ร่างบางเดินตรงไปที่ห้องของตัวเอง ใบหน้าสวยกวาดสายตามองไปรอบๆห้องก่อนที่รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความขมขื่นจะค่อยๆปรากฎที่ใบหน้าของร่าง ทุกอย่างมันจบแล้ว จบแบบที่เธอเคยต้องการมาตลอด
แต่น่าแปลกที่ทำไมเธอกับรู้สึกหวิวๆ อยู่ภายในใจมันเหมือนว่าเธอกำลังทำบางอย่างหล่นหายไป...
“แก...” ฮันน่าเดินเข้ามาจับแขนริชาเอาไว้พร้อมกับเอ่ยเรียกเพื่อนรักอย่างเป็นห่วงที่เห็นเพื่อนรักยืนนิ่งแบบนี้
“แกรอฉันแปปนึงนะ ขอเก็บของแปปนึง..”
“ไม่นานหรอก...ของฉันไม่ได้มีเยอะ...” ร่างบางหันหน้ากลับมาพูดกับเพื่อนรักก่อนที่เธอจะฝืนยิ้มออกมาบางๆ
“มันตั้งแต่เมื่อไหร่วะริชา...เรื่องของแกกับพี่เฮลมันตั้งแต่เมื่อไหร่..”
“ฉันไม่ได้คิดไปเอง ไม่ได้เข้าใจผิดเรื่องของแกกับพี่เฮลใช่มั้ย...” คำถามมากมายที่ออกมาจากปากฮันน่าทำให้ร่างบางตรงหน้านิ่งเงียบก่อนที่ความเข้มแข็งที่เธอพยายามสร้างมันเอาไว้ค่อยๆพังทลายลง นัยน์ตากลมโตเริ่มเอ่อคลอไป
