เลยกินเวลาอีกพักใหญ่กว่าจะจัดแจงของจนเรียบร้อยหมดจดดี
พฤกษ์ลงไปส่งถึงที่รถคันงามแล้วยืนมองจนอีกฝ่ายลับหายไปบนท้องถนนเบื้องหน้า ถึงเดินกลับขึ้นมาบนห้องอีกครั้งด้วยหัวใจที่เต้นโลดแรงเหมือนนักวิ่งที่มองเห็นเส้นชัยอยู่ตรงหน้า
ขาแข็งแกร่งสาวฉับๆจนแทบจะกลายเป็นวิ่งอยู่แล้ว แต่แล้วก็เตือนตัวเองว่าปภาณิณไม่ได้อยู่ไกลจากเขาเลยสักนิด แถมยังนอนรออยู่บนเตียงของเขา อยู่ในห้องของเขา จะต้องรีบไปทำไมกัน ขาที่จ้ำอ้าวเลยลดระดับความเร็วลง แต่ดูเหมือนว่าใจของพฤกษ์นั้นแซงหน้าตัวและขาไปก่อนหน้านี้แล้ว
ปภาณิณหลับสนิท
พฤกษ์ยืนมองเธออยู่ตรงปลายเตียงด้วยสายตาฉุนนิดๆ แต่แล้วก็พลิกหงายกลายเป็นอบอุ่นอ่อนโยนหวานล้ำขึ้นมาโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว นานแค่ไหนกันที่เขาไม่มีสายตาแบบที่ว่าไว้มองใคร
เขาจะปลุกเธอให้ขึ้นมารองรับอารมณ์ปรารถนาเสียเดี๋ยวนี้เลย
แต่แล้วก็บอกตัวเองว่าไม่ดีกว่า ตอนนี้เขาเพลีย ง่วง อยากนอน ไม่มีอารมณ์ป
