“ยาหยีคะ จำคุณลุงที่เจอเมื่อวานได้ไหมคะ” มาโครเอ่ยถามหลานสาวน้ำเสียงอบอุ่นพร้อมส่งยิ้มให้เธอตลอดเวลา
“เอ๋ จุนยุงจนไหนคา” ยาหยีถามขึ้นแววตางุนงงปนส่งสัย
“คุณลุงออสตินค่ะ” มาโครเอ่ยตอบพร้อมลุ้นว่าหลานจะมีปฏิกิริยาอย่างไร
“จาหยีจำได้คา” สาวน้อยตอบรับเสียงใสพร้อมพยักหน้าหงึกๆ ให้มาโคร
“ยาหยีค่ะวันนี้ยาหยีไปอยู่กับคุณลุงออสตินก่อนได้ไหมคะ” มาโครถามขึ้นเสียงนุ่มนวลใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เขาพยายามพูดคุยกับยาหยีอย่างใจเย็น
“ตำไมคา” เด็กสาวถามขึ้นพร้อมมองหน้ามาโครตาใสแป๋ว
“คือแด๊ดดี้ต้องไปทำงานที่ไกลๆ ค่ะ งานของบริษัทเรามีปัญหาและแด๊ดดี้ต้องไปแก้ไขปัญหาค่ะยาหยียังเด็กไปด้วยไม่ได้ ยาหยีอยู่กับคุณลุงก่อนได้ไหมคะ” มาโครค่อยๆ อธิบายให้เด็กน้อยตรงหน้าฟังอย่างใจเย็น
“แด๊ะดี้จะจับมาจอนไยนคา” ยาหยีถามขึ้นเมื่อมาโครเล่าจบ แต่เธอไม่ได้มีอาการงอแงแต่อย่างใด
“ค่ำๆ แด๊ดดี้ก็กลับแล้วค่ะ ยาหยีโอเคไหมคะ”
