เจ็บอีกครั้ง ก็ยังเป็นเธอ

บทที่ 17 คนแสนดี ที่หายไปแล้ว

“พี่ธีร์ หนูกลับบ้านด้วย”

“มาดักรอขนาดนี้ ไม่ไปส่งได้ปะ” ธีรกรพูดกับเธอยิ้ม ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปจูงมอเตอร์ไซด์ที่จอดรวมเป็นแนวไว้ ออกมาหยุดอยู่ข้างเธอ

“ไม่ได้อยู่แล้ว ไปกันเถอะ”เธอเกาะบ่าเขา ดันตัวเองขึ้นซ้อนมอเตอร์ไซด์ โดยไม่ต้องรอให้สตาร์ทรถ เขาหัวเราะออกมา แล้วหันไปบอกเพื่อนว่ากลับก่อน

ขณะที่นั่งซ้อนมอไซด์ เธอเอ่ยถามธีรกรขึ้น

“พี่ธีร์ ถ้าโตขึ้นหนูจะเป็นแฟนพี่ธีร์นะ” เธอไม่อยากให้ธีรกรเป็นแฟนกับใคร ด้วยความหวงพี่ โดยที่ไม่สนใจว่าแฟนต้องทำอะไรบ้าง แต่ที่แน่ ๆ คือต้องสนใจเธอกว่าทุกคนก็พอ

“ตัวแค่นี้จะมาขอเป็นแฟน ไปกินข้าวให้โตก่อนเถอะ”

“ก็หนูรักพี่ธีร์ที่สุด หนูต้องจองคิวไว้ จองก่อนมีสิทธิ์ก่อน พี่ธีร์ห้ามลืมนะ ถ้าหนูเรียนจบแล้วจะเป็นแฟนพี่ธีร์”  

“เออ... ถ้าวันไหนจะมีแฟน พี่จะให้เราเป็นคิวแรกเลย” แล้วเธอกับเขาก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน

ตั้งแต่นั้นมา เธอมักจะไปรอกลับบ้านพร้อมธีรกรบ่อยครั้ง จนผ่านไปเป็นปี ธีรกรเรียนจบและไปเรียนต่อมหาวิทยาลัย พวกเธอจึงค่อย ๆ ห่างหายกันไปเพราะการเรียนที่หนักขึ้น

เมื่อเธอเข้าเรียนต่อที่มหาวิทยาลัย ความสนใจทุ่มเทไปที่เรื่องเรียน จนลืมเลือนคำพูดที่ตัวเองขอเป็นแฟนธีรกรไว้ เรียนจบก็ได้ทำงานที่โรงพยาบาลจังหวัดกับเพื่อนสนิทยิ่งทำให้ไม่สนใจเรื่องแฟน

ถึงแม้ในช่วงเวลานั้นเธอไม่เคยเจอกับธีรกรเลย แต่เขาก็คือหนึ่งเรื่องราวในความทรงจำที่เธอเก็บไว้ในใจ

สาเหตุที่เธอยังไม่มีใครทุกวันนี้ อาจจะเพราะทุกคนที่ยื่นไมตรี มาให้ เธอมักจะนำมาเปรียบเทียบกับเขา แล้วเห็นว่าไม่มีใครที่ดีเหมือนธีรกรซักคน

ความรู้สึกที่มีต่อเขามันเป็นความศรัทธา ความชื่นชม และประทับใจทุกอย่าง คนในครอบครัวเธอ ก็รู้ รวมทั้งเอมอรเพื่อนสนิทของเธอก็รู้ดี

แต่พอได้มาเจอกันอีกครั้งแค่เพียงไม่นานก็เกิดเรื่อง เธอแค่อยากปกป้องเขา แต่เหตุการณ์กลับพลิกคว่ำพลิกหงาย จนเธอเองก็คาดไม่ถึง สุดท้ายแล้ว เธอได้แต่งงานกับผู้ชายที่เคยขอเป็นแฟนคนแรก

‘แล้วพี่ธีร์ที่แสนดีคนนั้นหายไปไหน??’

ทิพลดานั่งคิดอยู่นาน ที่ผ่านมาธีรกรเป็นคนที่เธอไว้ใจพอ ๆ กับคนในครอบครัว ไม่มีอะไรมาเปลี่ยนแปลงความรู้สึกนี้ได้ แค่ห่างกันไปช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น เธอไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะเป็นคนใจร้าย จะต้องเป็นเพราะเข้าใจผิดเรื่องวันนั้นแน่ ๆ

เธอชอบของเธอมาตั้งนาน ในเมื่อตอนนี้พรหมลิขิตทำให้ได้เป็นภรรยาของเขาแล้ว เธอจะมานั่งถอดใจ น้อยใจแบบนี้ไม่ได้ จะต้องลุกขึ้นมาดูแลเอาใจใส่ ทำดีต่อเขาให้มาก จะไปสนใจคำพูดร้าย ๆ นั่นทำไม จะทำให้เขารักเธอให้ได้ คอยดู!!...

ธีรกรเปิดประตูเดินออกมาจากห้องหอด้วยความหงุดหงิด ไม่ชอบใจ ไม่พอใจ จะด้วยสาเหตุเพราะต้องย้ายออกจากห้องตัวเองที่เคยอยู่มานาน หรืออาจจะเป็นเพราะจากตัวเจ้าสาว ก็บอกไม่ได้เต็มปาก

หลังจากที่ตกลงกัน หรือจะเรียกให้ถูกคือ ธีรกรเป็นฝ่ายสั่งมากกว่า ห้ามทิพลดาก้าวก่าย หรือยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก ส่วนห้องหอให้เธออยู่คนเดียว อยู่ได้ก็อยู่ไป

ธีรกรยังไม่ไปทำงานแต่ตรงไปห้องครัว ขอกาแฟสดจากป้านิล แล้วมานั่งดื่มที่โต๊ะ พลางถอนหายใจอย่างหนักหน่วง แม้แต่ความขมของกาแฟก็ไม่ช่วยให้รู้สึกดีขึ้น

“เฮ้ย....”

บอกไม่ถูกจริง ๆ ว่ารู้สึกอย่างไร ที่ต้องมาแต่งงานกับทิพลดา เขาพอจำได้ว่า หญิงสาวเป็นลูกของน้ากาญจนา แต่เรื่องราวของเขากับทิพลดาไม่เคยอยู่ในความทรงจำ อาจเพราะไม่ได้ให้ความสนใจ

ยิ่งช่วงเวลาที่เขาต้องเข้าเรียนต่อมหาวิทยาลัย ได้พบรักกับแพรวดาว ก็ยิ่งทำให้ในชีวิตเขามีแต่แพรวดาว ไม่มีใจไปคิดเรื่องของใคร ทิพลดา เด็กสาวที่เขาเคยช่วยเหลือไว้ ก็ลืมเลือนไปกับกาลเวลาจนหมดสิ้น

พอสองปีที่เลิกรากับแพรวดาว เขาก็ไม่เคยคบใครจริงจัง อาจเพราะยังทำใจให้ลืมแพรวดาวไม่ได้ หรือไม่ก็ยังหาคนที่ถูกใจไม่พบ

ความจำเป็นที่ทำให้ต้องมาแต่งงานกับทิพลดา เพราะยานรกนั่น ในใจอดระแวงไม่ได้ว่า ทิพลดาจะเกี่ยวข้องกับการวางยาหรือเปล่า ถ้าเกี่ยวข้องจะจัดการกับเธออย่างไร คงต้องหาทางพิสูจน์กันให้รู้ความจริง หากเป็นเธอจริง เขาคงไม่ปล่อยให้เธอได้อยู่อย่างสุขสบายแน่

ในเมื่อตอนนี้เขาไม่สามารถแก้ไขอะไรได้แล้ว ก็คงต้องปล่อยเลยตามเลยไปก่อนแล้วค่อย ๆ จัดการก็ไม่สาย

“ครืด.. ครืด..” ขณะที่นั่งคิดทบทวนเรื่องตัวเองกับทิพลดา โทรศัพท์มือถือของเขาก็สั่น

“ฮัลโล ว่าไง”

‘รบกวนช่วงเวลาฮันนีมูนรึป่าวเฮีย’

“อย่ามากวนตีน พูดมา”

‘หึ หึ ไม่สบอารมณ์ งั้นก็ฟังเรื่องนี้ก่อนละกันเผื่ออารมณ์จะดีขึ้น งานที่เรายื่นประมูลไว้ จำได้เปล่า งานก่อสร้างอาคารของโรงพยาบาลจังหวัด งบประมาณ 50 ล้านบาท วันนี้เข้าไปดูประกาศในเว็บแล้ว บริษัทที่ได้งาน คือ บริษัท มหาจักร เอ็นจิเนียริ่ง จำกัด ครับผม เราได้งานและก็ชนะไอ้เสี่ยเดช แบบที่เส้นเลือดสมองมันต้องแตกตายแน่ ๆ ฮ่า ฮ่า ไม่เท่าไหร่ๆ ห่างกันสองหมื่นนิด ๆ ป่านนี้มันคงอยากจะกระทืบเราแทบแย่แล้ว อุตส่าห์เล่นลูกไม้ทุกอย่าง มั่นใจว่างานครั้งนี้มันต้องได้แน่ ๆ สะใจเป็นบ้า’

สุดเขตน้องชายจอมแสบของเขาโทรมาหา ทั้งเล่าทั้งหัวเราะ แสดงอาการสะใจที่ชนะคู่แข่งอย่างเสี่ยเดช

“ดี!! แล้วทางเราต้องเข้าไปทำสัญญาจ้างเมื่อไหร่ อีกสองอาทิตย์หรือเปล่า”

‘ประมาณนั้นเฮีย แต่ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวไปจัดการเอง’

“แกก็ระวังตัวด้วยละกัน ไอ้เสี่ยเดชมันไม่เล่นใครซึ่ง ๆ หน้าหรอก แล้วงานใหญ่ครั้งนี้มันหวังไว้เยอะ พอมันพลาด ตอนนี้คงโกรธจนแทบจะกระอักออกมาเป็นเลือด  ยังไงก็ฝากแกดูแลไซด์งานดี ๆ อุปกรณ์ทุกอย่างตรวจตราให้พร้อม ถ้าลงหน้างานแล้ว ยังไงก็จ้าง รปภ.ดูแลเพิ่มอีกซักชุดหนึ่งก็ดี ฉันว่าคนแบบไอ้เสี่ยเดชมันไม่ปล่อยเราแน่”