เมื่อผมรับบทเป็น...นางร้าย

องก์ที่ ๖

ผมเปิดเพลงในรถเสียงดังแหกปากตาม ก็ป้า ซีลีนนั่นล่ะครับ I'm alive ฟังแล้วทำไมรู้สึกมีความสุขเหลือเกินนะวันนี้ แต่ผมเองก็นะคิดไปตลอดทางว่าจะเอายังไงดี ความจริงไม่อยากดึงใครเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยหรอกนะ รู้สึกไม่ดีอยู่เหมือนกัน แต่ให้ทำยังไงได้ในเมื่อเป้าหมายมันเข้าถึงยาก ผมมองหาทางอื่นไม่ออกเลยจริงๆที่จะเข้าถึงตัวมัน ทางนี้นี่ล่ะดีที่สุดแล้ว แต่ผมก็คงต้องเปิดใจคุยกับต้อมมัน มันจะทำหรือไม่ทำก็เรื่องของมัน ให้มันรู้ไปว่าผมอายุ ๒๘ จะไม่มีปัญญาทำอะไรเด็กอายุยังไม่ถึง ๑๘ อย่างอีนังเด็กนั่น

"แก แวะซื้อหมูเต๊ะให้หน่อยดิ ตรงซอย ๑๐ น่ะ" อีป้าครับโทรฯเข้ามา

"นึกอะไรแกถึงอยากกินหมูเต๊ะ ไม่เอาอ่ะเหม็นติดรถ"

"เออน่า ไม่เหม็นหรอก ซื้อมาเถอะ เอาอะไรมากินกับเบียร์ด้วยนะ"

"อะไรแก กินทุกวันเลยเหรอ เออๆ แค่นี้นะ ขับรถอยู่เสียสมาธิ" ผมเหวี่ยงใส่มัน แล้วเอื้อมมือไปเปิดเพลงให้ดังกระหึ่มต่อไป เออวะแวะซื้อให้ก็ได้ กินได้ทุกวันนะเบียร์น่ะ เอ๊ะ หรือว่า

"นั่นไง ว่าแล้วเชียว แหม อยากกินไม่ออกไปซื้อเองล่ะ ทำไมต้องใช้คนอื่น" แทบจะเหวี่ยงถุงหมูสะเต๊ะเข้าไปกลางวง ก็จะใครล่ะครับ ไอ้บ้านั่นน่ะสิ แหมนะ อกหักรักคุดต้องให้ตุ๊ดแก่ปลอบเลยเหรอ

"เออน่าแก อย่าบ่นไปหน่อยเลย แกกินมาแล้วเหรอ มากินด้วยกันดิ"

"กินแล้ว ค่าหมูเต๊ะ สองร้อย ค่าถือสามร้อยเป็นห้าร้อยพอดี จ่ายมาเลย" ผมเดินไปยืนเท้าสะเอวอยู่หน้าโต๊ะ

"โห อีนี่แกจะขูดไปผ่อนรถเหรอยะ เวอร์"

"ตามนั้น ไม่อยากพูดมากความ แกไม่ต้องจ่าย จ่ายมาสิคุณ" ผมแบมือยักไหล่ใส่มัน มันเองก็หันมามองผม แต่วันนี้แปลกแฮะมันไม่ยักมองผมด้วยสายตาจะกินเลือดกินเนื้อ ยักคิ้วใส่อีกต่างหาก

"โห คิดแพงไปไหมเจ๊ เงินเดือนผมไม่เยอะนะ"

"ใครเจ๊ พูดให้มันดีๆนะ ไม่ใช่เพื่อนเล่นคุณนะ"

"ฮ่าๆๆ ขี้วีนจริงๆเลยนะ"

"จ่ายมา จะจ่ายไม่จ่าย" ผมยังยืนจ้องหน้ามันอยู่

"ติดไว้ก่อนได้ไหมคุณ ผมไม่มีเงินสด"

"แหม"

"แกพอได้แล้ว เออๆ เดี๋ยวฉันจ่ายให้ ทำมาเป็นงกนะ" ผมอ้าปากจะด่าแล้วแต่เหมือนอีป้ามันรู้ ผมจึงได้แต่เม้มปาก

"เออ ถือว่าสงสาร แต่ไม่ใช่ให้กินฟรีๆนะ" ผมสะบัดหน้าเดินเข้าห้องไป โอ๊ย เมื่อครู่ยังอารมณ์ดีๆอยู่เลย พอมาเจอหน้าไอ้นี่หงุดหงิดขึ้นมาทันที นี่มันกะจะมาอยู่นี่เลยหรือไงนะ มาได้ทุกวัน อีป้านี่ก็แปลกคนใจดีมากโดยเฉพาะกับผู้ชาย

"ต้อมเหรอครับ ต้อมมี facebook ป่ะ" ผมอาบน้ำเสร็จก็เข้าห้องเลยไม่อยากเจอหน้าไอ้นั่นอีก เปิดคอมฯดูนั่นดูนี่ ไหนๆก็ไหนๆแล้วลองถามต้อมมันดูหน่อย สืบข่าวบ้างอะไรบ้างเผื่อมีอะไรที่น่าสนใจ

"มีพี่ เอ่อ แต่พี่จะแอดผมเหรอ"

"ดูเฉยๆ ทำไมกลัวขนาดนั้นเชียว"

"ปะ เปล่าพี่ ผมแค่ถาม"

"แล้วถ้าพี่จะแอดล่ะ ไม่ได้เหรอ"

"เอ่อ ผมกลัวว่า"

"กลัวอะไรต้อม กลัวว่าคนเขาจะรู้เหรอว่าพี่จะอุปถัมภ์เรา หรือว่ากลัวว่าคนจะมองว่าเราเป็นเกย์" ผมเริ่มรำคาญแล้ว อะไรกันเยอะแยะมากมาย

"เอ่อ"

"ไม่เป็นไร ถ้าเราลำบากใจ พี่ว่าเราคงไม่อยากให้พี่เข้าไปวุ่นวายในชีวิตนักใช่ไหม งั้นพี่ขอโทษนะต้อม"

"ไม่ใช่พี่ ไม่ใช่" มันรีบลนลานพูด ผมยิ้มออกมา แหมนะเด็กเมื่อวานซืนจะมาแสดงอิทธิฤทธิ์อะไรกับคนอย่างนายพล

"ต้อมฟังพี่นะ พี่ไม่รู้นะว่าเราคิดอะไรอยู่ แต่พี่รู้สึกว่าบอกเราไปแล้วนะว่าพี่ต้องการอะไร เราจะเลือกที่จะรักษาชื่อเสียงที่ไม่รู้เมื่อไหร่มันจะดับจะหายไป กับเลือกที่แค่จะทำอะไรอย่างที่พี่ต้องการ ซึ่งไม่ได้ลำบากเลยแลกกับความสบายที่พี่จะหยิบยื่นให้เรา เลือกเอานะต้อม"

"ครับพี่" สรุปมันก็บอกบัญชีของสื่อออนไลน์ที่ผมต้องการ ผมก็แอดเลยสิรออะไร แต่เอ๊ะ ใครกันมาโพสต์อะไรวุ่นวายเต็มไปหมด

"ใครอ่ะ Angel Berry" ผมยังไม่ได้วางสายนะครับ ยังไม่สุดกับความต้องการ

"อ้อ อีเบียร์พี่ ผมบล็อกมันไปหลายรอบแล้วนะ มันชอบมาวุ่นวาย ผมเลยไม่ค่อยได้เข้าเท่าไหร่" กรี๊ด อยากจะกรี๊ดออกมาเสียงดังๆ

"ต้อม งั้นงานแรกที่อยากให้ทำ" ผมบอกรายละเอียดไป ตอนแรกมันไม่ยอม แต่ผมไม่ยอม ศึกมันควรจะเปิดฉากได้แล้ว ยื้อมานานมากแล้ว ให้มันคันใจเล่นๆก่อน

"แค่นี้เองต้อม"

"พี่ต้องการจะทำอะไรกันแน่พี่"

"เราสงสัยเหรอ ได้ งั้นพรุ่งนี้นัดเจอกันพี่จะได้เล่ารายละเอียดให้ฟัง โอเคไหม แต่ตอนนี้ เราต้อง In relationship กับพี่ก่อน"

"จะดีเหรอพี่ เผื่อเพื่อนๆ"

"แคร์เพื่อน หรือแคร์อนาคตตัวเอง พี่สัญญาว่าจะดูแลเราอย่างดี"

"ผมจะเชื่อพี่ได้ยังไงอ่ะ"

"งั้นพรุ่งนี้เอาแมคบุ๊คสักเครื่องไหมล่ะ กับการแค่ทำอย่างที่พี่ต้องการแค่นี้"

"เฮ้ยพี่ แมคบุ๊คเลยเหรอ"

"งั้นไม่เอาดีกว่า เอาอย่างอื่นแทนเนอะ เราคิดมากอ่ะ พี่ขี้เกียจรอ"

"ได้พี่ได้"

"เอาแบรนด์เกาหลีนะ"

"เฮ้ยพี่"

"ตามนั้น พี่ไม่ชอบคนคิดนาน เสียหายมากนักเหรอกับการที่จะหลอกใครสักคนในสังคมออนไลน์น่ะ" ผมเริ่มหน้าหงิกแล้วครับ ไม่ไหวจะคุยเรื่องมากนักนี่อุตส่าห์จะยอมเสียเงินแล้วนะ เยิ้นเย้อลีลาท่ามากเจอคนอย่างนายพลหน่อยสิ สรุปมันก็ยอมตามใจผม ฮึฮึ ในที่สุดแค่มันเปลี่ยนสถานภาพมันไม่ถึงห้านาที ผีที่สิงอยู่ในเวบนั้นก็อาละวาดทันที

"พี่ต้อมมีแฟนแล้ว ใคร ใคร" ถ้าในจอมันเปล่งเสียงออกมาได้มันคงกำลังแผดเสียงใส่ผมอยู่ ผมยิ้มแสยะอย่างมีความสุขแต่ในบัญชีของผมตั้งค่าไว้ไม่ให้ตัวประหลาดที่ไม่รู้จักมาโพสต์อะไรได้ตามใจ ให้มันคลั่งไปสักพักก่อน

"พรุ่งนี้เจอกันนะครับ ต้อม เออ อีนั่นน่ะ บล็อกมันได้ก็บล็อกนะ"

"อยากบล็อกจะตายพี่ แต่มันก็เอาของคนอื่นเข้ามาตลอด"

"เคยมีอะไรลึกซึ้งกับมันหรือเปล่าล่ะ มันถึงตามเราเหมือนเป็นผัวเป็นเมียกันแบบนี้น่ะ"

"บ้าเหรอพี่ ผมเกลียดอีนี่ที่สุด มันทำให้ผมอายใครต่อใคร"

"งั้นเราก็ทำอย่างที่พี่บอก พี่จะจัดการมันเอง"  กว่าที่มันจะยอมลงเล่นเอาซะเหนื่อย แต่ก็มีความสุขนะเห็นอีนั่นมันเต้นได้ มันเข้าไปดูประวัติส่วนตัวผมในนั้นไม่ได้หรอกเพราะผมสงวนไว้เฉพาะเพื่อน ให้มันเดือดไปก่อนเท่าที่ดูเว็บจากหน้าของไอ้ต้อม มันเดือดจนน่าเกลียดแล้วทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ ฮึฮึ เจอแน่แก

"อ้าวยังไม่นอนเหรอแก" ผมเดินออกมานอกห้อง ไม่รู้สินะมันมีความสุขจนนอนไม่หลับ

"ยังไม่อยากนอน เอามาสักแก้วซิแก" ความสุขนี่มันก็แปลกนะ ผมมองเห็นไอ้บ้านั่นที่นั่งเมาหน้าแดงอยู่เป็นต้นไม้ใบหญ้าไปเลย

"นอนไม่หลับ อยากเจอหน้าผมเหรอคุณ" ผมหันขวับทันที

"ปากน่ะ อยู่เงียบๆบ้างก็ดีนะ ขี้เกียจจะทะเลาะ"

"แหมนะแก ยิ่งเกลียดยิ่งได้นะโบราณเขาว่า"

"พอเถอะ นั่นมันโบราณ นี่มันปัจจุบัน อย่างนี้น่ะเหรอ จะได้เห็นขาอ่อนฉัน"

"ฮ่าๆๆ อยากเห็นตายล่ะ ขาอ่อนที่มีแต่ขนเยอะๆน่ะ"

"ไอ้บ้า ขนเยอะที่ไหนขาฉันไม่มีขน" ผมแว้ดเสียงใส่มัน ตาก็ถลึงใส่ อยากจะเตะก้านคอมันสักที

"เอาน่าแก มาๆนั่งลงกินๆ พูดมากเหลือเกินนะ"

"เอ๊ะ"

"อ๊ะๆ พอๆคุณ แหมเผลอไม่ได้เลยนะ จะทำไรอ่ะ" ผมง้างมือรอแล้วกะจะหวดมันสักทีแต่มันก็เอี้ยวตัวหลบทัน

"อะไรของแกอีนาย มานั่งตรงนี้"

"นี่ถามจริงๆเถอะคุณ กะจะไม่กลับบ้านกลับช่องเลยหรือไง" ผมยกแก้วเบียร์ขึ้นยกพอเบียร์ลงคอก็พูดออกมา

"ไม่อ่ะ อยู่นี่พี่เขาใจดีจะตาย มีแต่คุณเนี่ยล่ะ"

"ทำไม ฉันทำไม"

"โว้ย สองคนนี่ งั้นหลวงไปนอนกับนายมันเลยนะ"

"ฝันไปเถอะ"

"อยากตายล่ะ ผู้หญิงมีไข่"

"โป๊ก"

"เฮ้ย คุณเกินไปแล้วนะ" ผมสุดจะทนขวดโค้กลิตรมีน้ำโค้กเหลืออยู่ครึ่งขวดฟาดไปเต็มแรงที่หัวมัน ที่จริงไม่ได้เสียงดังโป๊กหรอกนะ มันออกจะเป็นเสียงปึงต่างหาก มันหงายหลังไปแต่มันก็ลุกขึ้นยืนทันที

"หยุด บอกให้หยุด แกเป็นอะไรอีนาย ไปทำน้องมันทำไม"

"ปากหมาดีนัก มีไข่แล้วไง ถึงฉันจะเป็นแบบนี้ ฉันก็ไม่มีวันเอาผู้ชายปากเน่าอย่างแก และไม่ใช่เกย์หรอกเหรอที่แกมาพึ่งบุญบารมีอยู่เนี่ย หา" ผมถลึงตาใส่แล้วเดินเข้าห้องไปทันที อารมณ์เสียขึ้นมาในบัดดล แหมนะ กะจะออกไปจิบเบียร์เนื่องจากอารมณ์ดีสักหน่อย โดนเห่าเลยหมดอารมณ์

"อย่าไปถือสามันเลยนะหลวง อีนี่มันไม่เคยเป็นแบบนี้หรอก ปกติมันจะไม่เหวี่ยงแรงแบบนี้ มันเพิ่งโดนแฟนทิ้งน่ะ เข้าใจมันหน่อยนะ" เสียงอีป้าปลอบ ไม่เข้าใจเลยจริงๆทำไมต้องไปใส่ใจห่วงใยมันขนาดนี้ ฮึ คิดแล้วก็งอนมันเหมือนกันนะ มันเป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้ ทำเป็นใจดีให้มันมาเข้าๆออกๆห้อง คอยดูเถอะให้มันยกเค้าจะได้รู้สึก พอโมโหแล้วก็พาล โว้ย นอนดีกว่า ไม่รู้ทำไมนะผมกระแดะตื่นมาตั้งแต่หกโมง พยายามกลิ้งไปกลิ้งมาแล้วนะ ไม่หลับ เออ ลุกก็ได้ ผมตัดสินใจลุกออกจากห้อง แง้มประตูก่อนเผื่อว่าไอ้นั่นมันจะยังไม่ไป ไม่มีแฮะ ผมฮัมเพลงออกจากห้องเลย มีความสุขขึ้นมา ชงกาแฟไปนั่งดูต้นไม้ดีกว่า

"เผื่อแก้วดิคุณ"

"อ๊ะ" แม่เจ้าประคุณตกน้ำ ไอ้บ้า ผมทำหน้าเหมือนเห็นผีดีนะที่ยังไม่ได้กดน้ำร้อนใส่แก้ว ไม่งั้นจะสาดให้มันรู้สึกสดชื่นรับเช้าวันใหม่สักหน่อย

"ตกใจอะไร ผมไม่ใช่ผีนะ"

"ทำไม"

"ยังไม่ไป ไม่ไปหรอก กวนตีนคุณเล่นนี่ล่ะ เผื่อด้วยนะ น้ำตาลข้อนเดียว ไม่ใส่ครีม เออ กาแฟสามช้อนนะ" มันสวนกลับทันที ผมยืนอึ้งอยู่พยายามเรียกวิญญาณให้เข้าสิงร่างให้เร็วที่สุด ทำไมมันยังไม่ไปอีก

"มาทำเอง ฉันไม่ใช่คนใช้นายนะ"

"โหคุณทำให้หน่อยดิ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว"

"ได้"

"อ๊ะๆ ไม่ดีกว่า ผมทำเอง ไม่อยากกินกาแฟใส่เกลือ" โกรธแล้ว เริ่มหูแดงแล้ว มันรู้ทันอีก นึกว่าจะมีเขางอกออกมา มันเดินเข้ามายืนมองผมชงกาแฟนะ ผมก็ยักไหล่ใส่ชงให้นานอ้อยอิ่งที่สุด กวนมันไปงั้นล่ะครับ ไม่รู้จะทำอะไรดี อีป้าก็ยังไม่ตื่น คาราเต้ผมตื่นมาตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่ขนาดนี้คืนอาจารย์ลีไปหมดแล้ว

"ถอย" ผมเสร็จไม่มีอะไรจะทำแล้วก็ยักคิ้วให้มันหลบ

"แรงจริงจริ๊ง"

"ไม่นะ ไม่แรง มีแรงกว่านี้อีก อยากลองไหมล่ะ"

"ฮ่าๆๆ คุณนี่นะ" มันส่ายหน้าทำท่าเอือมผม ผมเม้มปากแน่นไม่เคยมีใครทำท่าแบบนี้ใส่ รับไม่ได้

"หมายความว่าไง ทำท่าแบบนี้น่ะ"

"เปล่า ไม่มีอะไร"

"ปึ๊ก"

"เฮ้ย คุณ" ถีบสิครับ ผมนี่ท่าจะเป็นโรคจิตสาดิสต์เข้าไปทุกวัน หัวมันขมำไปเลย

"มาสิ สาดนะจะบอก อย่ามาชวนทะเลาะแต่เช้า ขออยู่นิ่งๆ เงียบๆได้ไหม" ผมรีบยกแก้วกาแฟขึ้นขู่ แล้วเดินถอยหลังไปที่ระเบียง พอไปนั่งก็นะแทนที่จะดูต้นไม้แต่ผมกลับระแวงหลังไปเสียนั่น กว่าอีป้าจะออกมาก็นานนะ อีคุณนายป้านางจะตื่นสาย ผัวไม่โทรฯมาปลุกไม่มีทางจะลุกจากเตียง

"อ้าว ตื่นเร็วจัง มาจีบกันเหรอ"

"อีบ้า" แหม ดูมันอยากให้ผมได้กับไอ้ซกมกนี่เสียจริงนะ

"ไม่หรอกพี่ ผมตื่นเช้า ผมกวนไหมพี่เมื่อคืน"

"ไม่เลย พี่ต่างหากกวนเราป่ะ พี่กรนเสียงดัง" ผมหัวเราะออกมาทันที ก็อีป้ามันกรนดังจริงๆนะ เคยไปเสม็ดด้วยกัน อีนี่เหมือนฆ้องแตกได้ยินไปทั้งหาดได้

"มองอะไร" ผมหุบยิ้มทันที เพราะไอ้ซกมกนั่นมันมองหน้าผมแล้วยิ้มแปลกๆ แต่มันไม่ตอบนะ มันยักไหล่ใส่ผม

"ผมไปอาบน้ำก่อนนะพี่ เผื่อมีใครปวดขี้จะใช้ห้องน้ำ" ฮึ่ม โกรธ ตาเขียวอีกแล้วผม มันเป็นตัวเร่งสารเคมีในเลือดดีเหลือเกิน

"อีป้า ถามหน่อยสิ แกจะให้มันมาที่นี่อีกกี่วัน" พออีป้าถือแก้วกาแฟเดินมาหาผมก็ถามขึ้น ด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"ก็สักพักล่ะแก ลืมบอกแกว่าน้องมันอาจจะมาอยู่กับเราสักพักนะ ระหว่างมันรอหอใหม่"

"อะไรนะ ทำไมแก" ผมแทบจะกรี๊ดออกมา

"ก็น้องมันลำบากนี่แก ทำไมล่ะ ทีแกฉันยังช่วยเลย"

"แต่ฉันเป็นเพื่อนแกนะ แล้วมันเป็นใคร"

"มันก็เป็นเพื่อนเหมือนกันนะแก"

"เพื่อน เพื่อนกินเบียร์แกเนี่ยนะ แกรู้จักมันดีแล้วเหรอ"

"เอาเถอะแก ฉันรู้ว่าแกไม่พอใจ แต่ฉันตัดสินใจแล้ว เอาตามนี้" มันเปลี่ยนเสียงเป็นนิ่งเด็ดขาด จริงสินะผมเป็นผู้อาศัย ได้แต่นิ่งเม้มปากเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ไม่เข้าใจมันเลยจริงๆ มันต้องการอะไรกันแน่ รู้อยู่ว่าเป็นคนดีธรรมะธรรมโม แต่ไม่น่าจะถึงขนาดนี้ กับใครก็ไม่ว่าหรอก แต่ไอ้นี่ ผมเกลียดมันจริงๆนะ

"เป็นไรนาย หน้าบูดเชียว" เอสถามขึ้นเมื่อตอนเจอกันที่ทำงาน ก็จะไม่บูดได้ไง ผมไม่เข้าใจผมรู้สึกไม่ดี อยากโทรไประบายกับอีพัท แต่อีป้าก็คอยขนาบข้างอยู่ตลอด ผมจึงฟังเพลงไม่คุยกับมัน มันเองก็คงรู้

"เปล่าหรอก เอสกินข้าวยัง"

"กินแล้ว นายไปกินกับจอยดิ จอยถามเมื่อกี๊"

"อืม" สรุปวันทั้งวันบรรยากาศมันก็เป็นสีอึมครึมไปเลย เอาเถอะ ผมต้องแยกแยะให้ออก ทนทำงานไปให้หมดวัน เดี๋ยวก็ต้องไปเจอไอ้ต้อมอีก เออ ลืมเรื่องจะซื้อแมคบุ๊คให้มันไปเลย

"ต้อมเหรอ เลิกเรียนแล้วใช่ไหม มาเจอพี่ที่พารากอนได้ไหม" ผมกดโทรศัพท์ไปหามัน รับเร็วมากเวลาโทรฯหาเนี่ย แต่เวลามันยิงมานะแป๊บเดียวก็วาง ฮึ่ม หนึ่งกระทงจดไว้แล้ว

"ทำไมอ่ะพี่ ไหนบอกจะมารับ"

"อ้าว ก็จะซื้อแมคบุ๊คให้ไง ไม่เอาเหรอ" เริ่มมีเสียงแบบกระแทกแล้ว โมโหอยู่นะ

"อ้อ ครับๆ ได้พี่ เจอที่ไหน" เอ๊ะเมื่อครู่เพิ่งจะบอกไป เริ่มโมโหอีกแล้ว

"พา- รา- กอน"

"รู้พี่ แต่ที่ไหนล่ะ" เออนะ ไอ้นี่มันก็เข้าใจย้อน

"ไปถึงแล้วยิงมาสิต้อม เป็นมือปืนไม่ใช่เหรอ ตามนั้น ห้าโมงเจอกัน" ผมกดสายทิ้งไป แต่พอวางสายไปก็เริ่มมารู้สึกตัวว่าเหวี่ยงไปหรือเปล่า เด็กมันจะไหวตัวทันก็ได้นะ ไม่ดีๆ เราต้องทำใจให้นิ่งกว่านี้ เราเป็นมืออาชีพนี่นะ ผมปลอบใจตัวเอง

"หิวไหมต้อม" ผมทักเมื่อเจอมันหน้าชั้นที่ต่อจากรถไฟฟ้า

"นิดหน่อยครับ"

"พี่หิวนะ กินอะไรกันก่อนไหม" กลายเป็นผมที่ไม่กล้าเดินกับมัน เพราะมันใส่ชุดนักเรียนมาเต็มยศน่ะสิ เขินเหมือนกันนะ เดินกับเด็กรู้สึกว่าผมเองดูชราภาพไปมากทีเดียว

"ทำไมเดินชิดจังต้อม"

"อ้าว ไม่ได้เหรอพี่"

"เอ่อ เออๆ ได้" เอาวะ ไหนๆก็ไหนๆแล้วนี่ แหมนะ เพื่อนๆชาวเราที่เดินผ่านมองตามกันเป็นพรวน ไม่ได้อยากพามาเปิดตัวนะเพื่อนๆ จำเป็น

"ไปดูแมคบุ๊คก่อนดีไหม ค่อยไปกินข้าว"

"พี่จะซื้อให้ผมจริงเหรอ"

"ทำไมล่ะ หรือไม่อยากได้ ไม่อยากได้ งั้นไปกินข้าว" ผมรีบตอบเพราะไม่อยากเสียเงินเหมือนกัน ต่อมงกเริ่มทำงาน

"อยากครับ แต่"

"ไม่ต้องแต่ อยากได้ก็มา อย่าท่ามากพี่ไม่ชอบ" วางท่าแล้ว เรียกนายพลคนเดิมกลับมาได้แล้ว ผมเดินนำเข้าไปในร้าน

"เอาเครื่องนี้ครับ เปิดเน็ทด้วยนะ" ผมเดินเข้าไปไม่ให้มันเลือก ชี้เอาเลยแล้วยื่นการ์ดให้

"พอใจไหม หรืออยากเอารุ่นอื่น" แกล้งถามไปงั้นล่ะครับไม่ให้เลือกหรอก

"เอ่อ พอใจครับพี่"

"นี่แค่งานแรกที่เราทำตามพี่เมื่อคืนนะ แต่ถ้าเรายอมทำตามแผนที่พี่บอก เราอยากได้อะไรอีก เดี๋ยวพี่จะซื้อให้"

"ทำไรพี่"

"แกล้งคน"

"หือ ใครครับ"

"เดี๋ยวครับ เปลี่ยนใจ อย่าเพิ่ง เดี๋ยวผมเดินกลับมา ขอกินน้ำก่อน" ผมร้องห้ามพนักงานไว้ เพราะมันกำลังจะรูดเอเม็กซ์ทองของผมแล้ว พนักงานทำหน้าเซ็งสุดพลัง ช่วยไม่ได้ ผมเดินนำหน้าพามันไปหาที่นั่ง ก็ในร้านนั้นล่ะครับ

"ก่อนพี่จะให้เราทำงานให้ มาตกลงกันก่อน ไหนเราลองว่าข้อเสนอของเรามาซิ ที่เราห้ามพี่ทำน่ะ นอกจากล่วงเกินเราแล้ว ไม่ให้พี่ทำไรอีก" ผมพูดออกไปมองหน้ามัน จ้องเขม็ง มันเหมือนอายนะ แหม ทีต่อหน้าทำมาเป็นอาย

"เอ่อ ไม่เปิดเผยในที่สาธารณะ"

"ไม่ได้ ทำไม เดินกับพี่แค่นี้ไม่ได้เหรอ แค่นี้ล่ะที่พี่ให้เราทำ ไม่ได้จับมือถือแขน ไม่ให้เข้าใกล้มากหรอก" ผมแว้ดเสียงขึ้นมันสะดุ้ง

“ห้ามล่วงเกินผม ไม่ว่าจะเป็นทางใด”

“ล่วงเกินน่ะ ไม่ทำหรอกนะถ้าเป็นทางร่างกาย แต่ล่วงเกินทางอื่นเช่นวาจาหรือทางใจ ไม่รับรองนะ”

“อ้าว ผมก็เสียเปรียบดิพี่แบบนี้อ่ะ”

“เสียเปรียบอะไร เราสนด้วยเหรอที่พี่จะพูดกับเราไม่ค่อยเพราะน่ะ”

“อ้อ งั้นก็ได้ แล้วไรอีก”

"เอ่อ งั้นก็ไม่มีแล้วพี่"

"งั้นของพี่บ้าง หนึ่ง ห้ามมาหลงรักพี่เด็ดขาด" มันทำท่าอึ้งครับ เหมือนจะแอบอมยิ้ม แหมคอยดูเถอะแก อ้าปากไม่เชื่อแบบนี้ล่ะ ผมค่อนข้างมั่นใจ จริงๆนะ ผมพอรู้ว่าอะไรมันได้แค่ไหน

"แน่นอนพี่ ผมชอบผู้หญิง"

"ดีมาก สอง ห้ามโทรฯหา ส่งข้อความได้ พี่อยากคุยพี่จะโทรฯเอง สาม ห้ามทำนอกเหนือสิ่งที่พี่บอก สี่ ห้ามหลงรักศัตรูหรือคนที่พี่ให้เราเข้าตีสนิท ห้า ห้ามใจอ่อน หก"

"เฮ้ยพี่ เยอะไปไหมอ่ะ"

"ข้อสุดท้าย ถ้าทำไม่ได้หรือทำไม่ดี สัญญายกเลิกทันที ของที่ให้ไม่เอาคืน แต่ถ้าเราพอใจแค่นี้ ก็ตามใจ พี่ว่าคนที่อยากทำอย่างเรามีไม่น้อยนะ" มันทำท่าเหมือนคิด ผมก็เอนหลังพิงพนักเต็มแผ่นหลัง สบายจริงเชียว

"ได้พี่"

"ดี งั้นไปเอาแมคบุ๊คกัน"