บทที่ ๘ # กำ…ของท่านแม่ทัพ
1654 คำ
บทที่ ๘ # กำ…ของท่านแม่ทัพ
วันนี้ภายในจวนของท่านแม่ทัพหยางอี้เกิดความชุลมุนวุ่นวายกันเพียงเพราะเจ้าของจวนจะคัดเลือกฮูหยินรองและเหล่าอนุเข้าร่วมงานชมดอกฝูหรงของจวนท่านเสนาธิการทหาร
เสียงเอะอะดังมาเป็นระยะตามความตื่นเต้นของเหล่าฮูหยินรองและเหล่าอนุทั้งหลาย
เฟิงหลุนมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างขำ ๆ ลี่จิวเอ่ยถามเขาว่า อยากไปทำการซ้อมเพื่อให้ท่านแม่ทัพคัดเลือกหรือไม่
"ไม่... ข้าไม่อยากไป" แล้วทำไมเขาจะต้องไปงานนั่นด้วยหล่ะ งานน่าเบื่อจะตาย สวมหน้ากากให้กันทั้ง ๆ ที่ข้างหลังซ่อนมีดเล่มโตเอาไว้
เกอคนงามเบะปากมองบนเล็กๆก่อนจะผินหน้าหนีความวุ่นวายตรงหน้า สาวเท้านวลเนียนเดินเข้าสู่สวนดอกไม้ทันที
เฟิงหลุนขำที่เหล่าฮูหยินรองทั้ง4และเหล่าอนุทั้ง8 นั้น ต่างอยากควงแขนท่านแม่ทัพ เข้าไปชมงานดอกฝูหรงจนตัวสั่น คงฝันถึงวันที่แม่ทัพหน้าโหด จะมีตนเป็นฮูหยินเอกหล่ะมั้ง ถ้าท่านแม่ทัพพาตนที่ได้รับการคัดเลือกไปชมงานด้วย นั่นก็แสดงว่า ในภายภาคหน้าตนอาจได้เป็นถึงฮูหยินเอก
เฟิงหลุนคิด ถ้าคนตัวโตมีฮูหยินเอกจริงๆ คงมาจากฮูหยินพระราชทานมากกว่า เพราะแม่ทัพเป็นแม่ทัพใหญ่ของแคว้น คงไม่มีการตบแต่งแบบธรรมดาสามัญเป็นแน่... หรืออาจจะมาจากเหล่าฮูหยินรองคนใดคนหนึ่งก็ได้
คนหลงยุคเดินเข้าในสวนดอกไม้ แต่ก่อนร่างนี้ไม่เคยย่างกรายเข้ามา ด้วยความที่เฟิงหลุนคนเดิมเป็นคนหัวอ่อน เจียมเนื้อเจียมตัว ไม่สู้คน ทำให้ถูกเขม่น และถูกทำร้ายบ่อย ๆ แต่เขาไม่ !
ร้ายมาตนร้ายตอบจ้า ดีมาดีตอบ ทำร้ายเขามาเขาทำร้ายกลับแถมอีกนิดคือการลอบทำร้ายอีกฝ่ายด้วย เอาให้เละกันไปข้าง งานนี้ไม่มีโกงชัวร์
สวนดอกไม้แห่งนี้มีหลากหลายพันธุ์ ต่างชูช่อออกดอกละลานตาท่ามกลางสายลมเย็นๆนำพาให้คนหน้าเนียนมีความสุขสุดๆ
อันที่จริง...เขาอยู่ในโลกนี้ก็มีความสุขดี ไม่ต้องแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกัน ไม่ต้องทำงานจนดึกเพื่อโบนัสปลายปีไม่ต้องเจอลูกค้างี่เง่าในบางเรื่อง เขาอยู่ที่นี่เป็นตัวของตัวเองแม้จะสบายจนเบื่อ แต่เขาก็หาเรื่องทำนุ่นนี่เพื่อจะไม่เบื่อมากจนเกินไป อย่างเช่นการทำขนม ที่ม๊าชอบสอนให้ทำบ่อยๆ
สายลมพัดผ่านผิวหน้า ทำให้เส้นผมยาวสลวยสีน้ำตาลอ่อนปลิวไสวเผยวงหน้านวลเนียนผ่องใสดูอิ่มเอิบน่าลูบไล้ และงามพิสุทธิ์ จนใครที่ได้ยลต้องชะงัก ณ จังงัง ดั่งถูกต้องมนต์
บริวารที่ตามหลังอี๋เหนียงมาต่างก็มีความสุขไปด้วย
ผู้เป็นนายของพวกตนเป็นคนจิตใจดี มีเมตตากับบ่าวไพร่ ไม่เคยดุด่าหรือตบตีพวกตนเลยซักครั้งเดียว จึงทำให้ได้ใจของทุกคนไปอย่างง่ายดาย
ผู้เป็นนายนั้นชอบทานของอร่อย ๆ และชอบทำขนมหวานเป็นที่สุด
สองวันก่อน ผู้เป็นนายก็ไปที่โรงครัวเพื่อจะทำขนม ทำเอาเหล่าแม่ครัวพากันตกอกตกใจกันยกใหญ่
ก่อนจะชุลมุนกันไปมากกว่านี้ อนุเก้าก็รีบแจ้งถึงการบุกโรงครัวว่า ตนต้องการทำขนมบัวลอยไข่หวาน ขนมนี้บ่าวไพร่ไม่รู้จัก แต่อี๋เหนียงบอกว่าขนมนี้ทานร้อน ๆ อร่อยนัก จึงรีบเรียกหาวัตถุดิบที่ต้องการทันที
พอได้วัตถุดิบเจ้านายแล้วคนงามก็ลงมือทำ เวลาผ่านไปก็ได้บัวลอยไข่หวานสีสันน่าทานยิ่ง
อนุเก้าตักแบ่งใส่ชามใหญ่พร้อมปิดฝาอย่างดี ให้ลี่จิวนำไปส่งให้กับพ่อบ้านหลิว เพื่อมอบให้กับท่านแม่ทัพ ส่วนชามเล็กมอบให้พ่อบ้าน ทำเอาท่านพ่อบ้านของจวนปลื้มนัก ยิ้มกริ่มอย่างมีความสุขไปตลอดทั้งวัน
แต่ที่ทำเอาอนุคนงามเซ็งจัด ก็เพราะท่านแม่ทัพเข้าวังหลวง และไม่ได้กลับจวนได้4วัน3คืนแล้ว เมื่อองครักษ์ของจวนคนหนึ่ง อาสาเอาบัวลอยไข่หวานไปส่งให้ท่านแม่ทัพถึงกรม อนุเฟิงจึงยิ้มได้ !
ขนมบัวลอยไข่หวานของผู้เป็นนาย หวาน อร่อยจนพวกตนติดใจ วันนี้ชักอยากทานอีกแล้วสิ
เฟิงหลุนเดินชมดอกไม้ท่ามกลางสายลมเย็น ๆ ชื่นอกชื่นใจ ก่อนจะหันมายิ้มให้กับบ่าวไพร่ที่ตามหลังคอยประคบประหงมตนเหมือนแม่ไก่จะฟักไข่ยังไงยังงั้นแหละ ! เห็นแล้วก็ส่ายหัว แต่ก็นะ คนที่เขารักเรามันก็ดีแบบนี้แหละน่า..
"ชิงชิง เจ้าไปเตรียมกู่ฉินนะ ข้าจะไปที่เรือนบึงเหลียนฮวา" เฟิงหลุนเอ่ยยิ้มอ่อนโยนสว่างไสวไปทั่ว
"เจ้าค่ะอี๋เหนียง" ชิงชิงสนองนโยบายของเจ้านายทันที แล้วรีบไปเตรียมสิ่งที่อี๋เหนียงสั่งการ
"ลี่จิว ข้าอยากกินขนมม่อจี่(ยี่ป้า)กับชาโม่ลี่" ดวงตาพราวเมื่อนึกถึงของกิน
"เจ้าค่ะ" ลี่จิวรีบไปจัดการทันที
" พวกเจ้าไปที่เรือนริมน้ำกันเถอะ" ย่างเท้าเดินไปที่ศาลาริมบึงเหลียนฮวาอย่างรวดเร็ว
ที่บึงเหลียนฮวานั้นมีสายลมแผ่ว ๆ ดอกบัวต่างสีสัน ล้วนงดงามละลานตา ยิ่งมองยิ่งสุขใจ ใบหน้างามเฉิดฉายเต็มที่ เพื่อให้คนมองได้ชื่นใจ
คนพลัดถิ่นนั่งชมดอกบัวก็กัดขนมม่อจี่ไปด้วย จิบน้ำชาตาม มันช่างรื่นรมย์สุด ๆ กลิ่นหอมของเหลียนฮวาลอยมาเป็นระยะ เฟิงหลุนสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอด
"ฮื้ม สดชื่นจริง ๆ" หลับตาพริ้มอย่างชื่นใจ
"วันนี้ท่านแม่ทัพยังไม่กลับจวนใช่ไหม" เกอคนงามถาม
"เจ้าค่ะ" อวิ๋นยี่ตอบผู้เป็นนาย
"อืม เข้ากรมหลายวันจัง ฮ้าว ข้าง่วงแล้ว สายลมที่บึงเหลียนฮวาทำให้ข้าอยากหลับ" บอกพลางอมยิ้มนิด ๆ
"อี๋เหนียงหลับเถิด พวกข้าจะดูแลอี๋เหนียงเองนะเจ้าคะ" ลี่จิวเอ่ย อวิ๋นยี่ ชิงชิง และจูล่งมองตากัน แล้วอมยิ้ม ก็เพราะผู้เป็นนายนั้นช่างกินอิ่มนอนหลับได้ดีเหลือเกิน ช่างแตกต่างจากแต่ก่อนนัก แต่พวกตนนั้นก็ยินดียิ่งที่คนงามของตนมีความสุขปราศจากเรื่องราวทุกข์ใจใดใด
เมื่อเกอตัวน้อยหลับไปได้ซักระยะแล้ว เหล่าบ่าวไพร่ต่างก็ทำงานของตน ชิงชิงดีดกู่ฉินขับกล่อมต่อไป อวิ๋นยี่คอยสอดส่องดูแล จูล่งนั่งริมบันไดศาลาคอยมองระแวดระวังเหตุการณ์ต่าง ๆ เพื่อผู้เป็นนายปลอดภัย
พลันสายตาของจูล่งก็เบิกตากว้างขึ้น เมื่อเห็นใครบางคนเดินเข้ามาที่ศาลาริมบึงแห่งนี้
จูล่งสะกิดให้เหล่าบ่าวไพร่รู้ตัว ทุกคนต่างก้มหน้าเมื่อเจ้าของจวนเข้ามาใกล้ พอท่านแม่ทัพสาวเท้าไปจนถึงตั่งใหญ่ ต่างก็ถอนหายใจออกมาแผ่วเบา
หยางอี้ก้มหน้ามองดูคนงามที่หลับตาพริ้มอย่างสุขสมด้วยความเอ็นดู สายตาจับจ้องมองใบหน้านวลเนียนนั้นไม่วางตา ความละมุนละไมได้ก่อเกิดขึ้นมาในใจของแม่ทัพหนุ่มอย่างไม่รู้ตัว
หยางอี้นั่งที่ตั่งอันเดียวกัน มือหนาสากระคายของคนตัวโต เกลี่ยผมที่ปิดหน้านวลนั้นออกเบา ๆ ก่อนจะเพ่งพิศใบหน้านวลใสนั้นอย่างคนที่เผลอไผล !
อนุเก้าของท่านแม่ทัพนั้นมีใบหน้ารูปไข่ หน้าผากรูปหัวใจ เปลือกตาสวย จมูกเชิดนิด ๆ เมื่อไล่สายตาลงไปถึงลำคอสวย ๆ ใบหูของท่านแม่ทัพกลับขึ้นสี
เพราะสาบเสื้อได้แยกออกจากกัน ทำให้ช่วงอกเผยผิวขาวนวลให้คนมองหัวใจสั่น
มือใหญ่รีบดึงสาบเสื้อเข้ามาชิดกันอย่างรวดเร็ว แล้วเพิ่งพิศใบหน้างามอีกรอบ
มุมปากยกขึ้นเพียงน้อย ยามเห็นอิริยาบทของคนตัวน้อย ยิ่งได้กลิ่นหอมชของดอกโม่ลี่ที่ระเหยออกมาจากคนร่างบาง ท่านแม่ทัพหนุ่มยิ่งอดใจไม่ไหว
นิ้วมือแกร่งไล้กลีบปากนุ่มแผ่วเบา สายตาจ้องมองริมฝีปากอิ่มนั้นไม่คลาดสายตา พลางคิดว่าปากนุ่มนิ่มนี้จะหวานอีกรอบหรือไม่ ถ้าตนได้จูบอีกครั้ง !
การกระทำไวกว่าความคิด แม่ทัพหนุ่มก้มหน้าลง ประกบจูบกลีบปากบางของอีกคนอย่างหักห้ามใจไม่ได้อีกต่อไป
ปากร้อนผ่าวดูดดึงเคล้าคลึงหิวกระหาย เรียวลิ้นชอนไชเข้าสู่โพรงปากอันชุ่มชื้น ตวัดลิ้นเล็กนั้นมาดูดดึงอย่างตะกละตะกลาม อย่างคนหิวโหยจนคนตัวบางรู้สึกตัว
จิ้นไห่-ซินเทียน และบรรดาบ่าวไพร่ เมื่อเห็นว่าท่านแม่ทัพจุมพิตผู้เป็นนาย ก็รีบก้มหน้าลง ใบหน้าแดงเรื่องอย่างไม่อาจห้ามได้ ปล่อยให้สามีภรรยาแสดงความรักกัน อย่างเต็มที่ !
เฟิงหลุนรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างมาดูดลิ้นตน และเขานั้นเริ่มหายใจไม่ค่อยออก จึงเอื้อมมือมาจับอะไรบางอย่าง ...
“….” มือนุ่มไล่ลงมาเรื่อย ๆ จนถึง !! ‘ไรวะแข็ง ๆ เหมือนดุ้นกูเลย’.. เฟิงหลุนงง และขมวดคิ้ว เมื่อไม่ได้รับคำตอบแถมลิ้นตนก็ยังถูกดูดดึงไม่หยุด จึงลืมตาขึ้น...
แล้วก็ได้พบเจอคนที่จูบตน !!
นัยย์ตากลมโตสบกับดวงตาคมของแม่ทัพหนุ่มนิ่ง ก่อนจะหน้าแดงแจ๋ เมื่อเหลือบตามองดูมือ ก็พบว่า กอบกุมเอ็นใหญ่ยาวของท่านแม่ทัพหน้าเป็น อย่างเต็มไม้เต็มมือ
“หะ พระเจ้า กูกำดุ้นท่านแม่ทัพ”
- ผู้เขียน
