3

3189 คำ

สองเดือนต่อมา... หอพักของพนักงานหญิง ติ๊ดๆๆ เสียงมือถือดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ทำให้ร่างบางอ้อนแอ้นในชุดเมดของโรงแรมโรคาซานเดอร์ แกรนด์ ที่กำลังเดินลงบันใดของหอพักหญิง ต้องหยุดชะงัก! แล้วหยิบมือถือขึ้นมาเปิดดู ทันทีที่เห็นสายเรียกเข้าของหัวหน้าแผนก เธอจึงรีบกดรับ พลางก้มมองนาฬิกาที่ข้อมืออย่างสงสัย เพราะยังไม่ถึงเวลาเข้างาน “สวัสดีค่ะหัวหน้า” “มะลิ! อยู่ไหน?” ธาริณีเอ่ยถามด้วยเสียงลนๆ “กำลังออกจากหอพักค่ะ” มะลิฉัตรตอบ “เธอรีบขึ้นไปทำความสะอาดที่ห้องบนสุดของโรงแรมด่วนเลยนะ!” ปลายสายบอก “ห้องบนสุดเหรอคะ?” หญิงสาวถามย้ำอย่างไม่มั่นใจ เพราะชั้นบนสุดคือชั้นต้องห้ามสำหรับพนักงานทุกคน เว้นแต่ธาริณีกับธีรติเท่านั้น ที่จะสามารถขึ้นไปได้ “ใช่! ทำความสะอาดห้องนอนทางปีกขวาก่อนเลยนะ ฉันกำลังจะไปถึงที่ทำงานในสามสิบนาที!” “เอ่อ... แต่ว่า...” “รีบไปทำตามที่บอก! อ้อ! แล้วรหัสที่หน้าห้องคือ XXXX นะ!” ธาริณีบอกก่อนจะกดวางสาย มะลิฉัตรยืนนิ่งอยู่สามวินาที! ก่อนจะเก็บมือถือใส่กระเป๋า แล้วก้าวเท้าออกวิ่งไปยังโรงแรมที่อยู่ถัดไปอีกหนึ่งช่วงตึก ด้วยสีหน้าตื่นๆ ‘ใครจะมากันนะ?’ คนที่ไม่เคยเจอเจ้าของโรงแรมมาก่อน แอบนึกไปถึงชายวัยหกสิบกับหญิงวัยห้าสิบกว่าที่อยู่ในรูปบนผนังห้องของผู้จัดการขึ้นมาทันใด โรคาซานเดอร์ คอร์ปอเรชั่น กรุ๊ป ลอนดอน เป็นบริษัท ยักษ์ใหญ่ที่มีทั้งโรงแรมหรูในหลายสิบประเทศทั่วโลก รวมถึงสายการบินโรคาซานเดอร์แอร์ไลน์ และอสังหาริมทรัพย์อีกมากมาย ที่ดูแลบริหารงานโดยหัวเรือใหญ่อย่าง เลโอนาดท์ โรคาซานเดอร์ ชายหนุ่มที่ถูกจัดอันดับให้เป็นหนุ่มฮ็อตหล่อรวยแห่งปี ไม่เขาว่าจะขยับตัวไปทางไหน ก็มีสาวข้างกายไม่ว่างเว้น ทั้งดารานางแบบที่ผลัดเปลี่ยนเวียนหน้ากันมาเป็นของเล่นชั่วคราวไม่หยุดหย่อน แต่ทว่าเขากลับไม่เคยให้สาวคนไหนได้อยู่เคียงข้างกายข้ามคืนเลยสักครั้ง! ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย หันออกไปนอกหน้าต่างของเครื่องบินส่วนตัวลำใหญ่ เพื่อมองดูแสงแรกของวันใหม่ตรงเส้นตัดของขอบฟ้า แสงสีส้มอ่อนและเข้มสลับกัน ท่ามกลางหมู่เมฆบนท้องฟ้ากว้าง จากความมืดมิดที่เยือกเย็นแปรเปลี่ยนเป็นความอบอุ่น และค่อยๆ ร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นก็อ่อนแสงลงแล้วกลับกลายเป็นความอ่อนโยน ก่อนจะเข้าสู่ความมืดมิดของค่ำคืนที่เยือกเย็นและเงียบสงบ ทุกอย่างวนเวียนซ้ำๆ ไปมาเหมือนเช่นเคย “บอสครับ! เครื่องกำลังจะลงจอดในอีกยี่สิบนาทีครับ!” เจซีมือขวาคนสนิทที่เพิ่งเดินออกจากห้องนักบิน รีบตรงมารายงานผู้เป็นนาย เลโอนาดท์พยักหน้ารับก่อนจะยกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลา จากนั้นก็หันไปดึงเข็มขัดที่ด้านข้างขึ้นมารัด ในขณะที่นักบินกำลังลดระดับการบินลงสู่รันเวย์ Rocasander Grand Hotel มะลิฉัตรวิ่งเข้าประตูด้านหลังของโรงแรมดั่งเช่นทุกครั้ง ก่อนจะตรงไปที่ลิฟต์และกดขึ้นไปยังชั้นบนสุดอย่างเร่งรีบ ติ๊ง! ทันทีที่มาถึงยังสถานที่ต้องห้าม เธอก็ตรงไปยังประตูบานใหญ่ พร้อมกับกดรหัสที่ธาริณีบอกลงยังแป้นพิมพ์ และเพียงเสี้ยวนาทีที่ประตูบานใหญ่เปิดออก เธอถึงกับอึ้งและตกตะลึงในความงดงามภายในห้อง ที่ตกแต่งด้วยสไตล์คลาสสิก โดยผสมผสานความหรูหราเอาไว้ได้อย่างลงตัว ในแบบที่ไม่เคยพบเคยเห็นที่ไหนมาก่อน “ว้าว! อย่างกับสวรรค์แน่ะ!” เมดสาวอุทานออกมาราวกับคนกำลังละเมอ ขณะที่เดินไปยังห้องนอนใหญ่ทางด้านปีกขวาตามที่หัวหน้าแผนกได้บอกเอาไว้ ด้วยหัวใจสั่นๆ “แม่เจ้า! เตียงใหญ่ขนาดนี้ คนหรือว่ายักษ์นอนกันนะ!” เธอเอ่ยเสียงดังอย่างตื่นเต้น ก่อนจะหลับตาแล้วทิ้งตัวลงบนเตียงกว้าง อย่างหลงลืมตัวไปชั่วขณะ “กรี๊ดดดด” หญิงสาวถูไถใบหน้าไปมากับที่นอนแสนนุ่ม ก่อนจะหัวเราะคิกคักออกมาอย่างชอบใจ กับความยืดหยุ่นที่ทำให้ตัวของเธอเด้งไปมาเหมือนได้เล่นสไลเดอร์ของเด็กๆ เอี๊ยดดดดดเสียงเบรกรถที่ดังอยู่ด้านหน้าของโรงแรม ทำให้พนักงานต่างพากันหันมามองตามเสียงกันเป็นแถว “เอารถไปเก็บเร็ว!” ธีรติบอกก่อนจะเดินเข้าไปด้านในโรงแรมด้วยท่าทีเร่งรีบ ฉัตรนารี เลขานุการใหญ่ที่เพิ่งจะเข้างาน หันไปมองผู้จัดการหนุ่มที่วิ่งตรงมายังล็อบบีด้วยสีหน้าตึงเครียดอย่างรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ “มีอะไรหรือคะผู้จัดการ?” “ท่านกำลังจะมาถึงในอีกยี่สิบนาที สั่งให้ทุกคนเตรียมต้อนรับด่วน!” ธีรติสั่งการพร้อมกับหันไปพยักหน้ากับพนักงานที่อยู่ใกล้ๆ ให้เตรียมพร้อม! “คะ... คุณเลโอนาดท์กำลังจะมาหรือคะ?” ฉัตรนารีถามเสียงสั่นๆ “ใช่!” ธีรติตอบก่อนจะล้วงมือถือขึ้นมากดหาธาริณีอีกครั้ง หลังจากที่ตนโทร. ไปบอกให้อีกฝ่ายรีบมาดูความเรียบร้อยชั้นบนสุด เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน! “ผะ... ผู้จัดการคะ! ทะ... ท่าน” ฉัตรนารีรีบเรียกคนที่กำลังกด มือถือให้หันไปมองยังด้านหน้าของโรงแรม! หลังจากที่เห็นร่างสูงใหญ่ก้าวออกมาจากรถที่เพิ่งแล่นเข้ามาจอดได้ไม่ถึงสามวินาที! “โอ้พระเจ้า!” ธีรติหันไปมองก็ถึงกับตกใจที่เห็นเลโอนาดท์เดินตรงเข้ามาหาตน ตามด้วยบอดี้การ์ดมาดเนี้ยบและเจซี “สะ... สวัสดีครับท่าน” ผู้จัดการหนุ่มรีบเอ่ยทักทายหัวเรือใหญ่ที่ชอบมาแบบไม่บอกกล่าว ทำให้ไม่มีเวลาเตรียมตัวหรือเตรียมการต้อนรับใดๆ เลยสักครั้ง “สวัสดีค่ะท่าน!!!” พนักงานรีบยกมือขึ้นไหว้ตามกันจ้าละหวั่น “เป็นอะไรกัน! ทำหน้าอย่างกับเห็นผี!” เลโอนาดท์ถามเสียงเข้มๆ ก่อนจะเดินตรงไปยังลิฟต์ และกดขึ้นไปยังชั้นบนสุดที่เป็นที่พักของตนด้วยท่าทางสบายๆ “หวังว่าคงทัน” ธีรติพึมพำเบาๆ ขณะมองตามแผ่นหลังกว้างด้วย สีหน้าตื่นๆ เพราะกลัวว่าธาริณีจะยังทำความสะอาดห้องไม่เสร็จ “สวัสดีครับคุณธี ขอกุญแจห้องพักด้วยครับ” เจซีบอกพร้อมกับยิ้มให้คนที่ดูเหมือนจะยังไม่หายอึ้งอย่างขำๆ “สวัสดีครับคุณเจซี รอสักครู่นะครับ” ธรีติหันไปยิ้มให้มือขวาของบอสใหญ่ ก่อนจะเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อเอากุญแจห้องให้อีกฝ่ายกับทีมบอดี้การ์ดอีกเจ็ดคน เลโอนาดท์ถอดเสื้อสูทออก ก่อนจะเริ่มแกะกระดุมเสื้อ ทีละเม็ดๆ สิ่งแรกที่เขาจะทำเมื่อขึ้นไปถึงห้องพัก คือนอนแช่น้ำร้อนๆ ให้คลายความเหนื่อยล้าของร่างกาย แล้วนอนพักสายตาจนถึงเย็น จากนั้นค่อยออกไปเจอเพื่อนรักที่จะบินมาถึงประเทศไทยตอนค่ำๆ เตรียมเข้าประชุมงานด้วยกันในเช้าวันรุ่งขึ้น! ติ๊ง! ประตูลิฟต์เปิดออกหลังจากที่ขึ้นมาจนถึงชั้นบนสุด ร่างสูงที่เปลือยท่อนบนเดินตรงไปยังเครื่องใส่รหัสผ่าน และกรอกตัวเลขลงไป คลิก! หลังสัญญาณดังเพียงชั่วอึดใจ! ประตูบานใหญ่ก็เลื่อนออก “ว้าว! คิกๆ” เสียงหัวเราะคิกคักของหญิงสาวแว่วดังมาจากห้องนอนใหญ่ เลโอนาดท์ขมวดคิ้วเข้าหากัน! ก่อนจะโยนเสื้อเชิ้ตและสูทที่ถือมาลงบนโซฟาหนังสีน้ำตาล แล้วรีบเดินตรงไปยังห้องนอนของตน เขายืนจ้องมองร่างบางที่กระโดดไปมาบนเตียงของตนอย่างสำรวจ ผมดำยาวสยายรายล้อมใบหน้าจิ้มลิ้ม ที่หวานจนสะกดให้คนที่เพิ่งมาถึงลืมหายใจไปชั่วขณะ! “สนุกไหม?” เสียงทุ้มเอ่ยถามหลังจากที่มองมาได้สักพัก “คิกๆ อะ... ว้าย!” คนที่เล่นจนลืมสนใจสิ่งรอบข้างหันมามองตามเสียงทัก ก่อนจะตกใจเสียหลักล้มลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่กับพรมเปอร์เซียราคาแพง มะลิฉัตรเงยหน้าขึ้นมองคนที่เป็นต้นเหตุให้เธอเสียจังหวะการทรงตัว แต่แล้วก็ต้องตกใจอีกครั้ง! เพราะคนที่กำลังเดินเข้ามาหาเธอ ใส่แค่กางเกงยีนส์เพียงตัวเดียวเท่านั้น! ‘บ้าจริง! ลูกค้าขึ้นมาผิดชั้นหรือเปล่านะ?’ หญิงสาวสบถในใจ ก่อนจะยันตัวลุกขึ้น แล้วจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าเต็มๆ ตา เส้นผมสีน้ำตาลเข้มที่ยาวเกือบครึ่งหลัง รายล้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเครา กับดวงตาสีน้ำตาลเข้มอันคมกล้านั้น! กำลังจ้องมองมายังเธอเช่นกัน “พระเจ้า! คนหรือสิงโตเนี่ย?” มะลิฉัตรเผลออุทานออกมาเบาๆ ขณะจ้องมองหน้าอกที่เต็มไปด้วยกล้ามเป็นมัดๆ พลันก็ทำให้ร่างกายของเธอสั่นขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย “เจ็บตรงไหนรึเปล่า?” เลโอนาดท์ถามก่อนจะช้อนอุ้มหญิงสาว ที่เอาแต่จ้องหน้าของตน วางลงบนเตียงอย่างเบามือ “ขะ... ขอบคุณค่ะ เอ่อ... แล้วคุณเข้ามาในนี้ได้ยังไง?” เธอถามอย่างรู้สึกมึนๆ งงๆ ไม่หาย “ประตู!” เลโอนาดท์กลอกตาอย่างเพลียๆ กับแววตาใสซื่อที่มองมายังตนราวกับข้องใจหนักหนา “ว่าแล้วเชียว! เราลืมล็อกประตูแน่ๆ” เมดสาวสบถออกมาอย่างลืมตัวกับความสะเพร่าของตัวเอง ก่อนจะหันไปบอกชายร่างยักษ์ ด้วยน้ำเสียงดุๆ “ชั้นนี้คือเขตต้องห้ามค่ะ! ไม่อนุญาตให้ลูกค้าขึ้นมา” “หึ! ชั้นต้องห้ามงั้นเหรอ แล้วเธอขึ้นมาบนนี้ได้ยังไง?” เขาถามกลับด้วยน้ำเสียงขบขัน “ฉะ... ฉันเป็นพนักงานทำความสะอาดไง! คุณควรรีบออกไปเพราะหัวหน้าของฉันกำลังจะมา! อ้อ! แล้วคุณก็ควรแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนจะเดินออกจากห้องพักของตัวเองนะคะ!” มะลิฉัตรต่อว่า ก่อนจะเบือนหน้าหนีร่างสูงใหญ่ด้วยหัวใจสั่นๆ ‘อีตาฝรั่งนี่ตัวใหญ่อย่างกับยักษ์แน่ะ’ “หึๆ! อย่างนั้นเหรอ!” ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอเบาๆ กับคำบอกกล่าวของเมดสาวที่สวยจน... ไม่อาจทำให้เขาละสายตาจากทุกๆ กิริยาท่าทางของเธอไปได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว “ชะ...ใช่!” หญิงสาวเริ่มหน้าตึงขึ้นมานิดที่ถูกอีกฝ่ายทำเหมือนกำลังขบขันกับสิ่งที่เธอบอก “ฉันควรใส่เสื้อผ้าก่อนออกจากห้องของตัวเองใช่ไหม?” “ใช่ค่ะ!” “แล้วถ้าฉันอยู่ในห้องของตัวเอง! ฉันจะถอดเสื้อผ้าออก...” “คุณจะเปลือยตัวล่อนจ้อนเดินไปมาในห้องพักของคุณยังไงก็ได้ค่ะ อ๊ะ! เดี๋ยวนะ! น่ะ... นี่คุณจะทำอะไร! ว้าย!” มะลิฉัตรรีบยกมือขึ้นปิดหน้าทันทีที่ผู้ชายตรงหน้ารูดซิปของกางเกงยีนส์ลง “อ้าว! ก็เธอบอกว่าฉันจะเปลือยตัวล่อนจ้อนยังไงก็ได้ไม่ใช่เหรอ?” ชายหนุ่มเอ่ยต่ออย่างนึกสนุกกับท่าทีของสาวตรงหน้า ทั้งๆ ที่ตนก็ไม่เคยเอ่ยหยอกล้อกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน! “ก็ใช่! แต่ฉันหมายถึงในห้องของคุณ ไม่ใช่ให้มาแก้ผ้าโชว์ต่อหน้าคนที่ไม่รู้จักกันแบบนี้ อ้อ! แล้วก็รูดซิปกลับขึ้นไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน!” เธอขู่พร้อมกับชูกำปั้นน้อยๆ ขึ้นทำท่าให้เหมือนว่าพร้อมจะสู้ตาย! “ทำไม? เธอจะทำอะไรฉันอย่างนั้นเหรอ?” เลโอนาดท์ยกยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะปัดผมที่ลงมาปิดแก้มนวลออกอย่างขัดใจ! จากนั้นก็ฉวยโอกาสกดริมฝีปากลงที่แก้มของสาวเจ้าอย่างรวดเร็ว! “อ๊ะ!” มะลิฉัตรสะดุ้งสุดตัว หลังจากที่ถูกอีกฝ่ายจู่โจม “ว้าย! ตาเถร! บัดสีบัดเถลิง!” ธาริณีที่ขึ้นมาถึงและทันได้เห็นริมฝีปากของบอสใหญ่จดลงที่แก้มของลูกน้องสาว จึงเผลออุทานเสียงดังอย่างลืมตัว! เพียะ! คนที่กำลังเคลิบเคลิ้มถึงกับนิ่งงันไปสามวินาที! ไม่แน่ใจว่าสิ่ง ที่กระทบใบหน้าของตนเมื่อครู่ เป็นเพียงความฝันหรือสิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ มันเหมือนกับว่า... ทุกๆ อย่างหยุดนิ่งไปชั่วขณะ! มะลิฉัตรตวัดฝ่ามือลงที่ซีกหน้าของอีกฝ่ายเสร็จ ก็ผลักหน้าอกหนาให้ออกห่างจากตัวอย่างรวดเร็ว โครม! “โอ๊ย!” “ว้าย!” ธาริณียกมือขึ้นปิดปากหลังจากที่เห็นบอสใหญ่ลงไปนอนแอ้งแม้งข้างเตียงอย่างไม่เป็นท่า! “หัวหน้าคะ! อะ... ไอ้สิงโตนี่มันลวนลามมะลิค่ะ” เมดสาวบอกพร้อมกับรีบลนลานลงจากเตียงไปหาที่พึ่ง “ทะ... ท่านเป็นอะไรไหมคะ?” ธาริณีไม่สนใจเด็กสาว รีบตรงเข้าไปหาร่างสูงที่กำลังสะบัดหัวไปมาอย่างรู้สึกเป็นห่วง! “หัวหน้าอย่าไปค่ะ! ไอ้บ้านี่เป็นโรคจิตหรือเปล่าก็ไม่รู้ อยู่ๆ ก็โผล่เข้ามาในห้อง มะลิตกใจหมดแน่ะค่ะ” มะลิฉัตรรีบยื้อแขนหัวหน้าแผนกเอาไว้มั่น พร้อมจ้องมองดูชายตรงหน้าอย่างไม่ไว้วางใจ “พูดบ้าอะไรมะลิ! นี่คุณเลโอนาดท์ โรคาซานเดอร์ เจ้าของโรงแรมนี้นะ!” ธาริณีสะบัดแขนจากการจับกุมของเด็กสาว แล้วรีบเดินเข้าไปหาบอสใหญ่ที่กำลังยันตัวลุกขึ้น “จะ... เจ้าของโรงแรม” มะลิฉัตรอ้าปากค้างอย่างตกตะลึง! รู้สึกตัวชาวาบตั้งแต่ศีรษะยันปลายเท้าขึ้นมาทันใด “ใช่! แล้วนี่ก็ห้องพักของฉัน” เลโอนาดท์เสริมต่อด้วยน้ำเสียงเข้มๆ พลางจ้องมองใบหน้างามที่ซีดลงไปถนัดตาอย่างรู้สึกสะใจขึ้นมานิดๆ “เอ่อ... คือว่า... คือว่า...” สาวเจ้าอึกอักขึ้นมาทันใด “ณีกราบขอโทษท่านด้วยนะคะ ที่เด็กใหม่ เอ่อ... เสียมารยาท” ธาริณีรีบขอโทษอย่างร้อนใจ! “หึ! แต่เมื่อกี้ตอนที่ผมเข้ามา ผมเห็นเธอกำลังกระ... โดด” “ทะ... ทำความสะอาดค่ะ คือไอ้สิง เอ๊ย! ท่าน ขะ... เข้ามาตอนที่มะลิกำลังทำความสะอาดน่ะค่ะ” มะลิฉัตรรีบแก้ตัว ก่อนจะหันไปมองชายหนุ่มด้วยสายตาวิงวอน! “พระเจ้า! เมื่อกี้เธอกำลังทำความสะอาดอยู่อย่างนั้นเหรอ?” เลโอนาดท์เดาอาการของสาวเจ้าอย่างรู้ทันว่าอีกฝ่ายคงกลัวหัวหน้าจะรู้เรื่องที่ขึ้นไปกระโดดเล่นเหยงๆ บนเตียง “ชะ... ใช่ค่ะ” หญิงสาวเอ่ยรับเสียงสั่น “ปกติคุณทำความสะอาดที่นี่แค่คนเดียวไม่ใช่เหรอธาริณี!” เลโอนาดท์หันไปถามคนที่ได้รับมอบหมายงาน “คะ... คือว่าลูกชายณีเข้าโรงพยาบาลค่ะ ณีก็เลยโทร. ให้มะลิมาทำแทน” ธาริณีบอกเสียงเศร้าๆ อย่างขอความเห็นใจ “ลูกชายเป็นอะไร?” “ไม่สบายค่ะท่าน” “งั้นคุณก็กลับไปดูแลลูกชายจนกว่าจะหายแล้วค่อยกลับมาทำงาน” เลโอนาดท์บอกด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ “เอ่อ... แต่ว่า...” “นี่เป็นคำสั่ง!” เขาเอ่ยย้ำเสียงเข้ม พลางชำเลืองมองร่างบาง ที่ผมเผ้ายุ่งนิดๆ ก่อนจะเผลอยกยิ้มที่มุมปากอย่างลืมตัว “ขอบคุณมากๆ ค่ะท่าน” ธาริณียกมือขึ้นไหว้บอสใหญ่เสร็จก็หันไปเอ่ยกับลูกน้องสาวต่อ “ช่วงที่ฉันไม่อยู่ เธอช่วยมาดูแลทำความสะอาดที่นี่ด้วยนะ” “หะ... ให้มะลิมา... มา” หญิงสาวหน้าตื่นตาโตขึ้นมาทันใด “ทำไม! เธอทำไม่ได้เหรอ?” เลโอนาดท์แอบขำกับท่าทางลนลานของสาวเจ้าที่ดูท่าแล้วจะกลัวตนอยู่ไม่น้อย “ได้ค่ะได้ แหมสบายมากเลยค่ะท่าน” หัวหน้าเมดรีบตอบแทน ลูกน้องสาวด้วยท่าทางขำๆ ทั้งที่ในใจลึกๆ ก็สัมผัสถึงบางอย่างจากสายตาของบอสใหญ่ที่จ้องมองเด็กสาว “แต่เมื่อกี้เขาจะ... จะลวนลามมะลินะคะหัวหน้า!” มะลิฉัตรน้ำตาคลอหน่วยขึ้นมาทันใด เมื่อรู้ว่าจะต้องทำความสะอาดห้องที่มี ชายหนุ่มอยู่ด้วย “นี่เธอกลัวอะไร! ท่านหล่อล่ำออกขนาดนี้ ถ้าฉันยังสาวละก็ จะถวายตัวหลังเสิร์ฟอาหารทุกมื้อเลย!” ธาริณีหันไปเอ็ดลูกน้องสาวเบาๆ “...” สาวเจ้าถึงกับนิ่งงันไปสามวินาที ยืนมองหัวหน้าแผนกด้วยสายตาตัดพ้อ น้ำตาที่กำลังคลอเบ้าทำท่าจะไหลออกมาให้ได้ “คือ... ฉันแค่ล้อเล่นน่ะมะลิ” ธาริณีเอ่ยแก้ก่อนที่จะมีดราม่าเกิดขึ้น! พลางต่อว่าลูกน้องสาวในใจ ‘งานดีขนาดนี้ ทำไมไม่รีบคว้าไว้นะแม่คุณ!’ “แต่มะลิกลัวสิงโต” เธอยกมือขึ้นปาดน้ำที่หางตาทิ้งลวกๆ พลางลอบมองสิงโตหนุ่มที่ส่งยิ้มมาให้เป็นระยะๆ ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง เมื่อนึกไปถึงริมฝีปากหนาที่กดลงบนแก้มเธอเมื่อครู่ “อ๊าย! ไปเรียกท่านแบบนั้นได้ยังไง เอางี้! เดือนนี้ฉันจะเพิ่มให้อีกหมื่นหนึ่ง! ช่วยฉันหน่อยนะมะลิ คนอื่นฉันก็ไม่กล้าฝากงานให้ใครทำ!” ธาริณีพยายามเกลี้ยกล่อมสาวเจ้าอย่างสุดพลัง! “ก็ได้ค่ะหัวหน้า” มะลิฉัตรจำต้องยอมรับหน้าที่อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ “ท่านอยู่แค่วันสองวันก็กลับแล้ว!” ธาริณีเสริมต่อ “จริงหรือคะ” หญิงสาวถามด้วยสีหน้าจริงจัง “จริงสิ!” ธาริณีเอ่ยรับในลำคอ ก่อนจะหันไปเอ่ยกับผู้เป็นเจ้านายที่นั่งรออยู่บนเตียงใหญ่ห่างไปประมาณห้าเมตร “ดิฉันขอตัวก่อนค่ะท่าน! ต้องการหรือขาดเหลืออะไรก็เรียกใช้มะลิได้เลยนะคะ” เลโอนาดท์พยักหน้ารับเบาๆ หลังจากที่มองดูสองสาวนินทาตนในระยะเผาขนมาได้สักพักอย่างรู้สึกขำ “โชคดีมีชัย! ขอให้ได้ผัวหล่อรวยนะมะลิ” ธาริณีกระซิบให้พรเสร็จก็รีบเดินออกห้องไปอย่างรวดเร็ว “หัวหน้า!” มะลิฉัตรตะโกนตามอย่างคนมีชัย! เอ๊ย! คนเสียขวัญ “ไง! มะลิ” ชายหนุ่มเอ่ยกับคนที่ทำท่าเก้ๆ กังๆ หลังจากบุคคลที่สามออกไป “มะ... มีอะไร!” คนที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หันไปถามด้วยสีหน้าตื่นๆ “ธาริณีอบรมมารยาทเธอมาแบบนี้เหรอ?” เลโอนาดท์เลิกคิ้วถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายมีท่าทางขึงขังขึ้นมาผิดไปจากเมื่อครู่ “มีอะไรคะท่าน” หญิงสาวจำต้องเปลี่ยนน้ำเสียงใหม่ “ไปเตรียมน้ำอุ่นไว้สิ! ฉันจะอาบน้ำ!” คนเจ้าเล่ห์เอ่ยพลางยกยิ้มมุมปาก ขณะจ้องส่วนเว้าส่วนโค้งของหญิงสาวด้วยสายตาแวววาว “ค่ะ!” มะลิฉัตรรับคำ พร้อมกับเดินจ้ำอ้าวเข้าไปในห้องน้ำขนาดใหญ่อย่างรวดเร็ว เลโอนาดท์อมยิ้มตาม ก่อนจะล้วงมือถือขึ้นมาต่อสายหาบิดาเพื่อคุยธุระสำคัญต่อ!

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more