กฤษฎิ์สอดส่ายสายตามองไปยังป้ายรถเมล์ที่เห็นลิบๆ ขณะพารถต่อคิวเพื่อจะเข้าจอดหน้าป้าย เช้าๆ แบบนี้รถเมล์และรถแท็กซี่เรียงคิวต่อแถวกันเพื่อหาผู้โดยสารเป็นแถว
ชายหนุ่มเคาะนิ้วกับพวงมาลัย อีกประมาณห้าสิบเมตร แต่ดูจากสถานการณ์ตอนนี้คงใช้เวลานานมากแน่ๆ กว่าจะไปถึง เขากดโทร.ผ่านระบบการโทร.ในรถยนต์ไปยังเบอร์ติดต่อที่หญิงสาวให้มาเมื่อวาน
กฤษฎิ์ไม่มั่นใจว่า เธอจะออกมาตามนัดไหม จากที่คุย จากอุปนิสัยของหญิงสาวทำเขาลังเลอยู่เหมือนกัน ซึ่งมันเป็นธรรมดาของการเจอกันครั้งแรก ผู้หญิงจะมีความกลัวมากกว่าผู้ชาย ในกรณีของเขาที่ชวนเธอไปเที่ยวซะไกล ไม่กลัวก็คงแปลก เมื่อคืนก็ถามย้ำไปอีกครั้งก่อนจะวางสายแยกย้ายกันนอน เช้านี้เขารีบตื่น โยนกระเป๋าใส่รถ ก็บึ่งมาสถานที่นัดหมายทันที
เสียงเรียกเข้ากับการสั่นเตือนแรงๆ ของโทรศัพท์ถึงกับทำให้มนสิชาสะดุ้ง ก่อนจะรีบควานออกมาจากกระเป๋าใบเล็ก เห็นชื่อที่โทร.หาก็ใจเต้นรัว กว
