ่ยถามประหนึ่งรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น “ถูกล่ามโซ่ไม่ต่างกับสัตว์เลี้ยงเลยนะคุณอูโก้ทำกับเธอมากเกินไปจริงๆ” เสียงนั้นฟังแล้วไม่รู้ว่าสมเพชหรือว่าสงสาร
“...” ไม่มีคำตอบใดเอ่ยออกมาจากปากของนันท์นภัส นอกจากน้ำตาที่หยดไหลเคลียแก้มกับความรู้สึกเจ็บปวดเสียใจ แต่ก็ยังรู้สึกคลางแคลงใจอยู่ว่า สาวตรงหน้ารู้ได้อย่างไรว่าเป็นฝีมือของอูโก้ เธออยากรู้แต่ปากไม่ขยับเอ่ย
“ที่ฉันเข้ามาหาเธอไม่ใช่ว่าจะมาซ้ำเติมหรือจะมาต่อว่าต่อขานในเรื่องเธอ
