เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันตื่นแต่ไว
ฉันอาบน้ำแต่งตัว ฉันเลือกลิปสติกสีแดงพีชอ่อนๆ และสวมรองเท้าส้นสูง 10 ซม.
ฉันมาถึงบริษัทด้วยความหวังเล็กๆน้อยๆ
อย่างไรก็ตาม ไม่มีอะไรเกิดขึ้นตลอดทั้ตอนเช้า วิลเลียมไม่เจอฉัน
สิ่งที่ฉันเผชิญยังคงเป็นงานที่ซ้ำซากจำเจและแสนเบื่อหนาย และฉันก็ยังต้องให้กำลังใจและทำให้ดีที่สุด
หลังจากวันแบบนี้ ฉันทำงานเพิ่มเล็กน้อยในตอนเย็น ฉันกำลังจะออกจากสำนักงานเมื่อวิลเลียมโทรหาฉัน
"มาที่ห้องทำงานของผมหน่อย" เสียงของเขาเป็นแม่เหล็กและเป็นที่ชื่นชอบ
ฉันรอเขาอยู่หนึ่งวัน น้ำเสียงของฉันจึงดูเศร้าสร้อยและทื่อ "ทำไมล่ะ? ถึงเวลาที่ต้องออกไป"
"ใช่ ถึงแล้ว ดังนั้นตัวตนปัจจุบันของคุณคือมาดามชวง" วิลเลียมขู่ฉัน "อย่าลืม ข้อตกลงบอกว่าคุณควรร่วมมือกับการแสดงของผมเพื่อจัดการกับพวกผู้ใหญ่"
"พ่อแม่มาหาคุณหรือเปล่า?" ฉันพูดอย่างเย็นชา
"ย่าของฉันจะคุยกับผมทางวิดีโอค
