บทที่17

1068 คำ

“ทำแบบนั้นทำไม?” ในที่สุดเขาก็พูดขึ้นมาสักที “ทำแบบไหน?” “ในผับนั่น ถ้าจะเรียกร้องความสนใจก็ทำให้มันสุด ๆ ไปเลยสิจะมาร้องให้ช่วยทำไม?” “กะ ก็เพราะนายนั่นแหละตางี่เง่า! เพราะนายไม่สนใจฉันไง” ใช่! ทั้งหมดเป็นเพราะโลกันต์คนเดียว ถ้าเขาสนใจฉันตั้งแต่ทีแรกเรื่องคงไม่เป็นแบบนี้หรอก ฉันก็ไม่ต้องดึงแอลโจเข้ามาในเกมและไม่ต้องถูกลวนลามแบบนี้ด้วย! “เธอมันโรคจิตขนานแท้ ฉันไปเกี่ยวอะไรด้วย?” “ไม่รู้ ๆ ฉันเกือบเสียท่าเพราะนาย!” “แล้วอยากให้ฉันทำอะไร?” ฉันไม่ได้หูฝาดใช่มั้ย? เขาถามแบบนี้แสดงว่าเขาจะตามใจฉัน?!! มนุษย์น้ำแข็งทำตามใจฉันนนน “ยิ้ม ยิ้มอย่างอ่อนโยนเหมือนที่ยิ้มให้ยัยนั่น!” “ยัยไหน?” โลกันต์ขมวดคิ้วใส่ฉัน “ก็ยัยเม็ดนุ่นนั่นไงล่ะ” ทำไมต้องให้ฉันพูดชื่อยัยนั่นขึ้นมาด้วยนะ แค่นี้ก็หงุดหงิดมากพอแล้วเขายิ้มให้ยัยบ้านั้นโดยไมต้องร้องขอ แต่ฉันสิต้องแลกกับอะไรมาบ้างกว่าเขาจะยอมยิ้มแบบนั้นให

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม