Chapter 11
1326 คำ
ตอนนี้แพตตี้และเดียร์อยู่ในห้องรับรองของสาขา ระดับจัดการทุกคนมาพร้อมเพรียงกันโดยใบหน้ามีความรู้สึกเป็นกังวลอย่างมาก พวกเธอไม่เคยโดนเซอร์ไพรส์แบบนี้มาก่อนและเจอข้อผิดพลาดหลายอย่างจากการทำงานของพนักงาน ซึ่งครั้งนี้น่าจะโดนหนักพอควร
“ท่านประธานกับผู้บริหารมาไม่มีใครแจ้งเลย ผมต้องขออภัยนะครับที่ไม่ได้ไปต้อนรับ”
“เราสองคนไม่ให้ทางสำนักงานใหญ่แจ้งมาเพราะจะตรวจงานไปในตัวด้วย อย่าบอกใครนะครับเรื่องที่พวกเรามาในวันนี้เพราะต้องไปสาขาอื่นด้วยวิธีนี้”
ทุกคนพยักหน้าอย่างรับทราบกับความประสงค์ของทั้งสองคน และการเข้ามาแบบนี้มันทำให้เขาเห็นถึงความผิดพลาดการทำงานของพนักงานมากขึ้นไปอีก
“เอาล่ะตอนนี้เรามาคุยเรื่องผิดพลาดทั้งหลายก่อนดีกว่า เรื่องแรกเลยคือสินค้าใกล้หมดอายุคุณควรนำออกจากชั้นวางแล้วเอามาลดราคาดีกว่านะ แบบนี้ผมไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่”
“ทางเราขออภัยในความผิดพลาดครับ จะเรียกพนักงานมาประชุมและรีบแก้ไขข้อผิดพลาดนี้ครับ”
เดียร์ถอนหายใจออกมาอย่างไม่รู้จะพูดยังไง ทุกอย่างมันไม่ควรเกิดขึ้นเราทำงานในตำแหน่งนี้ควรจะช่วยกันเช็คไม่ใช่โยนภาระไปให้คนคนเดียว
“และอีกเรื่องคือสินค้าหมดโปรโมชั่นควรจะมีความละเอียดรอบคอบกันมากกว่านี้ ผมสั่งเลยนะห้ามหักเงินพนักงาน แต่หลังจากนี้ให้ช่วยกันเช็คราคาก่อนให้ชัวร์ให้มันผิดพลาดน้อยที่สุด แต่ถ้ามันเกิดพลาดขึ้นมาก็ไม่ต้องหักเงินกับพนักงาน ทำรายงานส่งเมลมาให้สำนักงานใหญ่ก็พอ”
“ได้ครับผู้บริหาร”
“เรียกผมเดียร์ก็ได้ครับ คุณแพตตี้มีอะไรจะคอมเมนท์มั้ยครับ”
เขาเอ่ยออกมาเสียงเรียบก่อนจะหันไปมองแพตตี้ที่ตอนนี้น่าจะมีอะไรอยากจะพูดต่อจากเขา เธอทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยออกมา
“ก็ไม่มีอะไรน่าห่วงนะคะ ตอนเข้ามาพนักงานก็แนะนำสินค้าดีมากโดยเฉพาะแผนกไฟฟ้าดูแลลูกค้าดีมากเลยค่ะ ส่วนคนอื่นก็ถือว่าบริการใช้ได้แต่แพตตี้อยากให้ผู้จัดการสาขาอบรมพนักงานเกี่ยวกับการตอบคำถามให้ดีกว่านี้หน่อยค่ะ บางครั้งพวกเขาไม่รู้วิธีแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าเลย”
“ได้ครับ ผมจะจัดการให้เลย”
“ดีค่ะ ถ้างั้นไม่มีอะไรแล้วจริงๆแพตตี้แต่มาแนะนำตัวให้พวกคุณเห็นหน้าเฉยๆ แต่ว่าไหนๆก็มาก็เลยลองไปเป็นลูกค้าดู ยังไงขอโทษด้วยนะคะที่มาโดยไม่ได้บอกก่อน”
เธอเอ่ยออกมาเสียงเรียบ ใจจริงก็ไม่อยากทำแบบนี้มันเหมือนมาจับผิดแต่เธอเพิ่งขึ้นรับตำแหน่งและอยากจะดูทุกสาขาว่ามีปัญหาอะไรรึเปล่า มันเป็นงานที่ท่านประธานอย่างเธอควรรู้และจะได้นำไปปรับใช้กับสาขาอื่น
“ทางเราขออภัยกับสิ่งที่ผิดพลาดในครั้งนี้ จะนำไปแก้ไขแน่นอนครับ”
“ขอบคุณมากนะคะยังไงเจอกันใหม่ค่ะ ลาก่อนนะคะทุกคน”
แพตตี้โค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมา เดียร์หันไปมองทุกคนก่อนจะโค้งตัวเล็กน้อย
“ขอโทษที่มารบกวนทุกคนนะครับ เอาไว้เจอกันใหม่รอบหน้าผมจะมาแบบคนปกตินะครับ”
เขายิ้มออกมาก่อนจะพาแพตตี้เดินออกไปพร้อมกัน ทุกคนถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกนึกว่าจะโดนกันถ้วนหน้าซะอีก
“เรียกประชุมพนักงานทุกคนด่วยเลย!”
ทั้งสองคนเดินทางออกมาจากโซนออฟฟิศหันไปมองหน้ากันก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ การที่มาทำแบบนี้มันทำให้เห็นถึงความผิดพลาดจากมุมมองของลูกค้า และเธอคิดว่าจะทำแบบนี้ทุกสาขาเลยจะได้รู้ถึงปัญหาที่แท้จริง เดียร์กดโทรศัพท์ไปหาคุณเลขาเอ่ยถามว่ามีสาขาไหนในกรุงเทพที่มีปัญหาบ้าง
“คุณเลขาครับผมอยากจะถามว่ามีเรื่องร้องเรียนจากสาขาไหนบ้าง”
(มีสาขาหนึ่งค่ะเค้าบอกว่าพนักงานอยู่ไม่ทนเลยลาออกตลอด ทางเราต้องรับสมัครให้อยู่ตลอดเวลาทำไมเหรอคะ…)
“งั้นเหรอครับ ถ้างั้นแจ้งไปฝ่ายบุคคลของทางสาขาว่าผมกับแพตตี้จะเป็นพนักงานใหม่ไปทำงานที่แผนกเจ้าปัญหา พรุ่งนี้นะครับ”
(ได้ค่ะ คุณสองคนเล่นพิเรนทร์อะไรกันคะเนี่ย พนักงานตกใจกันหมดแล้วล่ะมั่งคะ)
เขาหัวเราะออกมาขำๆก่อนจะกดวางสายแล้วเก็บโทรศัพท์เข้าที่เดิม แพตตี้มองชายหนุ่มอย่างแปลกใจหมายความว่ายังไงที่เขาบอกว่าจะไปเป็นพนักงานใหม่ของทางสาขา
“นายคิดจะทำอะไรอ่ะเดียร์”
“ก็ไปเป็นพนักงานกันไง สาขานั้นอ่ะมีคนร้องเรียนมาบ่อยว่าพนักงานอยู่ไม่ได้ลาออกบ่อยมาก นับคนไหนมาก็อยู่ไม่ทน ผมอยากลองไปดูว่าเหตุผลอะไรและคุณต้องไปด้วย ไม่อยากเล่นสนุกเหรอ…”
เขายิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์และนั่นทำให้แพตตี้รู้สึกอยากสนุกขึ้นมาบ้างแล้ว ก็ดีนะจะได้รู้ว่ามันมีเหตุผลอะไรทำไมถึงมีแต่คนอยู่ไม่ได้จะได้เข้าไปแก้ปัญหาได้ตรงจุด
“เอาสิอยากสนุกอ่ะ”
เธอยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีก่อนจะควงแขนชายหนุ่มแล้วพากันเดินออกไป หลังจากนั้นทั้งสองคนก็เดินทางกลับมาที่บ้านของหญิงสาว วันนี้คุณแม่บอกว่าทำอาหารไว้เยอะเลยอยากเจอด้วยก็เลยพากันมาที่นี่
“คุณแม่ขาทำอะไรกินอ่ะกลิ่นหอมไปถึงหน้าบ้าน”
“ปากหวานจริงเชียวลูกสาวของแม่”
สองแม่ลูกเจอกันก็กอดกันกลม เดียร์ยกมือไหว้คุณพ่อก่อนจะหันไปสวัสดีคุณแม่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“สวัสดีครับคุณพ่อ สวัสดีครับคุณแม่”
“สวัสดีจ้ะลูกมาทานข้าวกันเถอะแม่ทำของอร่อยของเราทั้งสองคนเลยนะ”
“ไงเราไปสาขามาวันนี้เป็นยังไงบ้าง”
คุณพ่อเดินมากอดคอชายหนุ่มก่อนจะพากันเดินไปยังห้องอาหาร ทั้งสองคนสนิทสนมกันมากอาจจะเพราะว่าก่อนหน้านี้ทำงานเจอกันทุกวันก็เลยรู้จักกันมากพอควร และยิ่งลูกสาวทำท่าทางหลงผู้ชายคนนี้เหลือเกินและเขาที่เป็นพ่อก็ถูกใจคนนี้อยู่แล้วก็เลยชอบเขาไปใหญ่
“ไปแบบเป็นลูกค้าครับคุณพ่อ เจอปัญหาเยอะพอสมควร ทั้งสินค้าโปรโมชั่นที่หมดแล้วแต่ไม่เอาป้ายออก และสินค้าใกล้หมดอายุแต่เอาไปขายราคาเต็ม แต่ว่าปัญหาพวกนี้ได้คุยและสั่งให้ผู้จัดการแก้ไขแล้วครับก็เลยจบไป”
คุณพ่อพยักหน้าอย่างเข้าใจ ถือว่าความคิดดีนะที่ได้ไปตรวจสาขาด้วยวิธีนี้ทำให้เรามองเห็นถึงปัญหาของบริษัทซึ่งหายากที่ผู้บริหารจะลงมือตรวจเองแบบนี้
“ดีนะพ่อว่า แล้วนี่จะไปสาขาไหนต่อ”
“สาขาที่มีปัญหาเยอะที่สุดครับ พนักงานลาออกบ่อยมากไม่รู้ว่ามีสาเหตุมาจากอะไร พรุ่งนี้ผมกับแพตตี้จะปลอมตัวไปเป็นพนักงานและลองสืบดูครับ”
“แพตตี้เนี่ยนะจะไปเป็นพนักงาน”
คุณพ่อหลุดขำออกมาทันที ท่าทางน่าสนุกถ้าลูกสาวของเขาจะต้องปลอมตัวเป็นพนักงานซึ่งโดยปกติทำอะไรไม่ค่อยจะเป็นอยู่แล้ว ไม่รู้ว่าจะไปสืบหรือจะไปป่วนคนอื่นแทน…
“ครับ ผมหวังว่าเธอจะไม่ป่วนให้คนอื่นวุ่นวาย”
“ขอให้เป็นอย่างนั้น”
- ผู้เขียน
