“...ครับ?”
“เป็น เป็นอะไรคะ” ฉันไม่คิดว่าระหว่างที่ยืนคิดไปไกลพร้อมกับเอามือกุมท้องอยู่หน้าประตูห้องเขาจะเดินออกมาแล้วมองฉันด้วยความสงสัย ตั้งตัวไม่ทันเลยถามออกไปแก้เก้อ
“พี่เหรอ?”
“ค่ะ”
“เป็นห่วงเหรอครับ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์นิดหน่อยถูกฉายบนใบหน้าเขา หมั่นไส้จังไม่น่าถามเลย
“ตามมารยาทค่ะ”
“หึ ๆๆ ไม่สบายนิดหน่อยครับ ไม่รู้เป็นอะไรอาเจียนมา 2-3 วันแล้ว”
“คะ? ” ใจเต้นโครมครามเป็นเสียงปืนสงครามปะทะกันเลยค่ะ อย่านะ อย่าเป็นแบบที่คิดนะ
“โรสมีอะไรรึเปล่า จะนอนที่บ้านเหรอครับ”
“ไม่ค่ะ” ขอบคุณที่เบรคความคิดที่กำลังจะออกนอกโลกของฉันด้วยคำถามนี้ เพราะฉันรีบตอบด้วยใบหน้าบึ้งตึงทันที ฝันไปเถอะว่าฉันจะค้างที่นี่ ไม่มีทางที่เขาจะได้กินฉันอีกแน่นอน
“ไม่คิดถึงพี่รึไง”
“ไม่ค่ะ”
“หึ ๆๆ โอเคมีอะไรครับ” ดีก็ตรงนี้ล่ะค่ะที่ไม่เซ้าซี้กวนต่อแต่เดี๋ยวก็ไปกวนประสาทฉันเรื่องอื่นแทนเชื่อเถอะ
“ที่ส่งมาหมายคว
