“แกลืมไปแล้วรึไง ว่าฉันตัดขาดจากพวกแกตั้งแต่วันที่ฉันเลือกที่จะเดินออกมาแล้ว และเด็กนั่นก็ไม่ใช่หลานของฉัน” พ่อตวาดฉันกลับเสียงดังเช่นกันระหว่างเราคงไม่เหลือความผูกพันใดๆต่อกันแล้ว
“ค่ะซอนจะจำไว้ แล้วที่พ่อมาหาซอนพ่อมีเรื่องแค่นี้ใช่ไหมคะ” ฉันถามขึ้นน้ำเสียงนิ่งเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยพร้อมแววตาแข็งกระด้าง
“ความจริงฉันก็ไม่อยากมาเหยียบที่นี่มากนักหรอก แต่ฉันก็แค่จะมาเตือนพวกแกด้วยความหวังดีว่า ต่อให้งานพรีเซนครั้งนี้แกจะชนะ หึ” พ่อหัวเราะในลำคอหนึ่งที ก่อนจะพูดประโยคต่อมาที่ฉันเองก็ไม่อยากเชื่อว่ามันจะออกมาจากปากคนเป็นพ่อได้
“ ยังไงพวกแกก็ไปไม่รอดหรอก ฉันจะทำทุกอย่างให้บริษัทของพวกแกล้มให้ได้ มาวัดกันว่าบริษัทที่มีเด็กเมื่อวานซืนบริหารอย่างพวกแก กับบริษัทที่มีคนชำนาญการบริหารอย่างฉันและมีทีมงานที่ชำนาญการมาช่วยอีกแรง มาลองดูกันสักตั้งว่าพวกแกจะอยู่ได้สักกี่น้ำ” พ่อพูดขึ้นอย่างผู้เหนือกว่า ก
