ไม่มีบทสนทนาบนโต๊ะอาหารที่นั่งทานข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตา ให้ดูเหมือนว่าครอบครัวของเรานั้นอบอุ่นจนแทบอยากจะอาเจียนขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
มีเพียงเสียงช้อนกระทบส้อมที่ดังท่ามกลางความเงียบ ฉันที่นั่งมองอาหารตรงหน้าไม่ได้มีความรู้สึกอยากจะกินเลยสักนิดเดียว
สติไม่ค่อยอยู่กับร่องกับลอยตั้งแต่เห็นหน้าใครบางคนเหยียบเข้ามาที่นี่แล้ว
ไม่คิดเหมือนกันว่าเฮียยิมจะยอมแลกได้ทุกอย่าง แม้กระทั่งทำลายความไว้เนื้อเชื่อใจที่ให้ไป
เชื่อเขาเลยเหอะ
“แม่ก็กำลังจะเลือกชุดแต่งงาน ส่วนลูกก็เตรียมหอบเงินไปเรียนต่อเมืองนอก.. ชีวิตดีจังเลยนะคะ” ฉันกระแทกแดกดันสองแม่ลูกที่กำลังช่วยป้าดายกกับข้าว
ทุกอย่างรอบข้างตกอยู่ในความเงียบสงบ แม่บ้านรอบข้างก้มหน้าไม่สบตาฉัน ที่กำลังกวาดสายตามองไปรอบๆ ตัว
“ปลิง” พูดจบฉันก็หันไปมองป๊าที่นั่งถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่
“ฟีน” ป๊าหันมาทำหน้าดุให้ฉันหยุดพูด
“ทำไมล่ะคะ ฟีนก็แค่พูดความจริง
