บทที่ 12 ใครจะแต่งงาน
1102 คำ
อุบัติเหตุรัก ที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับทิพลดา แถมยังมีพยานบุคคลมาร่วมรับรู้เรื่องลับๆภายในห้องนั้น จะเรียกว่าเป็นความพลาดที่หนีออกมาไม่ทัน หรือจะเป็นความโชคดีที่ทำให้เธอกลายเป็นว่าที่เจ้าสาวของธีรกร
เขาเล่นงานเธออย่างหนัก กว่ายาจะหมดฤทธิ์ เธอก็แทบจะทนไม่ไหว วันนี้เธอลุกมานั่งตรงนี้ได้ก็บุญแล้ว ทั้งที่ร่างกายเธอเหมือนจะป่วย ขยับตัวยังรู้สึกเจ็บตรงกึ่งกลางลำตัว ไหนเลยจะอาจหาญวิ่งหนีออกมาได้
“ฉันจะไปพักเหมือนกัน วันนี้วันหยุด อยากจะนอนยาว ๆ งั้นไปกันเถอะ” ทิพลดาชวนเอมอรกลับ กำลังจะลุกขึ้น ก็ได้ยินเสียงทักมาจากข้างหลัง
“สวัสดีครับ” ทั้งสองหันไปตามเสียง แล้วต้องยิ้มออกมา เมื่อคนที่ทักพวกเธอคือปลัดเมฆินทร์
“เมื่อคืนคุณทิพหายไปไหนมาครับ และกลับยังไง กลับกี่โมง” ปลัดเมฆินทร์ส่งคำถามรัวมาทันที ที่เห็นหน้าทิพลดา ด้วยความเป็นห่วง
เมื่อคืนชายหนุ่มมาส่งเอมอร หลังจากที่หญิงสาวพยายามโทรหาทิพลดาแล้วไม่มีคนรับสาย จึงตัดสินใจกลับมาที่ห้องพัก ปรากฏว่าไม่เจอ ทำให้เขารู้สึกเป็นห่วงทั้งคืน
วันนี้เมฆินทร์ทำทีว่ามาซื้อกาแฟแถวหน้าโรงพยาบาล ถ้าไม่เจอใครเขาคงจะลองเข้าไปสอบถามจากเอมอร โดยมีหลักฐานเป็นแก้วกาแฟ ให้ดูว่าเขาไม่ได้ตั้งใจแวะมาเรื่องนั้นเรื่องเดียง คงไม่น่าเกลียด
ยอมรับว่าเป็นห่วงทิพลดามากจริง ๆ เป็นผู้หญิงหายตัวไปยามวิกาล มันน่ากลัวเรื่องความปลอดภัยของผู้หญิง พอมาเจอตัวหญิงสาวที่เขาเป็นห่วง แล้วค่อยรู้สึกสบายใจขึ้น โล่งอกไปที
“เอ่อ เมื่อคืนพอดีทิพเจอคนรู้จัก ต้องไปทำธุระด่วนด้วยกัน รีบจนลืมโทรศัพท์ทิ้งไว้ในรถค่ะ นึกได้อีกทีก็ตอนเช้า เลยโทรหาอรแล้วก็ออกมาดื่มกาแฟแก้ง่วงกันนี่ค่ะ ขอโทษคุณปลัดด้วยนะคะพลอยทำให้เดือดร้อนไปด้วย”
ทิพลดาจำเป็นต้องโกหก ไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องที่เธอหายไปไหนมาเมื่อคืน และเชื่อว่าเอมอรเพื่อนเธอก็ไม่เล่า ในใจรู้สึกผิดที่ลืมทั้งเพื่อนและปลัดเมฆินทร์ ปล่อยคนทั้งสองไว้ที่ร้านเมื่อคืน
“คุณทิพปลอดภัยก็ดีแล้วครับ ทีหน้าทีหลังมีอะไรโทรหาผมนะครับจะได้ไปเป็นเพื่อน อย่าไปไหนคนเดียวมันอันตราย คุณทิพมีเบอร์โทรกับไลน์ผมแล้ว มีอะไรเรียกผมได้ตลอดไม่ต้องเกรงใจ ผมเต็มใจ”
“ขอบคุณนะคะ” ทิพลดามองอย่างขอบคุณ ที่ปลัดเมฆินทร์มีน้ำใจเอื้อเฟื้อต่อเธอและเพื่อน
“นี่ถ้าใครได้คุณปลัดเป็นแฟน ผู้หญิงคนนั้นต้องถือว่าโชคดีมาก ๆ เลยนะคะ” เอมอรพูดขึ้นอย่างอดชื่นชมไม่ได้ จนทำให้ปลัดเมฆินทร์โหนกแก้มมีสีเข้ม ต้องเสยกมือขึ้นลูบท้ายทอยแก้เขิน
‘เวลาผู้ชายอายก็น่ารักไปอีกแบบนะ’ เอมอรมองแล้วอมยิ้ม
เมื่อได้ยินคำพูดเอ่ยแซวของเอมอร สายตาของปลัดหนุ่มก็แอบชำเลืองมองทิพลดา ไม่รู้ว่าเธอจะอยากเป็นคนโชคดีของเขาหรือเปล่า
“แล้วนี่จะไปกันหรือยังครับ ผมขอนั่งด้วยคนนะ”
“อุ้ย...ขอโทษค่ะ เชิญนั่งค่ะคุณปลัด” ทิพลดามัวแต่ชวนคุยจนปลัดเมฆินทร์พูดขึ้นมาจึงได้เชิญนั่งด้วยกัน
“เจอกันวันนี้ พอดีเลยครับ มีเรื่องจะคุยด้วย ว่าจะชวนไปทำกิจกรรมด้วยกัน สนใจไหมครับ”
“กิจกรรมอะไรคะ” ทิพลดาถามอย่างสนใจอยากรู้
“กิจกรรมแรลลี่ครับ เป็นการรวมกลุ่มของพวกเรากันเอง เดินทางแบบขับรถยนต์ไปไม่ไกลมาก เริ่มแรกเราก็จะไปแถวภาคอีสาน แต่ยังไม่ลงความเห็นว่าจะไปจังหวัดไหน มีแพลนคร่าว ๆ ว่าจะไปจัดกิจกรรมแจกเสื้อผ้าเด็ก ทำกิจกรรมเพื่อชุมชน ช่วงกลางคืนมีการทำกิจกรรมสังสรรค์ร่วมกัน ทั้งทำอาหารกินกันเอง มีร้องเพลง แนว ๆ ประมาณเข้าค่าย กางเต็นท์นอนครับ งานนี้มีแต่กลุ่มเพื่อนสนิท 20 คน กะคร่าว ๆ ว่าจะไปช่วงเดือนหน้า สนใจไปด้วยกันไหมครับ” ชายหนุ่มเอ่ยชวนสองสาว
ครั้งนี้เมฆินทร์อยากให้ทิพลดาหญิงสาวที่เขาแอบชอบไปร่วมกิจกรรมด้วย จะได้ใช้โอกาสนี้ทำความสนิทสนมกันมากขึ้น บางทีถ้าทิพลดามีไมตรีตอบ เขาวางแผนว่าจะสารภาพความในใจ และขอคบกับเธอเป็นแฟน ท่ามกลางธรรมชาติ บรรยากาศสวยๆ และมีเพื่อนๆของเขาร่วมเป็นสักขีพยาน
หลังจากที่รู้จักกันมาประมาณสองปี เมฆินทร์มั่นใจว่าเขาพึงพอใจในตัวของทิพลดาตั้งแต่ครั้งแรกที่รู้จัก ยิ่งนานวัน ได้ใกล้ชิดสัมผัสตัวตนของเธอ เป็นคนน่ารัก มากน้ำใจ ที่สำคัญหลังจากร่วมงานกันมา จึงรู้ว่าเธอเป็นคนมุ่งมั่น ไม่ยอมแพ้ต่อปัญหา เป็นเสน่ห์ที่น่ารักของเธอ
นี่แหละผู้หญิงในสเปคของเขา เมฆินทร์จ้องหน้าทิพลดาอย่างคาดหวังในคำตอบ สายตาที่ส่งออกมาจึงดูอ่อนโยน แววหวาน จนเธอต้องหลบตาหันไปมองเพื่อน
“น่าสนใจดีเหมือนกัน ว่าแต่เดินทางเมื่อไหร่คะ” เอมอรที่ตั้งใจฟังปลัดเมฆินทร์เล่า เกิดความสนใจขึ้นมาจริงๆ
“คุยกับเพื่อนไว้ น่าจะประมาณเดือนหน้าครับ เรานัดรวมกันที่หน้าเทศบาล ออกเดินทาง หกโมงเช้า”
“เดือนหน้าเหรอ” เอมอรหันไปมองทิพลดา
“น่าสนใจเหมือนกัน ยัยอรไปเปล่า”
“แกจะไปได้เหรอ เพราะถ้าแม่พี่ธีร์ได้ฤกษ์แต่งงานแล้ว เดือนหน้าแกก็ต้องเตรียมตัวอีกนะ”
“ใคร??...จะแต่งงานนะ..” เมฆินทร์หันไปมองทิพลดาด้วยความตกใจ เขาไม่แน่ใจในสิ่งที่ตัวเอง ได้ยิน
“คือทิพจะแต่งงานกับคุณธีรกรค่ะ” เธอเอ่ยขึ้นมา ขณะที่พูด อมยิ้มนิด ๆ แววตาเป็นประกาย
“ผม..ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า คุณสองคนกำลังคบกัน” ชายหนุ่มไม่อยากเชื่อ เขาพลาดอะไรไป
“คือ...ผู้ใหญ่จัดการให้ค่ะ” พอหญิงสาวพูดจบ เมฆินทร์ก็พรูลมหายใจออกมา เพิ่งรู้ตัวว่าเมื่อกี้กำลังกลั้นหายใจรอฟังคำตอบ พอได้ยินหญิงสาวเอ่ยปากออกมาก็รู้สึกว่ายังมีความหวัง
- ผู้เขียน
