เมื่อได้ยินดังนั้นหญิงสาวผมเปียที่ดูท่าทางอ่อนแอก็ยิ้มกว้างออกมาเพราะหล่อนคือเพื่อนคนเดียวของเธอ เพื่อนที่เธอสนิทมากที่สุด และไว้ใจมากที่สุด
หมับ…
“ที่รักคะ รอนานมั้ย คิดถึงจังเลย” ฉันตรงเข้าไปเกาะเกี่ยวแขนโลกันต์โดยไม่ให้เขาตั้งตัว น้ำเสียงที่ออดอ้อนและท่าทางง้องแง้งของฉันทำให้เขาหันมามองด้วยสายตาที่ขุ่นเคือง ก่อนจะแกะมือฉันออกอย่างไม่ใยดี
เชอะ! ทำเล่นตัวเรื่องอะไรฉันจะยอมให้นายหักหน้าฉันต่อยัยนี่ไม่มีทางซะหรอก!!
“อ่าวสวัสดีจ้ะเม็ดนุ่น มาทำอะไรตรงหรอก?” เม็ดนุ่นที่นั่งอยู่อีกข้างของโลกันต์มองฉันอย่างท้าทาย
“อ๊อ ก็มาให้พี่หมอสอนหนังสือให้น่ะ”
“อุ๊ย ไม่ยักรู้นะว่านอกจากเป็นหมอแล้วที่รักยังเป็นอาจารย์ด้วยเเหรอคะ เก่งสุด ๆ อ่ะ” ฉันเอื้อมมือขึ้นไปหยิกแก้มเขาเบา ๆ เหมือนจะเอ็นดู แต่เปล่าหรอกเพราะฉันกำลังทำสงครามเย็นกับยัยเม็ดเน่านี่ต่างหาก
“เขาก็รู้กันทั้งคณะแพทย์นั่นแหละ ว่าพี่โลกันต์เก
