Chapter 2

1575 คำ
และแล้วก็ถึงงานแต่งงานของคุณทวีและน้าเรย์ ทั้งสองคนอยู่ในโรงแรมดังและมีแขกที่สนิทเท่านั้นที่มาร่วมงาน เรย์ไม่อยากให้คนรู้เยอะจึงเอาแค่เป็นพิธีก็เท่านั้น ตอนนี้เธอกำลังแต่งหน้าอยู่ในห้องพักของโรงแรมโดยมีหลานสาวนั่งเฝ้าอยู่ ส่วนรวีเขาทำงานอยู่ที่บริษัทไม่ได้มีความสนใจอยากจะไปร่วมงานแต่อย่างใด “คุณรวีครับงานใกล้จะเริ่มแล้วนะครับ” “ไม่ไป… ออกไปได้ล่ะฉันจะทำงาน” เขาเอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะก้มหน้าลงอ่านเอกสารต่อ ผู้ช่วยของเขาโค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปตามคำสั่ง เขาแอบเห็นใจท่านทวีที่มีลูกชายคนเดียวแต่เขาทำเหมือนไม่มีพ่อ แต่ก็เข้าใจคุณรวีในสิ่งที่คุณพ่อเขาทำไว้มันคงหนักหนาเกินอภัย ทับทิมมองคุณน้าของตัวเองอย่างหลงรัก ท่านเป็นผู้หญิงที่สวยและใจดีกับเธอที่สุดในโลกใบนี้ ไม่มีใครรักเธอได้เท่านี้แม้แต่พ่อกับแม่แท้ๆ “คุณน้าเรย์สวยจัง” “เราก็สวยเหมือนกันแหละ น้าดีใจนะที่มีทับทิมอยู่ตรงนี้” “หนูก็ดีใจค่ะที่ได้อยู่กับคุณน้า” สองสาวสวมกอดกันก่อนจะยิ้มออกมาอย่างมีความสุข และไม่นานท่านทวีก็เดินเข้ามาหาทั้งสองคนในห้องพัก เขาหันไปบอกให้คนอื่นๆออกไปก่อนเพราะอยากจะคุยกับทั้งสองคน “ออกไปก่อน” “ค่ะท่าน” เขาหันไปมองหน้าที่ว่าภรรยาและหลานสาวก่อนจะเดินมานั่งลงตรงข้าม ปัญหาในตอนนี้คือลูกชายตัวดีไม่ยอมมางานแต่งงานทั้งที่เขาบอกไว้แล้วแถมยังให้ลูกน้องของเขาไปเตือนความจำอีก นี่ก็ใกล้าจะเริ่มงานแล้วทำไมยังไม่มาสักที “มีอะไรรึเปล่าคะคุณ” “ลูกชายผมยังไม่มาเลย ไม่รู้ว่าคิดจะเล่นอะไรอีกผมล่ะปวดหัวจริงๆ” ท่านทวีถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า เขาแค่อยากมีชีวิตต่อจากนี้อย่างมีความสุขไม่อยากต้องทนทุกข์อยู่กับอดีตที่แสนเจ็บปวดอีก เขารู้ว่าตัวเองผิดแต่ตอนนี้สำนึกแล้วเจ้ารวีจะไม่ให้อภัยพ่อคนนี้เลยเหรอไง “ใจเย็นนะคะคุณเดี๋ยวก็คงมาค่ะ” “ขอให้มาเถอะผมไม่อยากเป็นแบบนี้อีกแล้ว ผมอยากกลับมาเหมือนเดิมกับลูกแต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่” เขาถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้ากุมมือว่าที่ภรรยาไว้แน่นก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ ทับทิมนิ่งเงียบไปอย่างใช้ความคิดก่อนจะตัดสินใจโทรศัพท์ไปหาชายหนุ่มเพื่อบอกให้เขามาที่นี่ บางทีเขาอาจจะลืมจริงๆก็ได้เพราะฉะนั้นเธอจะย้ำเตือนเขาอีกที “ทับทิมไปข้างนอกสักครู่นะคะ” “จ้ะ ไปเถอะ” เธอโค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะถือกระเป๋าโทรศัพท์เดินออกไปจากห้องพักทันที หญิงสาวเปิดหานามบัตรของชายหนุ่มที่คุณลุงทวีให้ไว้ก่อนจะกดเบอร์แล้วโทรออกทันที และไม่นานก็มีคนกดรับสาย (สวัสดีครับรวีพูดสาย) “คุณรวีเหรอคะ ทับทิมเองนะคะคือหนูจะโทรมาบอกว่างานแต่งงานจะเริ่มแล้วค่ะคุณพ่อของคุณรออยู่” รวีได้ยินแบบนั้นก็เงียบไปพลางคิดในใจ เขารู้ว่างานแต่งงานคุณพ่อคือวันนี้แต่เขาไม่อยากไปร่วมงานจึงไม่สนใจและไม่ใส่ใจ แต่คนที่โทรมาถือว่าใจกล้ามากเลยนะขนาดพ่อยังไม่กล้าโทรมาสั่งให้เขาไปร่วมงานเลย (แล้วยังไง…) “คุณควรจะมานะคะนี่มันเป็นงานแต่งงานของคุณพ่อคุณ ทำแบบนี้มันไม่ได้ดีขึ้นเลยนะคะ” (เธอจะรู้อะไรล่ะ ฉันไม่ได้อ้อนวอนให้พ่อแต่งงานกับน้าเธอสักหน่อย ถ้าอยากแต่งก็จัดการกันเองสิไม่ใช่เรื่องของฉันสักหน่อย) “แต่คุณท่านรอคุณมาร่วมงานนะคะ ท่านเครียดมากเลยนะตอนนี้มาเถอะนะคะฉันขอร้อง” ทับทิมเอ่ยออกมาเสียงอ้อนวอน รวีที่ได้ยินเสียงเธอแบบนั้นก็อยากจะเล่นสนุกกับเธอสักหน่อย (อยากให้ฉันไปมากนักเหรอ…) “อยากค่ะ รีบมาเถอะนะคะ” (งั้นเธอมารับฉันสิ ที่ช่อง B2 ตอนนี้เลยนะฉันจะรอ) เขากดวางสายก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ ถ้าเธออยากให้เขาไปมากเดี๋ยวก็คงมารับเองแหละ ใครอยากแต่งงานก็แต่งเลยเขาไม่ห้ามส่วนเขาจะทำอะไรใครต่อใครก็ไม่ควรที่จะมีคนมาวุ่นวายกับเขาเช่นกัน ทับทิมกำโทรศัพท์แน่นอย่างคิดหนัก หรือว่าเธอควรจะไปรับตามที่เขาพูดไว้ นี่ก็ใกล้จะเริ่มงานแล้วด้วยเธอไม่มีเวลาแล้ว เธอตัดสินใจเรียกรถแท็กซี่รีบเดินทางไปที่ช่อง B2 หวังว่าเขาจะทำตามที่พูดไว้นะ เมื่อมาถึงที่ช่องใช้เวลาไม่นานเพราะอยู่ไม่ห่างกันมากนัก เธอรีบวิ่งขึ้นไปในออฟฟิศกดลิฟต์ขึ้นไปบนตึกชั้นยี่สิบก่อนจะเดินตรงไปยังห้องของท่านประธาน “สวัสดีค่ะคือหนูมาพบท่านประธานค่ะ” “นัดไว้มั้ยคะ… ถ้าพบท่านประธานต้องนัดล่วงหน้าไม่อย่างนั้นคงจะให้พบไม่ได้ค่ะ” เลขาของท่านประธานเอ่ยออกมาเสียงเรียบ เธอจะให้ใครต่อใครเข้าพบท่านประธานตามอำเภอใจไม่ได้ ถ้าให้คนหนึ่งก็ต้องมีอีกคนเพราะฉะนั้นกฎก็ต้องเป็นกฎไม่สามารถฝ่าฝืนได้ คุณเดียร์หรือผู้ช่วยของท่านประธานเห็นทับทิมก็จำได้ทันที หลานสาวของคุณเรย์ว่าที่ภรรยาของท่านทวีนี่เอง เขาเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะหันไปบอกให้เลขากลับไปทำงาน “คุณไปทำงานได้ล่ะผมจัดการเอง” “ได้ค่ะคุณเดียร์” เลขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะกลับไปนั่งที่โต๊ะ เดียร์ยิ้มทักทายหญิงสาวก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อนโยน “สวัสดีครับคุณทับทิม ผมเดียร์ผู้ช่วยของท่านประธาน” “สวัสดีค่ะคุณเดียร์ คือหนูมาพบท่านประธานค่ะเขาบอกว่าให้หนูมารับไปงานแต่งงาน” “งั้นเหรอ.. งั้นเชิญทางนี้ครับ” เดียร์พาหญิงสาวเข้าไปพบกับท่านประธานในห้องทำงาน ลักษณะเหมือนจะคุยกันแล้วเธอถึงได้มาที่นี่ได้ และเมื่อมาถึงที่ห้องทำงานเขาก็เอ่ยเรียกเจ้านายทันที “คุณรวีครับคุณทับทิมมาหา” ชายหนุ่มได้ยินแบบนั้นก็เหลือบสายตามองเธอก่อนจะยิ้มกว้างออกมา “น่าเหลือเชื่อที่เธอมา อยากให้ฉันไปงานแต่งงานมากขนาดนั้นเชียว” “คุณลุงทวีท่านอยากให้คุณไปนะคะ ท่านรักคุณมากนะและท่านก็ไม่มีความสุขที่ไม่มีคุณอยู่ในงานมงคลของท่าน” ทับทิมเอ่ยออกมาอย่างใจเย็น เธออยากให้เขากับพ่อดีกันทั้งที่ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างสองพ่อลูกทำไมถึงเหมือนเป็นคนแปลกหน้ากันแบบนั้น “มานี่ เข้ามาใกล้ๆหน่อย” เธอเดินเข้าไปหาชายหนุ่มด้วยแววตาใสซื่อ เธอไม่รู้หรอกว่าเขากำลังคิดอะไรแต่ถ้ามันทำให้เขายอมไปร่วมงานเธอก็ดีใจมากแล้ว รวีดึงหญิงสาวมานั่งลงบนตักก่อนจะลูบไล้ตามตัวของเธออย่างเสือมือไว “อ๊ะ คุณทำอะไรเนี่ยปล่อยนะ” หญิงสาวร้องโวยวายออกมาอย่างรู้สึกเหมือนกำลังถูกลวนลาม เธอพยายามดันตัวของเขาออกแต่ดูเหมือนว่าแรงจะสู้ไม่ไหว “ปล่อยนะ!” “อย่าดิ้นสิ อยากให้ฉันไปร่วมงานแต่งงานก็ต้องทำให้ฉันพอใจก่อน” เธอหยุดนิ่งไปก่อนจะมองสบตากับชายหนุ่มอย่างสงสัย เขาคิดที่จะทำอะไรกันแน่และความพอใจของเขาคืออะไร รวีลูบแก้มหญิงสาวอย่างเบามือก่อนจะหอมแก้มหญิงสาวอย่างนุ่มนวลลากริมฝีปากไปตามแก้มลงจนจนถึงลำคอ มือหนาโอบรอบเอวเธอเอาไว้แน่นลูบไล้ตามตัวอยากสัมผัส ทับทิมหลับตาปี๋กลัวชายตรงหน้าเป็นอย่างมากแต่ก็ไม่กล้าดิ้นหนีเพราะกลัวว่าจะไปทำให้ชายหนุ่มไม่พอใจอีก เขายิ้มออกมาอย่างพอใจก่อนจะหันไปมองหน้าผู้ช่วย “เดียร์เอารถออก ฉันจะไปร่วมแสดงความยินดีกับคุณพ่อแล้วก็แม่เลี้ยงสักหน่อย” เดียร์โค้งตัวรับคำสั่งก่อนจะเดินออกไปทันที ทับทิมได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจ ในที่สุดเขาก็ยอมไปร่วมงานแต่งงานแล้วแค่นี้ก็ดีมากแล้วคุณลุงทวีและคุณน้าของเธอจะได้มีความสุข “คุณยอมไปแล้วเหรอคะ” “อืม… ไปก็ได้ ก็เธอทำให้ฉันพอใจนี่” เขายิ้มมุมปากออกมาก่อนจะกุมมือเธอแล้วพาเดินออกไปจากห้องทำงาน ทับทิมเดินตามชายหนุ่มไม่พูดอะไรหวังว่าคงจะทันงานเริ่มนะ
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม