1 เดือนต่อมา
“มะมี้จับมาแย้ววว” เสียงใสแจ๋วของยาหยีดังมาจากในบ้านพร้อมร่างตุ้ยนุ้ยของเธอที่วิ่งออกมารับซอนญ่า
“ไม่ต้องวิ่งลูกเดี๋ยวล้ม” ซอนญ่าเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นลูกสาวตัวน้อยของเธอวิ่งมาแต่ไกล แต่ใช่ว่ายาหยีจะหยุด ยังวิ่งต่อจนมาหยุดต่อหน้ามามี้ของเธอ
ฟอดดด ซอนญ่าที่นั่งลงอ้าแขนรอรับลูกสาวอยู่ก่อนแล้ว เพราะห้ามอย่างไรสาวสาวตัวน้อยของเธอก็ยังวิ่งไม่หยุด ก่อนที่เธอจะหอมแก้มเจ้าเนื้อของเธอฟอดใหญ่
“คิดถึงมามี้ไหมคะ” ซอนญ่าเอ่ยถามลูกสาวขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม
“คิกตึ๋งมะมี้มากคามะมี้เหยื่อยไหมคา” ยาหยีถามซอนญ่าขึ้นมาตามประสาเด็กของเธอ แต่ก็ทำให้คนเป็นแม่อย่างซอนญ่าเป็นมีความสุขอย่างมาก
“ตอนแรกก็เหนื่อยค่ะ แต่พอได้เห็นหน้าเจ้าหญิงยาหยี มี๊ก็หายเหนื่อยแล้วค่ะ ขอเติมพลังหน่อยสิคะ” ซอนญ่าเอ่ยขึ้นพร้อมยื่นหน้าไปใกล้ยาหยีมากขึ้น จนมือป้อมของเธอจับข้างแก้มทั้งสองข้างของแม่ไว้
“ได้เยย” 4จุดพร้อมน้ำมนต์ตา
