แสงแดดที่ส่องมายังเตียงคล้ายว่ามีคนเปิดม่านตั้งแต่เช้า ส่งผลให้ฉันขยับตัวแล้วส่งเสียงติดรำคาญเล็กน้อย ก่อนจะปรือตาขึ้นมองสภาพแวดล้อมที่ยังคงเป็นห้องเฮียยิมเหมือนเดิม
นึกว่าจะจับโยนออกไปนอกร้านแล้วซะอีก
ฉันหยัดกายลุกขึ้นนั่งตั้งสติกับตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเหลือบสายตามองไปยังประตูห้องที่ถูกเปิดออก พร้อมกับร่างสูงที่เดินเข้ามาพอดี
“ตื่นแล้วหรอ” เขาถามเสียงเรียบ
“อืม” ฉันขานรับในลำคอ งุดหน้าไม่สบสายตากับอีกฝ่าย
เขาทรุดตัวลงนั่งข้างเตียง พาลให้หัวใจฉันมันวูบโหวงอย่างบอกไม่ถูกกับสถานะของเราสองคน รวมถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้น
เฮียยิมจะมาห่วงฉันทำไม..
มาทำแบบนี้ทำไมกัน
“หายเจ็บหรือยัง” เขาพูด พลางใช้มือเชยปลายคางฉันให้เงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะยกมือขึ้นลูบแก้มขวาฉันอย่างเบามือ
“อืม หายแล้ว” ฉันพยักหน้ารับ พร้อมกับหลบสายตาของอีกฝ่าย
นัยน์ตาหม่นลงอย่างปิดไม่มิด ความอึดอัดแทรกซึมเข้ามาในความรู้
