เฮียยิม พาร์ท
ติณกร..
ผมแสยะยิ้มมุมปากระหว่างที่หยิบของออกจากถุงด้วยสายตาเหม่อลอย ไม่มีความคิดอะไรในหัวนอกจากภาพของผู้ชายที่เจอกันก่อนหน้านี้
เขาเป็นผู้ชายที่รูปร่างหน้าตาดีในระดับหนึ่งเลย ไม่แปลกใจเท่าไหร่ว่าทำไมพ่อของเธอถึงเอ่ยชื่อนี้กับผมบ่อยนัก
เห็นภาพชัดก็ตอนที่ได้เจอกันอีกครั้งแบบซึ่งๆ หน้า ไม่ได้อยากจะลดค่าตัวเอง แต่บางครั้งหลายอย่างมันก็บั่นทอนผมได้เหมือนกัน
ผมแค่อยากอ่อนแอบ้างก็เท่านั้นเอง..
“ยิม”
เสียงเรียกชื่อผมดังกระแทกเข้ามาในโสตประสาท ก่อนที่ภาพว่างเปล่าสีขาวตรงหน้า จะค่อยๆ เลือนหายไปแล้วปรากฏเป็นใบหน้าของจูนแทน
ผมถอยหลังสองสามก้าว ก่อนจะเลิกคิ้วเชิงถามอีกฝ่ายที่เรียกชื่อเมื่อครู่
“เหม่ออะไรเนี่ย” เธอว่าแล้วมุ่นเรียวคิ้วเข้าหากัน ยื่นมือมาหยิบถุงแป้งในมือผมไปถือไว้แทน
“มีอะไร”
“คือเราแค่เห็นแกเหม่อตั้งแต่เมื่อกี้แล้วอ่ะ เป็นอะไรหรือเปล่า”
“อ่อ เปล่า.. ไม่มีอะไร”
