เกิดใหม่อีกครั้ง ทำไมมันยุ่งขนาดนี้นะ !

บทที่ ๕ # ของแทนใจจากสามี

บทที่ ๕ # ของแทนใจจากสามี

          ใบหน้าสว่างไสวของท่านแม่ทัพทำให้สององครักษ์ต่างสบตากันนิ่ง  อี๋เหนียงผู้นี้มีบางอย่างเปลี่ยนไป และที่เปลี่ยนไปก็คือผู้เป็นนายของตนด้วย 

          เกิดอันใดขึ้น แต่กาลก่อนท่านแม่ทัพเคยสนใจใยดีอนุเก้าเสียเมื่อไหร่  ตลอดสองหนาว ผู้เป็นนายแทบไม่แวะเวียนไปหา แต่คราวนี้ไม่เหมือนกาลก่อน เห็นทีต้องให้ความสนใจเกอผู้นี้มากกว่าเดิมแล้วกระมัง

          เฟิงหลุนเห็นแม่ทัพเคราดกยกมุมปากขึ้น ก็เกิดความอึ้งจึงมองสบตาอีกฝ่ายไป แต่ตัวเองกลับหน้าแดงเสียเอง 

          เกอตัวน้อย ร่างกายบอบบางไล่สายตามองใบหน้าคมคายของผู้เป็นใหญ่นิ่ง ๆ พลันคิดว่าคนผู้นี้ต้องเป็นแม่ทัพที่ดุดันดูดิบเถื่อนมากแน่ ๆ ก็ทั้งหน้าตาถมึงทึง เสียงพูดที่ห้าวหาญสมกับ         เป็นแม่ทัพของชาติ แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเสน่ห์ของบุรุษผู้นี้ทำให้ผู้หญิงและเกอต่างอยากเข้าใกล้ 

           เขาเองเป็นหนึ่งในนั้นหรือเปล่านะ เฟิงหลุนถอนหายใจปลงๆ

          อาการเหม่อของอนุเกอ นำพาให้ท่านแม่ทัพสนใจยิ่ง  จึงลุกจากเก้าอี้เดินมาหยุดตรงหน้าคนงาม พลันได้กลิ่นหอมๆของดอกโม่ลี่ลอยเข้าไปในจมูก

          ขาแกร่งของแม่ทัพหนุ่มถึงกับชะงักไปในทันที ตาคมดุจ้องที่เฟิงหลุนเขม็ง โดยที่อีกคนไม่รู้ตัวเพราะมัวแต่เหม่อและก้มหน้า

          "อนุ 9" จิ้นไห่เอ่ยเบา ๆ อี๋เหนียงถึงกับสะดุ้ง หน้าเลิ่กลั่กแววตาตื่น ๆ ดูเหมือนกระต่ายน้อยจอมซน ยิ่งทำให้ท่านแม่ทัพถูกใจและซึมซับความรู้สึกนี้ลงกลางใจทันที

          "เจ้าถอนหายใจอันใดหรือ" เห!  ถอนหายใจก็ไม่ได้  คิ้วขมวดมุ่นทันทีทันใด

          เฟิงหลุนเงยหน้าขึ้นมา แต่ก็ต้องตกใจ เมื่ออีกคนมาอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

          "ข้าเปล่า.. ข้าแค่คิดไปเรื่อยเปื่อยขอรับ" อยากรู้ทำไมหล่ะ เฟิงหลุนถอยหลังไปครึ่งก้าว

          "เจ้าไม่คิดถึงข้าหรือภรรยาข้า" เอ่ยนิ่ง ๆ แต่แววตาแพรวพราวเมื่อเห็นการก้าวถอยหลังเพียงครึ่งก้าวของคนตัวบาง

          เฟิงหลุนถึงกับเหงื่อตก เขาไม่เคยมีความทรงจำเกี่ยวกับท่านแม่ทัพเลย ไม่รู้ว่าแต่ก่อนเขาทั้งคู่ดีต่อกันแค่ไหน มันทำให้เขาไปไม่ค่อยถูก

          "อนุภรรยาย่อมคิดถึงผู้เป็นสามีขอรับ" ตอบเลี่ยง ๆ 

          "หึหึ" คนตัวโตมองใบหน้านวลนั้นนิ่ง ก่อนที่จะเชยคางอีกคนให้เงยขึ้นสบตา

          ตาต่อตามองสบกัน หัวใจทั้งคู่ก็เต้นระรัว เฟิงหลุนรีบหลบสายตาท่านแม่ทัพทันที 

           เมื่อหัวใจตนเต้นโครมครามแบบนี้ เขาก็กลัวว่าอีกคนคงจะได้ยิน ใบหน้าอ่อนใสจึงเกิดความร้อนผ่าวขึ้นมา

            ฝ่ายแม่ทัพใหญ่ก็ได้กลิ่นหอมอ่อนๆของดอกโม่ลี่ รวยรินออกมาจากร่างอรชรนี้ ก็ยิ่งมั่นใจว่าผู้ที่สัมผัสตนเมื่อวาน ต้องเป็นอนุผู้นี้อย่างแน่นอน

          "ข้าไปศึกเยว่หลางในครานี้ ข้าก็มีของกำนัลมาให้พวกเจ้าด้วย" เจ้าของจวนเอ่ยเสียงเข้มกวาดตาคม มองเหล่าฮูหยินรองและอนุนิ่ง ๆ ก่อนจะจับอยู่ที่คนตรงหน้า แล้วก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ แต่กลับจับจ้องที่เฟิงหลุนไม่วางตา ยิ่งทำให้เหล่าฮูหยินรองและอนุทั้งหลายไม่พอใจในตัวของเฟิงหลุน เพิ่มมากขึ้น

          "ฮูหยินรองเชี่ยหนิง ไข่มุกน้ำดีข้าได้มาจากเย่วหลางมันดูเหมาะกับเจ้า" ยื่นไข่มุกน้ำงามให้กับฮูหยินลำดับหนึ่ง เหอเชี่ยหนิง บุตรีของอำมาตเหอเจี๋ย 

          ฮูหยินรองคนงามกระมิดกระเมี้ยน ไปรับของฝากจากสามีด้วยท่าทางขวยเขิน พลางส่งสายตาหวาน ๆ ให้ท่านแม่ทัพ มองอย่างอ่อนหวานและรักยิ่ง เฟิงหลุนเห็นแล้วคันยิบๆในหัวใจสุดๆ

          "ฮูหยินรองลำดับสองเหวินฮู ปิ่นปักผมลายปักษานี่ ก็เหมาะกับเจ้าเช่นกัน" แม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ยื่นปิ่นปักผมให้กับเกอคนงาม 

          ฮูหยินรองลำดับสอง เหวินฮู เป็นบุตรเกอของท่านแม่ทัพประจิมเหวินเทา ยื่นมือเรียวสวยไปรับของฝากแทนใจจากสามี ด้วยแววตามีความสุข อาการเขินอายแฝงออกมาให้เห็น

          "ส่วนฮูหยินรองสาม-สี่ ข้ามีกำไลหยกมาให้" ยื่นส่งกำไลหยกเนื้อดีมาให้ฮูหยินรองทั้งสอง

          ฮูหยินรองลำดับสาม หลู่ล่วนเป็นเกอบุตรขุนนางขั้น3  น้องชายของแม่ทัพบูรพาหลู่เหอจิ้ง

          ฮูหยินรองลำดับสี่ ว่านชิงหลี บุตรีของขุนนางขั้น2กระทรวงคลัง น้องสาวของรองแม่ทัพประจิมว่านอี้เหลา       

          ทั้ง2ต่างก็กระมิดกระเมี้ยนไปรับของฝากแทนใจจากท่านแม่ทัพ ด้วยใบหน้าแดงก่ำเขินอาย และต่างก็ช้อนสายตาหวานฉ่ำส่งให้ท่านแม่ทัพแดนเถื่อน จนคนมองอย่างเฟิงหลุน เห็นแล้วถึงกับสยอง

          ในยุคศตวรรษที่ 22 นั้น มารยาสาไถยเขาเองก็เห็นมาเยอะ และใช่ว่าเขาจะชอบ แล้วยิ่งพอมาเจอสตรีและเกอต่างใช้มารยาเล่ห์เหลี่ยม เพื่อให้เพศตรงข้ามตนหลงไหลแบบนี้ด้วยแล้ว เขาก็ยิ่งขนลุก มันน่ากลัวน่าสยดสยองยิ่งกว่าอันใดเสียอีก

          และแล้วก็มาถึงอนุลำดับ1เนี่ยจิง ท่านแม่ทัพได้มอบปิ่นปักผมให้กับคนโปรดเป็นที่เรียบร้อย แล้วก็ไม่มีโมเม้นอะไรเพิ่มเติม ทั้งที่เป็นสุดรักแท้ ๆ

          อนุเนี่ยจิงมีรูปร่างเย้ายวนยั่วสายตาสุด ๆ ยิ่งใครได้เห็นเป็นต้องหลงไหล เหมือนกับท่านแม่ทัพแดนเถื่อนที่หลงไหลนางจนได้เป็นอนุคนโปรดลำดับหนึ่ง  

          อนุลำดับสอง ไหลหลิงเป็นเกอได้กำไลขาว   

          อนุคนโปรดลำดับสาม มู่จิ่นเป็นเกอ ได้ผ้าแพรเนื้อดีสีสดไป เกอคนโปรดเดินยั่วยวนท่านแม่ทัพไปรับของฝากก็เงยหน้าขึ้นมาส่งสายตายั่วเย้าไปให้   

          เฟิงหลุนเห็นแล้วก็อยากวิ่งหนี เขาไม่รู้ว่าท่านแม่ทัพอยู่ท่ามกลางสายตาที่อยากจับเขากินตลอดเวลาเช่นนี้ไปได้อย่างไร

          หยางอี้ได้มอบของแทนใจให้จนครบทุกคนแล้ว จนมาถึงอนุเก้าของแทนใจที่จะได้จากท่านแม่ทัพคืออะไร ไหนหล่ะของฝาก

          ท่านแม่ทัพเห็นอนุคนล่าสุดของจวน มองไปที่ของฝากชิ้นสุดท้าย ที่เป็นผ้าแพรเนื้อดีสีฟ้านิ่ง ๆ แล้วก็มองสบตากับท่านแม่ทัพ

          "เจ้าอยากได้ของฝากเป็นอันใด" อะไรของเขากัน แล้วตกลงเขาได้ไรเป็นของฝากกันหล่ะ เฟิงหลุนมองตาท่านแม่ทัพนิ่ง ๆ มองมาก็มองกลับ ไม่โกงนะ   

          เฟิงหลุนได้ยินเสียง หึหึ จากลำคอคนตัวโตก็ยิ่งฉงนใจ จากเงยหน้าสบตาก็ก้มลงคิ้วขมวดด้วยความสงสัย จนไม่เห็นว่าท่านแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่สาวเท้าเข้ามาใกล้ ๆ จนเท้าชิดเท้ากันและกัน  อนุเก้าก็ยังไม่รู้ตัว   

          นิ้วมือแข็งแรงจากการจับกระบี่และการฝึกซ้อมอย่างหนักออกสาก ๆ ไปบ้าง ยื่นมาเชยคางสวยของอนุเก้าให้เงยหน้าสบตาพร้อมๆกับปัดปอยผมนุ่มออกจากวงหน้านวลเนียนอย่างแผ่วเบา มองเข้าไปในดวงตาคู่สวยนิ่ง ๆ ได้กลิ่นดอกโม่ลี่ฮวาระเหยออกมาจากคนตัวบาง ความหวามไหวที่แม่ทัพได้เจอเมื่อวาน พอได้พบเจอในวันนี้ ท่านแม่ทัพหนุ่มยิ่งมั่นใจว่า  เมื่อวานนั้นตนได้พบเจอกับคนตรงหน้ามาอย่างแน่นอน

          “เจ้าไม่ตอบข้านะ ว่าเจ้าอยากได้สิ่งใดเป็นของฝาก” มองตาที่มีแววหวั่นไหวอยู่ในนั้น

          "เอ่อ ข้าขอผ้าแพรสีฟ้านั่นได้หรือไม่" อนุเกอเอ่ยขอ พลางมองไปที่ผ้าสีฟ้า1ทบ

          "ย่อมได้ เจ้าชอบสีฟ้างั้นหรือ" เอ่ยถามถึงสิ่งที่อีกคนชอบ

          "ขอรับ สีฟ้าเป็นแสงแห่งความสว่างสำหรับข้า" เขาตอบตามตรงทั้งโลกนั้นและโลกนี้สีฟ้าก็ยังเป็นสีที่เขาชอบ

          "หึหึ" สายตาคม สบเข้ากับอนุผู้ที่ไม่เคยโปรดปรานมาก่อน มองไล่ลงมาที่จมูกเชิดนั้น พลางนึกถึงเมื่อวาน ที่จมูกสวยนี้ชนกับตน หัวใจแข็งกร้าวของหยางอี้ ก็วูบวาบขึ้น

          มือแม่ทัพหนุ่มไล้ที่ปลายนาสิกเบา ๆ ทำเอาตัวเฟิงหลุนถึงกับสั่นสะท้าน 

          ความรู้สึกหวามไหวพุ่งเข้ามาในหัวใจ เหมือนเมื่อวานไม่มีผิด  แน่แล้ว คนผู้นั้นคือเฟิงหลุน อนุเก้าของจวนตนนั่นเอง

          “อนุเก้าข้ามีแหวนมาให้ แหวนวงนี้ข้าสวมมาตั้งแต่กำเนิด เมื่อข้าให้เจ้า เจ้าก็เก็บเอาไว้ให้ดีนะ” ถอดแหวนออกจากนิ้วพลางยื่นมาให้คนตรงหน้านิ่ง ๆ แววตากดดันให้รีบรับไป เฟิงหลุนมองอย่างมึนงง

          อะไรยังไง ทำไมจะให้แหวนเขากัน นั่นเขาต้องการผ้าสีฟ้านั่นต่างหาก เขาไม่ได้อยากได้แหวน       

           เฟิงหลุนมองแหวนอย่างมึนงง ท่ามกลางการลุ้นระทึกของผู้ให้ และผู้เฝ้ามองอย่างจิ้นไห่-ซินเทียน ว่าอี๋เหนียงจะรับหรือไม่

          แต่กับฮูหยินรองทุกลำดับและอนุทุกคนกลับไม่มีใครชอบใจ ทุกสายตาที่มองมาที่อนุเกอ มีแต่ความเกลียดชัง

          " ขอบคุณท่านแม่ทัพ" ไม่อยากรับแต่ก็ต้องรับ มือนุ่มยื่นออกไปรับของจากสามี แค่ก แค่ก สามีของเฟิงหลุนคนเก่านั่นต่างหาก

          เหล่าฮูหยินรองและอนุต่างริษยาอนุชั้นต่ำยิ่งนัก เพราะได้ของสำคัญไป

          พวกตนหวังมานานว่าแหวนวงนั้นจะต้องเป็นของตนในสักวัน แต่ไม่นึกว่า คนที่ได้ไปกลับเป็นอนุหน้าตาจืด ๆ นี่

          เฟิงหลุนเขม้นมองของที่วางเอาไว้มีทั้งผ้าแพรทั้งเครื่องประดับ ทำให้เฟิงหลุนยิ่งไม่เข้าใจ ว่าทำไมเขาถึงได้แหวนวงนี้กันนะ ก็ไหนว่า เขาเป็นอนุที่แท่ทัพไม่โปรดปรานไง แล้วมาทำแบบนี้ คงอยากให้เขาถูกเหล่าเมียๆของท่านเชือดกระมัง ดูแววตาของแต่ละคนที่เขาได้รับมาดูสิ แต่ละคนอยากจะฉีกเขาออกเป็นชิ้น ๆ แล้ว

          ‘แง๊ ม้าเสี่ยวหลุนกลัว’

          “เจ้าอยากได้ผ้าแพรเช่นนั้นหรือ” คนตัวโตถามเมื่อเห็นสายตาแวววาวที่จ้องมองไปที่กองของฝาก

          "ข้าอยากได้ผ้าแพรสีฟ้าขอรับ มันเป็นของข้าหรือไม่" เอ่ยถามพลางสบตา

          "แน่นอนผ้าแพรสีฟ้านั่นข้าเลือกมาให้เจ้า ถ้าเจ้าอยากได้ ข้าจะยกให้" มือหนาหยิบผ้าแพรทบนั้นส่งให้อนุของตน

          "ขอบคุณท่านแม่ทัพ" มองสบตาก่อนจะอมยิ้มบาง ๆ ทำให้ใจของแม่ทัพหนุ่มกระตุกไป1ที

          "ถ้าไม่มีเรื่องอันใดแล้วข้าขอตัวได้หรือไม่ขอรับ ข้าง่วง" เอ่ยตรง ๆ เพราะตนนั่นง่วงจนตาจะปิดแล้ว อยากหลับที่ศาลาริมบัวเต็มที

          " ข้าจะแจ้งอีกเรื่อง แต่ว่าเจ้าไปพักเถอะ ข้าจะให้จิ้นไห่ไปส่ง" มององครักษ์นิ่ง ๆ จิ้นไห่ก้มหัวลงทันทีที่ได้รับคำสั่ง

          อ้อ.. คนนี้ชื่อจิ้นไห่  สินะ เฟิงหลุนจดจำเอาไว้

          "ขอบคุณท่านแม่ทัพ" ก้มหัวแล้วเดินจากไป

          " อนุเก้าจะไปที่ศาลาริมบึงเหลียนฮวาหรือไม่" จิ้นไห่เอ่ยถามเพราะคนตัวเล็กน่าจะชอบ

          "ไปขอรับ" หันมายิ้มให้ โดยไม่รู้ว่า ท่านแม่ทัพตาขุ่นใส่คนสนิท จิ้นไห่ต้องคอหด พลางกระแอมออกมา

          “อะแฮ่ม ไปกันเถอะ อนุเก้า” เอ่ย พลางเหล่ตามองดูผู้เป็นนายเล็กน้อย เห็นว่าทำหน้านิ่ง แต่ดวงตาดุ องครักษ์หนุ่มชักจะคันยิบยับในหัวใจขึ้นมา

          เมื่อเฟิงหลุนออกจากห้องโถงแห่งนี้แล้ว องครักษ์ซินเทียนก็เอ่ยกับผู้เป็นนาย

          " อนุเก้า ดูแปลกไปนะขอรับนายท่าน" ซินเทียนเอ่ยเสียงเบาเพื่อมิต้องการให้คนอื่น ๆ ได้ยิน

          "ข้าเองก็คิดเห็นเช่นนั้น"

          “ต้องเรียกพ่อบ้าน และองครักษ์ทุกคน มาตรวจสอบดู ว่าในระหว่างที่ข้าไม่อยู่ เกิดเรื่องอันใดขึ้นมา” ท่านแม่ทัพเอ่ยขึ้น

          “ต้องเป็นเช่นนั้น” ซินเทียนก้มศีรษะลง