ออสตินที่มาในเสื้อเชิ้ตสีดำและมีลูกน้องยืนอยู่ด้านหลังสองคนกำลังมองซอนญ่าด้วยสายตาที่แม้แต่ซอนญ่าเองก็ไม่เข้าใจ แววตาเหมือนเขากำลังเจ็บปวด แต่ก็แค่แว๊บเดียวเท่านั้น จนซอนญ่าเองยังคิดว่าเธอคงคิดมากไป คนอย่างออสตินจะมาเจ็บปวดอะไรกับคนอย่างเธอ
ด้วยความที่เจอหน้ากันจังๆแบบนี้จะให้ซอนญ่าทำเหมือนมองไม่เขามันก็อย่างไงอยู่ การเผชิญหน้า แม้มันจะเป็นสิ่งที่เธอกลัว แต่เธอก็ต้องก้าวข้ามมันไปให้ได้
“สวัสดีค่ะ พี่ออสติน ไม่เจอกันนานสบายดีไหมคะ”สุดท้ายซอนญ่าก็สามารถถามออสตินออกไปด้วยน้ำเสียงและท่าทีปกติที่สุด ตอนนี้เธอโตขึ้นมากแล้ว และสามารถเก็บความรู้สึกของตัวเองได้เป็นอย่างดี
“อืม แต่คงไม่เท่าเธอ ดูเธอมีความสุขขึ้นเยอะนะ” ออสตินที่เป็นคนพูดน้อยเป็นทุนเดิมอยู่แล้วจึงตอบรับคำถามเธอด้วยคำสั้นๆ แต่ประโยคต่อมาของเขา ที่ทำเอาซอนญ่าเองก็ยังงง มันออกแนวประชดประชันอย่างไงบอกไม่ถูก
“ค่ะ ตอนนี้ซอนมีความสุขที
