เฮียยิม พาร์ท
ผมเดินกระวนกระวายอยู่ที่หน้าห้องผู้ป่วย ก่อนจะทิ้งร่างนั่งลงบนเก้าอี้พำนักหน้าห้อง ถอนหายใจทิ้งด้วยความอึดอัดใจไม่น้อย
จูนนั่งลงข้างๆ ผมโดยที่ไม่ได้ไต่ถามอะไร นั่นก็เพราะว่าผมกำลังไม่สบอารมณ์ ได้แต่ยืนสงบสติอารมณ์ตัวเองอยู่หน้าห้องผู้ป่วย
ข่มใจเอาไว้ว่าสิ่งที่ผมเผชิญตอนนี้ คือผลตอบรับที่ผมคิดเอาไว้แล้วว่ามันจะเกิดขึ้น
“เราว่าน้องคงโกรธพวกเราอยู่ กลับก่อนไม่ดีกว่าหรอ” เสียงคนที่ขับรถพาผมมาส่งโรงพยาบาลเอ่ยขึ้น
มันเกิดจากการที่ผมทำงานสักหนัก บวกกับเร่งส่งงานวาด ผลก็เลยเกิดเป็นข้อมือซ้น ยังดีที่ไม่อักเสบ แต่คงต้องพักงานสักไปสักพัก
ระหว่างนี้ก็คงจะหาแรงบันดาลใจไปพลางก่อน จะได้ไม่ปล่อยตัวเองนอนซมจมอยู่บนเตียงเหมือนที่ผ่านมา
“ไม่เป็นไร แกกลับไปก่อนเลย” ผมตอบกลับ
“เดี๋ยวเราอยู่เป็นเพื่อนก็ได้ แกเจ็บข้อมืออยู่นี่”
“กลับไปก่อนเถอะ..”
“แต่ว่ายิม..”
“บอกให้กลับไปก่อนไงวะ”
ผมห
