แอนโทนี่แหงนหน้ามองท้องฟ้าที่ในยามนี้ดวงตะวันเริ่มส่งแสงสีส้มที่ปลายของฟ้า และดวงจันทร์กำลังหลบซ่อนอยู่ที่ด้านหลังของก้อนเมฆ
เขาไม่รู้เลยว่าตัวเองนั่งตรงนี้มาเนิ่นนานมากแค่ไหน กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีดวงจันทร์ที่กำลังส่องสว่างทอแสงลงมาจับที่ร่างกายของเธอไปแล้ว
มุมปากของแอนโทนี่ยกสูงขึ้นและเขาคิดว่านี่คงจะเป็นเวลาที่ดีที่เขาควรจะปลุกนาทาเลีย เธอนอนหลับเนิ่นนานมากพอสมควรและเธอควรจะต้องทานมื้อเย็นของวันนี้ได้แล้ว
คราแรกเขาแค่จะแวะมาดูเท่านั้นว่าท่านหญิงปรับตัวเข้ากับบ้านใหม่ได้รึยัง แต่ปรากฏว่าเขากลับเห็นเธอกำลังนอนหลับสบายโดยมีต้นหญ้าเป็นเตียงนอน มีสายลมเย็นเป็นผ้าห่มและมีเสียงน้ำในลำธารที่กำลังรินไหลเป็นเพลงกล่อมนอน เขาเองก็ชอบบ้านหลังนี้มากทีเดียว และแอนโทนี่ก็หวังว่าท่านหญิงของเขา นางเองก็คงจะชื่นชอบบ้านหลังนี้เช่นเดียวกัน
“ถึงเวลาที่ต้องตื่นแล้วครับ..เทียร์”
มือของแอนโทนี่เอื้อมไปจับที่
