“นี่แกว่าฉันเหรอ!” พิรดาตวาดขึ้นเสียงดัง
“ก็ไม่ได้โง่นี่! … ฉันว่าต่างคนต่างอยู่เถอะอย่าเบียดเบียนซึ่งกันและกันเลย” ซอนญ่าพูดขึ้นด้วยความโมโหไม่ต่างจากอีกฝ่าย
“อย่ามาทำเป็นพูดดีหน่อยเลย คนที่ท้องไม่มีพ่อตั้งแต่อายุ17 จนต้องหนีไปอยู่ต่างประเทศ นี่คือสิ่งที่คนดีๆเขาทำกันเหรอหึ .. แรด!..”คำพูดของพิมรดา ทำเอาซอนญ่าตกใจไม่น้อย เธอไม่รู้ว่าอีกฝ่ายรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร แต่ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ต้องรับมือกับมันให้ได้ นี่อาจจะเป็นแค่ด่านแรก วันข้างหน้าเธออาจต้องพบเจออะไรมากกว่านี้ แต่เธอก็ไม่คิดกลัว สิ่งเดียวที่เธอกลัวมากที่สุดคือความรู้สึกของลูกสาวเธอต่างหาก
“อย่ายุ่งเรื่องของฉัน ฉันจะเป็นอย่างไรมันก็เรื่องของฉันอย่ามาล้ำเส้น และอย่าหาว่าฉันไม่เตือน” ซอนญ่าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังและหนักแน่น
“ดีนะที่คุณพ่อหนีออกมาจากบ้านนั้นได้ทัน ไม่เช่นนั้นคงได้อับอายขายขี้หน้าไปทั่วบ้านทั่วเมือง” พิมรดาเอ่ย
