ภาพเบื้องหน้าในยามที่นาทาเลียส่งยิ้มให้แก่บุตรชายคนรองของเคาน์บาทาซาร์ทำให้หัวใจของโอเวนกระตุกไปวูบหนึ่ง
รสขมเฝื่อนผุดขึ้นมาในลำคอและเมื่อได้ยินคำกล่าวของนาทาเลียทำให้เขายิ่งรู้สึกไม่ดีเอาซะเลย
“ในวันนั้นข้าทำอะไรผิดอย่างนั้นหรือเทียร์ ข้าทำอะไรผิดพลาดไปรึเปล่าทั้งๆ ที่ใบหน้าของเจ้าในยามนั้นมันก็บ่งบอกว่าเจ้าล้วนแล้วแต่รู้สึกดี”
นาทาเลียหรี่ตามองหน้าของเขา เธอขบกัดริมฝีปากเบาๆ
“ท่านสาบานกับข้าแล้วว่าจะลืมมัน”
โอเวนแสยะยิ้ม
“ใครจะไปลืมลงกันเทียร์ เรื่องราวในวันนั้นข้าลืมมันไม่ลงหรอกนะ หลังจากนั้นไม่ว่าข้าจะหลับนอนกับสตรีอีกสักกี่นาง ก็ไม่มีสตรีใดที่ทำให้ข้าพึงพอใจเท่าเจ้ามาก่อนเลย”
แววตาของนาทาเลียมันฉายชัดถึงความรังเกียจที่เข้ากระดูกดำ เธอไม่อยากเต้นรำกับเขาอีกต่อไปเลยด้วยซ้ำ
“ผิดกลับข้าที่หลงลืมมันไปหมดแล้ว ท่านไม่มีอะไรที่ทำให้ข้าสามารถจดจำในตัวของท่านได้เลยด้วยซ้ำ”
แววตาที่เย็น
