ตอนที่ 9 จุมพิต
1012 คำ
สหวัตรกวาดมองทั่วเรือนร่างอดีตแฟนอย่างจงใจ แล้วยิ้มกว้างเพราะไม่อยากเชื่อสายตา ทำไมตอนอยู่กับตนเองไม่เห็นแต่งตัวแบบนี้เลย
“คุณสวยมากเลยวันนี้” เขาชมดวงตาไม่ละจากใบหน้า
“ขอบคุณที่ชม”
เขาใจชื้นที่เห็นแฟนเก่าไม่ได้ด่าทอ
“วันนี้ลักมาทำอะไรเหรอ?”
“ฉันมาทำงานกับเจ้านาย ขอตัวก่อนนะ” ลักนาราพยายามเลี่ยงออกมา แต่เรียวแขนกลับถูกคว้าไว้ก่อน
“ปล่อยฉัน!” หญิงสาวส่งเสียงไม่พอใจ
“คุยกับผมหน่อยไม่ได้เหรอลัก ผมคิดถึงคุณมากนะ!”
คนถูกจับบิดข้อมือ “ฉันบอกให้ปล่อย!” สีหน้าเริ่มไม่พอใจมากขึ้น
“ทำไมคุณต้องทำเหมือนเกลียดผมมากมายขนาดนี้ ทั้งๆ ที่ผมคิดถึงคุณมากรู้ไหมลัก!”
ลักนารากัดริมฝีปากด้วยความโกรธ ไม่เคยเห็นใครหน้าด้านเท่าแฟนเก่ามาก่อน ถามมาได้ทำไมโกรธมากมาย นั่นมันเพราะเขามักง่ายไม่ใช่หรือไงกัน ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะจัดการกับชายไร้มารยาท ร่างสูงถูกกระชากออกห่าง ก่อนยกมือมาผลักอกเธอสุดแรงจนเซถอยหลังไปหลายก้าว คนถูกผลักชะงักจ้องมองแววตาเดือดดาล
“ไหนบอกไม่เอาเขาแล้วไง หรือแกดีแต่ปาก!” โยธิกามองเพื่อนเก่าแววตาวาวโรจน์
คนถูกต่อว่าระบายลมหายใจเพื่อลดแรงโทสะ
“เคยถามผัวเธอบ้างไหมโยธิกา ว่าฉันอยากไปกลืนของที่สำรอกออกไปแล้วหรือเปล่า”
สหวัตรหน้าตึงเมื่อถูกเปรียบกับสิ่งที่น่ารังเกียจ โยธิกาหันไปหาแฟนตนเอง
“นี่คุณอย่าบอกนะวัตร ว่าคุณอยากกลับไปหามัน!”
คนถูกถามไม่ตอบ สีหน้าหงุดหงิดด้วยความรำคาญ
“ฉันถามได้ยินไหม!”
“คุณอย่าเสียงดังได้ไหม ผมไม่อยากถูกคนอื่นมอง” สหวัตรเฉไฉไปเรื่องอื่นแทน
โยธิกาหันกลับไปมองเพื่อนเก่า ที่กลายเป็นศัตรู
“ต่อให้วัตรจะกลับไปหรือไม่ แต่แกไม่ควรให้ท่าเขาแบบนี้!” โยธิกากวาดมองตั้งหัวจรดเท้า “แกจงใจแต่งตัวเพื่อยั่ววัตรใช่ไหม!”
ลักนาราพูดไม่ออก ไม่อยากคิดเลยว่าจะมีคนเข้าข้างตัวเองแบบนี้
“ปัญญาอ่อนหรือไง ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกเธอจะมางานนี้ ฉันมาทำงานกับเจ้านาย ไม่ได้มาหาผัวหรือแย่งผู้ชายที่ไหน!”
ระหว่างการถกเถียง เจ้านายหนุ่มกวาดตามองหาเลขา ซึ่งหายตัวไปนานกว่าปกติ ไคล์ฝ่านักธุรกิจและบรรดานางแบบมากมายเพื่อตามหา ก่อนหยุดสายตาที่เลขาคนสวย กับชายหญิงคู่หนึ่ง สีหน้าบ่งบอกว่ากำลังมีปัญหา
“โยพอเถอะ ผมไม่ได้ทำอะไรแบบนั้น!” สหวัตรเริ่มรู้สึกไม่ดี เมื่อเห็นสายตาหลายคู่มองมา
“ห้ามโยคนเดียวเหรอวัตร แล้วคุณล่ะ สิ่งที่คุณทำมันหมายความว่ายังไง!” โยธิกาตวาดคนรักสีหน้าไม่พอใจ
ลักนารามองด้วยความเบื่อหน่าย ความรู้สึกต่อแฟนเก่ามันไม่มีแล้ว เหลือแค่ความเกลียดชัง ไม่อยากพบหน้าคนพวกนี้อีก แต่เหมือนสวรรค์ไม่ได้ช่วยให้เป็นอย่างปรารถนาเลย คนตัวเล็กกัดริมฝีปากสีหน้าเครียด จะตัดปัญหาพวกนี้ออกจากชีวิตยังไง
“หยุด! วุ่นวายกับฉันสักที ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับสหวัตรแล้ว และขอพื้นที่ให้ฉันอยู่อย่างสงบสุขทีเถอะ” ลักนาราระบายลมหายใจ “ความจริงหากเราเจอกันที่ไหน ก็ไม่จำเป็นต้องมาทัก ทำเหมือนไม่เคยรู้จักกันได้ยิ่งดี เพราะฉันไม่ต้องการรู้จักกับพวกทุเรศสักนิด!”
“นี่!” โยธิกาส่งเสียงดังสีหน้าไม่พอใจ แต่ถูกแฟนหนุ่มจับเรียวแขนห้ามไว้
“ฉันขอตัวไปทำงาน แล้วไม่ต้องมายุ่งกันอีก เข้าใจไหม!” ลักนาราบอกแล้วเดินเลี่ยง
นางแบบสาวหันมองตามแผ่นหลัง “ฉันไม่เชื่อหรอกว่าคนอย่างเธอจะยอมรามือจากวัตรง่ายๆ!” โยธิกาตะโกน จนคนเริ่มหันมาให้ความสนใจ
หญิงสาวหน้าชา แล้วหันกลับมาเผชิญหน้า
“เลิกสำคัญตัวผิดเสียที เพราะฉันมีแฟนที่มีค่ามากกว่าผู้ชายเฮงซวยที่ไปนอนกับเธอซึ่งเป็นเพื่อนของฉัน!”
โยธิกาชะงัก ไม่มีวัน คนอย่างลักนาราไม่มีทางมีใครที่เหนือกว่าเธอได้
“โกหกให้มันเนียนดีกว่าไหม”
“เธอต้องการอะไร ถึงได้เซ้าซี้วุ่นวายไม่เลิกรา!”
“ไหนแฟนเธอลัก ไหนล่ะ!” พูดจบแสดงสีหน้าเยาะเย้ย จนลักนาราขุ่นเคือง มือบางกำแน่นเพื่อระงับความโกรธ
เสียงฝีเท้าเบื้องหลัง ทำให้ลักนาราหันมอง เจ้านายเดินเข้ามาแล้วสบตา
“มีเรื่องอะไรงั้นเหรอคุณเลขา” เขาถามเสียงทุ้ม แววตาสงสัย
ลักนารากัดฟันหันมองไปยังเพื่อนและแฟนเก่า ความโกรธพุ่งทะยาน สติเลือนหาย เธอต้องทำให้พวกนั้นรู้ ว่าเธอเหนือกว่ามากแค่ไหน
เขย่งเท้าแล้วโน้มคอเจ้านาย ก่อนแนบริมฝีปากแก้วไวน์ในเมือไคล์หล่นลงพื้นหญ้า มือหนาโอบรดเอวบางแล้วรั้งมาแนบชิด จุมพิตไม่ประสีประสาเช่นนี้ต้องถูกสอน ลิ้นร้อนกระหวัดแทรกผ่านโพรงปาก ควานหาความหวาน เขาไม่ได้ล่วงเกินเลขา แต่เธอเริ่มมันก่อนซึ่งไม่ถือเป็นความผิด ลักนาราได้ทำเพียงครางประท้วงแผ่วเบา เมื่อเขาผลักดันร่างเธอเบาๆ ออกห่างก่อนจ้องมองดวงตาแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก
หญิงสาวยืนหอบหายใจ แล้วหลุบตามองพื้นไม่กล้าสบตา ไม่กล้าแม้แต่จะมองไปทางไหนเพราะความอาย ไคล์อมยิ้มเมื่อเห็นสายตาหลายคู่มองมาอย่างตื่นตะลึง และยิ่งกว่านั้น คือสายตาของชายหญิงที่ยืนคุยกับเขาเมื่อครู่ สหวัตรสับสนและไม่เข้าใจว่าคนรักเก่า มีแฟนหล่อเหลาและร่ำรวยขนาดนี้ได้ยังไงกัน
โยธิกากำมือแน่นแววตาริษยา อยากเหยียบให้จมดิน แต่ทำไมถึงได้ดีกว่าเธอ ไม่เข้าใจ!
“ฉะ...ฉันขอโทษคะ” ลักนาราบอกเสียงกระซิบแผ่วเบา
- ผู้เขียน
