ตึก ตึก ตึก
“หยุดร้องไห้ได้แล้ว “ผมเอ่ยขึ้นพร้อมก้มลงอุ้มยาหยีขึ้นมาแนบอก ในขณะที่เธอยังสะอื้นไห้ไม่หยุด แรงสะอื้นของยาหยีมันกลับทำให้หัวใจของผมมันเจ็บแปล๊บอย่างไงบอกไม่ถูก
ผมถอดกระเป๋าเป้ออกจากบ่าของเธอมาถือไว้เอง ส่วนยาหยีก็ยกมือขึ้นมาสีรอบด้วยตาตัวเองอย่างแรง ทำไมผมมองภาพนั้นแล้วมันรู้สึกหัวใจวูบวาบยังไงนี้วะ ทำไมผมรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก
แค่เสียงร้องไห้ของเธอ ก็ทำเอาผมใจอ่อนจนต้องรีบเดินหนีออกไป ผมกำลังจะเดินออกไปพ้นแล้ว ถ้าไม่ได้ยินเสียงที่เธอร้องไห้หาแม่เธอเสียก่อน มันทำเอาผมจุกจนต้องหันหลังกลับแทบจะทันที ยิ่งมาเห็นน้ำตาเต็มใบหน้าเธอ ผมยิ่งรู้สึกใจเสียอย่างไรไม่รู้ รู้แต่ว่าผมไม่อยากได้ยินเสียงร้องไห้ของยาหยีและไม่อยากเห็นน้ำตาของเธอ
ตอนนี้ผมกับยาหยีก็ขึ้นมาอยู่บนรถตู้อีกครั้ง ผมนั่งมองเธอที่ผมเผ้ารุงรังก่อนจะหันไปถามเธอเสียงเบา
“มัดผมเองเป็นไหม”
“ไม่เจ็นคา ฮึก” ยาหยีตอบผม
