ฉันเหลือบมองคนเย็นชาที่เอาแต่ขับรถนิ่งไม่พูดจาใด ๆ จนถึงบ้าน….โลกันต์ไม่พูดอะไรสักคำเอาแต่เดินตามฉันขึ้นมาส่งที่ห้อง บางทีพฤติกรรมของเขาก็ชวนสบสันเหมือนกัน บางทีก็เหมือนจะสนใจ และในหลาย ๆ ทีก็ดูเฉยชาจนฉันเหมือนอากาศธาตุที่ลอยไปลอยมาอยู่หน้าเขา
เฮ้ออ…..
ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องตามปกติ แต่สิ่งที่ผิดปกติคือโลกันต์โฉบมือมาคว้าลูกบิดประตูไว้แล้วจับไหล่ฉันให้หันไปเผชิญหน้ากับเขา….ให้ตายเถอะ! อารมณ์ไหนของเขาเนี่ย!!
โลกันต์จ้องหน้าฉันนิ่งเหมือนต้องการอะไรบางอย่าง….จากฉัน แววตาที่มั่งคงนั่นทำให้ฉันวูบไหวในอก อยู่ดี ๆ ใจก็เต้นแรงแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ใบหน้าฉันเริ่มร้อนผ่าวจนไม่กล้าที่จะสบตา อีกแล้ว!! เขาทำให้ฉันไม่กล้าสบตาเขาอีกแล้ว…
“มีอะไรอยากบอกรึเปล่า?” เสียงเย็น ๆ แต่แผ่วเบาทำให้ฉันเหลือกตาขึ้นมามองคนตัวสูงตรงหน้า คำถามของเขาทำเอาฉันจุกในอกจนต้องเม้มปากเน
