“เป็นอะไรมากไหมวะ ถามอะไรก็บอกเปล่า ๆๆ เปล่าอะไรก็เห็นอยู่ว่าเธอนั่งมองหน้า เป็นอะไรก็พูดมา” “...”
“พูดมาอย่ามาเงียบ เป็นอะไร ต้องการอะไร!”
“ฮึก! คุย...คุยกับม่านดี ๆ บ้างได้ไหมคะ”
“...อยากให้คุยดีแล้วทำไมม่านไม่บอกพี่ดี ๆ บอกมาสิต้องการอะไร ถามอะไรก็มีแต่เปล่า แล้วฉันกับคุณนั่นอีกพูดทำห่าอะไรวะ แม่งเอ้ย! อย่าร้อง! ร้องทำไม อยากให้ดีด้วยก็มานี่!”
“...” อยากไปแต่กลัว เหมือนจะดีแต่ก็ยังโหดขนาดนี้ใครจะกล้าเข้าไปกันล่ะ ไปแล้วจะโดนอะไรก็ไม่รู้ เขายิ่งเป็นคนที่ดีและร้ายในเวลาเดียวกันได้ลงตัวมากจนแยกไม่ออกว่าตกลงจะดีหรือร้ายกันแน่อยู่ด้วย
“พูดไม่รู้เรื่องรึไงวะ” เนี่ยไงเห็นไหมคะ น้ำเสียงหน้าตาท่าทางดุดันโมโหร้ายอยู่ตลอดเวลาไม่หยุดฉันก็กลัวน่ะสิ
“ม่าน...ม่านกลัวพี่ค่ะ” ฉันบอกเขาเบา ๆ แล้วก็ก้มหน้ามองมือตัวเอง
“เฮ้อ!” เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ฉันก็ยิ่งก้มหน้ามากขึ้นเพราะกลัวว่าจะทำให้เขาจะหง
