15
วันอาทิตย์... มันเป็นอาทิตย์ที่สองนับจากวันที่ธันย์ภพออกต่างจังหวัดและเป็นวันอาทิตย์ที่สองนับแต่คุยกับกฤษฎิ์ นี่เธอคุยกับคนแปลกหน้ามากว่าสิบวันแล้วรึเนี่ย และมันเป็นวันอาทิตย์ในเดือนพฤศจิกายน โทรศัพท์สักสายหรือข้อความสักประโยคไม่เคยมีเข้ามา มนสิชาไม่แปลกใจ นับแต่แต่งงานกันมา ธันย์ภพเป็นแบบนี้มาตลอด เมื่อไหร่ที่เขาเข้าบ้านเธอก็จะเห็นเอง นั่นคือสิ่งที่เธอพบเจอมา และเธอไม่คิดโทร.หา แรกๆ นั้นกลัวว่าจะไปรบกวนเขาอาจกำลังทำงานติดพัน เธอไม่รู้สึกเดือดร้อนกับการเงียบหายของธันย์ภพ กระทั่งวันนี้...
หญิงสาวนั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟา สายตามองไปทางโทรทัศน์จอใหญ่ แต่ความคิดลอยไปไหนต่อไหน
เธอเหงา... รู้สึกเดียวดาย อ้างว้างกับชีวิตแบบนี้เหลือเกิน
มองย้อนกลับไปที่ชีวิตแต่งงาน มันควรจะเป็นชีวิตที่มีความสุข ท่ามกลางการเห็นชอบของผู้ใหญ่ เธอไม่มีปัญหาแม่ผัวลูกสะใภ้ แม่ของธันย์ภพเป็นเพื่อนรักกับแม่ของเธอก็เลย
