บทที่ ๖ # จูบแรกของเฟิงหลุน
1662 คำ
บทที่ ๖ # จูบแรกของเฟิงหลุน
"เอาหล่ะ ข้ามีเรื่องมาบอกพวกเจ้า อีกสองซิงซีจะมีงานที่จวนท่านเสนาธิการทหาร ข้าได้รับเทียบเชิญมาให้เข้าร่วมงานชมดอกฝูหรงและในเทียบเชิญนั้นระบุว่า ข้าต้องพาพวกเจ้าคนใดคนหนึ่งเข้าไปชมงานด้วย ข้าจึงจะคัดเลือกพวกเจ้า จงเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการคัดเลือก เอาหล่ะกลับเรือนพวกเจ้าได้" เอ่ยเสร็จก็ให้กลับ โดยที่ไม่สนใจแววตายั่วเย้าของอนุ3คนโปรดของตนเหมือนแต่ก่อน
เมื่อเหล่าฮูหยินรองทั้งสี่คนและอนุทั้งแปดกลับแล้ว แม่ทัพหนุ่มก็เอ่ยกับซินเทียนทันที
"ซินเทียนเจ้าจำเมื่อวานที่ข้าบอกว่าข้าได้กลิ่นดอกโม่ลี่หรือไม่" ถามองครักษ์เบา ๆ ซินเทียนเงยหน้ามองผู้เป็นนาย ก่อนนึกไปถึงเมื่อวาน พลันพยักหน้า
"นายท่านคิดว่ากลิ่นดอกโม่ลี่เมื่อวานเป็นของอนุเก้าเช่นนั้นหรือขอรับ" สมกับที่เป็นนายบ่าวกันมา อ่านใจนายได้ตรงเผง
"อืม" สั้น ๆ แต่อีกคนกลับรู้ว่าควรจะจัดการยังไง ให้ถูกใจผู้เป็นนาย
“เช่นนั้น นายท่านจะต้องรุกแล้วขอรับ”
“หึหึ ถูกของเจ้า”
เมื่อเฟิงหลุนและจิ้นไห่มาถึงศาลาริมบึง จิ้นไห่ก็เอ่ยลา เมื่อเห็นบ่าวไพร่ต่างมาห้อมล้อมเพื่อปรนนิบัติผู้เป็นนายของตนเรียบร้อยแล้ว
"ลี่จิวนำกระดาษและพู่กันมาให้ข้าที เอาสายวัดมาด้วยนะ" คนงามสั่ง
" เจ้าค่ะ" ลี่จิวรีบไปจัดเตรียมของที่อี๋เหนียงต้องการทันที
เมื่อได้ของ เฟิงหลุนก็จัดการวัดตัว วัดสัดส่วน วัดไหล่ ช่วงอกช่วงเอวช่วงขาจนเสร็จ ก็สั่งงานทันที
"จูล่ง เจ้านำผ้าแพรผืนนี้ไปที่ร้านตัดเสื้อนะ ให้เขาทำตามที่ข้าเขียนบอก อย่าให้ตกหล่นแม้แต่นิดเดียว" เอ่ยสั่งบ่าวคนสนิท
"ขอรับอี๋เหนียง" จูล่งรีบออกไปทำงานตามที่อี๋เหนียงสั่ง
จิ้นไห่ที่อยู่ในเงา มองอนุคนงามนิ่ง ๆ แล้วก็ครุ่นคิด ‘อนุเก้าวันนี้ ดูแล้วช่างเหมาะสมกับท่านแม่ทัพจริง ๆ’
หลายวันผ่านไป หลังจากผ่านวันที่เรือนใหญ่ของท่านแม่ทัพ
หลายวันต่อมา
เฟิงหลุนนั่งเล่นในศาลาริมบึงดั่งเช่นทุกวัน เขาเอนกายหลับตาพริ้มไปตามเสียงเพลงกู่ฉินที่ชิงชิงเล่น ปากบางสวยก็งึมงัมตามจังหวะเพลง
บึงบัวมีลมเย็นพัดแผ่วเบา พร้อมกับมีกลิ่นหอมของดอกเหลียนฮวา ยิ่งทำให้อี๋เหนียงอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ใบหน้าพริ้มเพรา ดูมีความสุขสุด ๆ
วันนี้เฟิงหลุนสวมชุดแพรสีฟ้าที่เป็นของฝากจากท่านแม่ทัพ เขาให้ช่างในตลาดตัดให้ พอใส่แล้ว ก็ยิ่งขับผิวให้ดูโดดเด่นยิ่งขึ้น
ผิวนวลเนียนของเกอตัวน้อยก็น่าลูบไล้เป็นที่สุด นั่นทำให้เท้าแกร่งของอีกคนชะงักกึก! สายตาคมกล้า จับจ้องไปที่ใบหน้าผ่องใสนวลใย พินิจมองแล้วก็ยิ่งเคลิบเคลิ้มและยิ่งหลงใหล จนคันตัวโตแทบหักห้ามใจไม่ทัน
เสียงฝีเท้านั้นเบาแสนเบา ได้เดินผ่านบ่าวไพร่ที่นั่งมองอี๋เหนียงของตนอย่างระแวดระวังภัย ทุกคนต่างตกอกตกใจ ที่ผู้เป็นนายใหญ่ของจวนเดินตรงไปหาอนุเกอ โดยที่อีกคนไม่รู้ตัวแม้แต่น้อย
ท่านแม่ทัพหน้าดุเดินไปชิดริมตั่งตัวใหญ่ ที่ตอนนี้คนตัวเล็กเอนกายพิงพนัก หลับตาพริ้มอยู่ท่ามกลางสายลมแผ่วเบารินรดผิวกาย
คนตัวโตมองอนุเก้า ด้วยสายตาที่ลึกล้ำ พลางกวาดไปทั่วร่าง เห็นว่าชุดสีฟ้าที่เฟิงหลุนสวม ช่างดูเข้ากันดีกับผิวนวลเนียน ยิ่งมองยิ่งหลงและไม่อาจถอนสายตาไปได้ สิ่งนี้เป็นเรื่องแปลก เพราะแต่ไหนแต่ไร ตนนั้น ไม่เคยพิศวาสอนุคนนี้สักที
แม่ทัพหน้านิ่งนั่งริมตั่งตัวใหญ่ ก้มลงมองริมฝีปากของอีกคนด้วยแววตาวาบหวาม เมื่อเห็นกลีบปากอิ่มแวววาวฉ่ำน้ำ ก็อดใจไม่ไหว ประกบริมฝีปากลงไปทันที
บ่าวทุกคนมองเห็นเหตุการณ์นั้นเป็นต้องตกใจใบหน้าแดงก่ำ รีบก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว
เฟิงหลุนกำลังฝันหวาน ก็รู้สึกวูบวาบแปลก ๆ หมือนถูกจูบพร้อมทั้งดูดดึงกลีบปากอย่างรุนแรงคล้ายเว้าวอน จึงลืมตาขึ้นมา ก็ยิ่งตกใจกว่าเดิมเพราะเห็นว่าคนที่กระทำการอุกอาจนั้นเป็นใคร
‘เหวอ อีตาแม่ทัพนั่นจูบกู’
มือน้อยทุบอกแกร่งเบา ๆ เพื่อเตือนอีกคน แต่แม่ทัพหนุ่มกลับหน้ามึนไม่ยอมถอมริมฝีปากออกจากปากบาง กลีบปากนุ่มนิ่มของคนตัวเล็ก ช่างน่าคลอเคลีย ท่านแม่ทัพหนุ่มลุ่มหลงความนุ่มนิ่มนี้เป็นอย่างมาก
"อื้ออ" เฟิงหลุนครางแผ่วเบา บรรดาบ่าวไพร่ ต่างก็ก้มหน้าก้มตาตั้งแต่เห็นท่านแม่ทัพจุมพิตอี๋เหนียงของตนแล้ว แต่มีแอบชำเลืองมองนิด ๆ พอเห็นผู้เป็นนายหน้าแดงและส่งเสียงครางเช่นนี้ บ่าวไพร่ถึงกับมีอาการขัดเขินขึ้นมาทันที
จิ้นไห่และซินเทียนเองต่างก็รีบหันหลังให้ทั้งคู่ คอยระแวดระวังความปลอดภัยอยู่ห่าง ๆ แต่ห่วง ๆ แทน
“ทะ ท่านแม่ทัพ อื้อ” ดันใบหน้ารกครึ้มไปด้วยหนวดออก หลายวันแล้วทำไมไม่โกนนะ
"ข้าได้กลิ่นหอมดอกโม่ลี่จากร่างกายเจ้า" เมื่อถอนจูบออกจากปากบางแล้วจึงเอ่ยขึ้น มองตาของอนุตน ที่มีแววหยาดเยิ้มอย่างหลงไหล
"ก็เรือนของข้ามีดอกโม่ลี่นี่ขอรับ" ตอบพลางหลบตาคมที่แวววาวนั่น คนอะไรสายตาเหมือนจะกลืนกินเหลือเกิน
"หึหึ" มือแกร่งลูบที่จมูกเชิดนั้นอย่างลืมตัว จนคนหลงยุคสะดุดลมหายใจตัวเอง
" จมูกนี้เหมือนกับว่าเคยเอาไปชนกับจมูกของข้าเลยนะ อีกอย่างข้าได้กลิ่นดอกโม่ลี่ด้วย" พูดแล้วจ้องมองปฏิกิริยาของคนตัวเล็ก
แล้วก็ไม่ผิดคาด ที่คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาสั่นระริกและใบหน้ามีริ้วสีแดง
ทำไมท่านแม่ทัพถึงรู้สึกว่าเป็นเขา ตาย นี่เขาแอบกินเต้าหู้ท่านแม่ทัพหน้าโหดนี้ได้ยังไงนะ เขินเว้ยยย
" ว่าไง จะยอมรับหรือไม่ ว่าเป็นเจ้า" แววตากดดันส่งมาให้
"เอ่ออ" ใครจะกล้ารับ แอบกินเต้าหู้คนอื่นเขา อายนะ
"หืมมมม" ยัง ยังจะกดดันอีก
แม่ง ยอมรับก็ได้วะ
"ขอรับ ก็ท่านแม่ทัพจูบข้าเมื่อครู่นี่ไง" เจอแววตากดดันส่งมาให้ เฟิงหลุนก็เหงื่อตก จำต้องก้มหน้าคล้ายยอมรับ แต่ความจริงเฉไฉ
เมื่อเห็นคนตัวบางไม่ยอมรับในสิ่งที่ทำแล้ว แต่กลับหันเหไปทางอื่น ท่านแม่ทัพก็ชักจะมันเขี้ยว จึงคาดโทษเอาไว้ในใจ’หึหึ ลี่ยงเก่งเช่นนี้ หากจับไม่ได้ ไล่ไม่ทัน คงไม่ยอมรับ แต่ไม่เป็นไร เพราะวันหน้ายังมี’
เมื่อเห็นว่าคนตัวนุ่มมีเหงื่อซึมตามไรผม มือแกร่งจึงเช็ดออกอย่างแผ่วเบา ยิ่งเห็นแก้มเนียนมีสีระเรื่อขึ้น แม่ทัพหนุ่มแดนเถื่อนก็ยกยิ้มสมใจ ก้มหน้าลงไปหาหน้าผากคนตัวเล็กแล้วก็
จุ๊บ !
"อะ…" เงยหน้าขึ้นเพราะถูกจุ๊บหน้าผาก แต่เฟิงหลุนกลับคิดผิด เพราะปากสวยของแม่ทัพประกบจูบปากเขาทันที
ลิ้นร้อนค่อย ๆ แซะเรียวปากให้เปิดออก จากนั้นสอดชิวหาร้อนผ่าวของตนเข้าไปในโพรงปากสีหวาน ดูดดึงเรียวลิ้นเล็ก ๆ อย่างหิวกระหาย จนเฟิงหลุนตัวสั่น จำต้องจับบ่าแกร่งเอาไว้แน่น
"อื้อ" ครางแผ่วเบา แม่ทัพโหดจูบเก่งเกินไปแล้ว นี่ขนาดเขาเชี่ยวชาญด้าน SEX ในโลกโน้น พอมาเจอแบบนี้กลับต่ำเตี้ยเรี่ยดินไปเลย
หยางอี้ถอนริมฝีปากออก เมื่อคนที่ถูกจูบดูเหมือนจะหายใจไม่ทัน แล้วมองสบตาคนร่างอรชรด้วยความหิวโหย อยากจับคนตัวเล็กผิวกายนวลเนียนคนนี้กินลงท้องเสียที
เมื่อความอายแผ่ไปทั่วใบหน้า มือไม้ก็เกะกะเก้งก้างไม่รู้จะวางไว้ไหน แววตาท่านแม่ทัพก็ปรากฏร่องรอยความเอ็นดูคนตัวเล็กอย่างที่ใครก็คาดไม่ถึง
แต่ไหนแต่ไรมาภายใน2หนาว ตนนั้นได้ร่วมคืนวสันต์กับร่างน้อยนี้ เพียง5ครั้งเท่านั้น ก็ไม่เคยจะหลงไหลอะไร เพราะอีกคนนอนแล้วก็จบ เจอหน้ากันแล้วก็เอาแต่ก้มหน้า ไม่มีจริตมารยาอะไรเพื่อที่จะทำให้เขาหลงไหล
ต่างจากอนุหนึ่งและอนุสาม ที่ใช้เสน่ห์มารยาทำให้ตนชื่นชอบ แต่รอบนี้คนงามกลับมีชีวิตชีวายิ่ง จนใจแม่ทัพหนุ่มสั่นหวั่นไหวอย่างรุนแรง ยิ่งมองก็ยิ่งเจ็บหัวใจ นี่ตนพลาดอะไรไปนะ ท่านแม่ทัพครุ่นคิด
ความขัดเขินยังไม่ทันจางหายแต่ความอายอันใหม่ก็เริ่มมา
จ้อกกกกกก !
“…..” แม่ทัพหยางอี้
“…..” เฟิงหลุน
ทั้งคู่มองตากัน แล้วคนตัวเล็กก็รีบก้มหน้าลงเพราะความเขินที่ท้องบ้ามันทำเขาขายขี้หน้า
"หึหึ" คนตัวโตขำอีกคน บ่าวไพร่ต่างก็ขำจนไหล่สั่น เฟิงหลุนก็ยิ่งเขินหนักขึ้น
"พวกเจ้าไปเตรียมสำรับมาให้อี๋เหนียงที่นี่เถิด ข้าจะรับสำรับเป็นเพื่อนนายของพวกเจ้าด้วย" แม่ทัพสั่งตาวาววาว
"เจ้าค่ะ/ขอรับ" ชิงชิงและจู่ล่งรีบไปนำสำรับมาให้คนงาม
"รีบไปเดี๋ยว อี๋เหนียงของพวกเจ้าจะโมโหหิว" สั่งไปขำไป เฟิงหลุนค้อนให้1ฉับ ขำดีนักนะ ฮึ่ย
- ผู้เขียน
