ปกป้องรัก..ปกป้องโลก..ปกป้องเธอ

บทที่ 1 บุรุษอาถรรพ์ เที่ยงตรงของวันแสนอบอ้าว บุรุษหนุ่มร่างสูง ใบหน้าหล่อคม ค่อยๆย่างเท้าเข้าไปในชุมชนที่ไม่คุ้นเคย ผู้คนที่พักอาศัยในบริเวณแห่งนี้ต่างไม่รู้ว่าเขาคือใคร? ชายหนุ่มก้าวเลี้ยวเข้าซอยแคบของชุมชนแออัด อันเป็นส่วนหนึ่งของเมืองหลวงที่ชื่อกรุงเทพมหานคร “........” ตลอดเส้นทางที่หนุ่มหล่อในชุดสุภาพก้าวผ่าน คนที่พักอาศัยอยู่บริเวณนี้ ต่างจับจ้องมายังบุรุษนิรนามด้วยสายตาที่ตื่นตระหนก “คุณ..คุณ..แมชชีน...ใช่ไหม?คะ...” หญิงผมกระเซิงวัยกลางคน เดินพุ่งเข้ามาถามชายที่เธอคิดว่านัดหมายเอาไว้ ด้วยสีหน้าและแววตาตื่นกลัว ขณะบุรุษหนุ่มยิ้มแล้วพยักหน้า “...ขอบคุณนะคะที่มา...เชิญค่ะ .เชิญ..เชิญทางนี้...” ผู้พึ่งมาใหม่ รู้สึกได้ถึงพลังลี้ลับรุนแรง ขณะที่เดินตามหลังหญิงผู้มารอรับ ก่อนเธอจะพาเขาหยุดนิ่งอยู่ตรงบริเวณหน้าบ้านไม้สองชั้นที่ถูกสร้างขึ้นแบบหยาบๆ ชายสองในสาม ที่ยืนรออยู่ก่อน แสดงสีหน้าพะว้าพะวังถึงอะไรบ้างอย่าง จนพวกเขาไร้ซึ้งรอยยิ้ม ขณะมองมายังแขกผู้เดินทางมาถึงใหม่ “พี่ชมรีบพาคุณแมชชีน เข้าไปในบ้านสิ...” “ได้.. ได้ เชิญครับ..เชิญ..” ประตูห้องชั้นสองของบ้าน ถูกเปิดอ้า ก่อนหนุ่มหล่อราวเทพบุตร จะก้าวเข้าไป แล้วค่อยๆบรรจงปิดประตูกลับช้าๆ ...แอ๊ด... ก่อนปากนุ่มจะเอ่ยเสียงทัก... “ไง...” หญิงสาววัยรุ่น อายุราวสิบห้าหยกๆ ไม่เกินสิบหกหย่อนๆ นอนนิ่งอยู่บนเตียงเล็ก ค่อยๆฉีกยิ้มบนหน้าสวยแก่ผู้มาเยือน ก่อนเธอจะกล่าวเสียงหวาน “พี่สุดหล่อ...จะมานอนกับหนูใช่ไหม?จ๊ะ” พอสิ้นคำกล่าวของสาวน้อย ชุดนอนบางของเธอก็ค่อยๆไหลเคลื่อนออกจากร่างเล็ก โดยไม่มีใครถอด แต่ทั้งเสื้อและกางเกงนอนทั้งชั้นนอก ชั้นใน ต่างพากันไหลออกจากร่างของเด็กสาวราวกับเล่นกล จนตอนนี้เด็กสาวเหลือเพียงตัวเปล่าเปลือย สิ่งนั่นมันทำให้เด็กสาวในวัยกำลังโต ได้อวดโชว์เรือนร่างโหนกนูนเนื้อ รวมทั้งทรวดทรงองค์เอว..แก่สายตาชายหนุ่มที่ยืนนิ่งดู แบบไม่มีอาการเขินอาย “มาสิพี่...มาดูดนมแนน...แล้วเลีย..(คำไม่สุภาพ)..แนน...เร็ว...” ร่างเปลือยของเด็กสาวบิดสะดิ้งไปมา ก่อนจะยกเข่าขึ้นตั้งฉาก เพื่อจงใจโชว์อวัยวะกลางขาที่กลีบของมันยังปิดสนิท ราวกับว่า...มันยังไม่เคยมีสิ่งใดลุกล้ำเข้าไปมาก่อน “รออะไรละพี่สุดหล่อ...มาเลีย(คำไม่สุภาพ)แนนเร็ว...แนนจะไม่ไหว..แล้ว..นะ..อูย์” เด็กสาวที่เรียกตัวเองว่าแนน มือสั่นระริกขณะที่ใช้มันแหวกกลีบกุหลาบของตัวเองแยกออกจากกัน ก่อนที่น้ำเหนียวจะค่อยๆไหลยืดออกมาเป็นทาง “..(พูดไม่เพราะ)..หนูสวยไหม?คะ” “เอาละ...อยู่เฉยๆนะแนน...” แมชชีนกล่าวสุภาพขณะหมุนหัวแหวนหินสีที่นิ้วกลาง ให้มันหันกลับไปอยู่ทางฝ่ามือ ก่อนจะเดินตรงเข้าไปยังร่างไร้อาภรณ์ของเด็กสาว... “กรีดดดดดดดดดดด....” เสียงร้องเหมือนเจ็บปวด เมื่อชายหนุ่มเอามือที่สวมแหวนบุญฤทธิ์ กดลงตรงกลางกระหม่อมของเด็กสาว แต่ใบหน้าของแนนมันไม่ได้แสดงถึงความเจ็บปวดใดๆเลย เพราะหน้าสวยยิ้มหวาน เพราะเสียงร้องเมื่อครู่มันคือการเสแสร้ง “พี่ทำอะไรคะ..เย็นดีจัง...” เสียงยี่ยวนของเด็กสาวทำให้แมชชีนยิ้ม “ร้ายนะเรา...บอกมาสิ ว่ามาทำอะไรที่นี่...” “เอาแนนก่อนสิ...เดี๋ยวบอกหมดทุกอย่าง...” เด็กสาว...ไม่พูดเปล่า แต่ขยับร่างเปลือยเข้าไปกอดและใช้มือลูบไล้ไปตามร่างของบุรุษหนุ่ม “.........” แต่นั่นมันก็ไม่นาน เพราะเธอต้องสะดุ้งสุดตัว “ หือ..ทำไหม?ตัวพี่ร้อนจัง...” เด็กสาวขยับถอยห่าง เมื่อรู้ว่าชายหนุ่มตัวร้อนยังกับไฟ ก่อนชายผู้มาปราบผีร้าย จะถอดเสื้อออกจากตัว จนทำให้ลายสักอักขระขอมโบราณบนร่างหนา จะประจักษ์แก่สายตาปีศาจสาว “..ตายแล้ว...พี่..พี่..คือใครกันนี่...” สิ้นคำถาม รอยสักอัษรโบราณบนตัวของชายหนุ่ม ก็บังเกิดเป็นแสงสีแดงฉานขึ้นตามตัวอักษร จนเด็กสาวตาเหลือกโพลง ก่อนทำท่าจะเตรียมตัวพุงหนีออกไปทางหน้าต่าง “เดี๋ยวคุยกันก่อน...สิ” เชือกถักจากเส้นผมจากศพรวมกันร้อยเอ็ดป่าช้า ที่ยาวไม่ถึงคืบในมือของชายหนุ่ม ถูกขว้างใส่ร่างเปลือยที่กำลังจะกระโดดออกไปทางหน้าต่างของชั้นสอง “ปล่อยกู...ปล่อยกูเดี๋ยวนี้...” เด็กสาวร่างไร้อาภรณ์ร้องเสียงแข็ง ขณะถูกผมถักเส้นเล็กที่ตอนนี้มันขยายยาว ไหลมัดไปตามร่างของเธอเอาไว้ “..ปล่อยกู..” ดวงตาสาววัยเยาว์เหลือกโพลง ขณะร้องตะโกน เมื่อผมผีจากร้อยเอ็ดป่าช้ายังคงขยายยาวและใหญ่ขึ้น.. “มึง..ปล่อย..ปล่อย..กูเดี๋ยวนี้” เชือกอาคมเลื้อยมัดไปตามร่างเล็กตรึงเอาไว้ ขณะหมอผีหนุ่มจอมขมังเวทย์ต้องเพ้อเสียงออกมาเบา “...เอ้ย..แก..มาจากไหนกันแน่ วะ?..” บุรุษผู้แก่กล้าอาคมเผลอพูด เมื่อเขาเห็นผมของเด็กสาวที่ดำขลับ ค่อยๆกลับกลายเป็นสีขาวโพน...ขณะผิวทั่วร่างขาวในตอนแรก มันเริ่มจะพุพองขึ้น ก่อนผิวของเด็กสาวจะเกิดรอยเหมือนไฟไหม้ ลามขยายไปทั่วตัว ในขณะที่ลูกตาคู่ของเด็กสาว มันจะค่อยๆหลุบหายเข้าไปในเบ้าตา จนดวงตาของเด็กสาวกลวงโบ๋ ก่อนที่ฟันทั้งปากมันจะค่อยๆงอกออกมายาวเป็นนิ้วจนเต็มปาก “ แล้ว มึงเป็นใคร?...ไอ้หนุ่ม...บอกกูมา...” จากเด็กสาวหน้าตาดี ผิวขาว หุ่นโค้งเว้าได้ส่วน แต่บัดนี้มันกลับกลายเป็นอสูรกายร่างผ่ายผอม ผิวดำเกรียม ในขณะดวงตาทั้งสองข้างโบ๋ลึก มองดูน่าขนลุก “ มึงเป็นใคร?...ไอ้หนุ่ม...บอกกูมา...” อสูรกายผู้น่าเกลียดพยายามจะกล่าวเสียงที่แหบพร่า...เพื่อถามชายที่จับมันมัดตรึงย้ำ “หมอผีเอกรัตน์ เป็นปู่ของข้า” ร่างอสูรกายที่ถูกมัดแน่น แสดงท่าตกใจออกมาชัด...ก่อนที่มันจะเรียกชื่อบุรุษหนุ่มผู้สยบมัน “..แมชชีน..” มันเป็นชื่อที่แม้แต่ผีร้ายยังรู้จัก เพราะว่านั่นคือชื่อ..ที่ถูกเลื่องลือไปทั่วทั้งภพผี และภพมนุษย์ “ใช่ฉันเอง...เอาละบอกมาสิ...ว่า..กลางวันแสกๆอย่างนี้ วิญญาณของแกออกมาได้ยังไง?” “ฉัน..ฉันบอกไม่ได้...โอ้ย ตะ..ตาย แล้ว..นั่น .ท่านมาแล้ว...โอ้ย...แมชชีนช่วยข้าด้วย....” ผีร้ายเสียอาการขณะพูดร้องขอ ในสิ่งที่แมชชีนไม่เข้าใจ “แก..เป็นอะไร?..” “ท่าน..ท่าน..มะ..มา..แล้ว...” มันเป็นเงาเพียงวูบเดียว เหมือนดังสายลมพัดผ่าน แต่มันทำให้เกิดเสียงร้องชนิดเจ็บปวดสุดหัวใจ ออกมาจากปากผีร้าย “อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก” “..มันตัวอะไรกัน...อีกวะนี่...” ชายขมังเวทย์ ไม่เข้าใจในหลายเรื่อง ขณะที่เขาจ้องเงาดำปริศนาเคลื่อนผ่าน ก่อนมันจะเกิดไฟเย็นแห่งขุมนรก ลุกขึ้นท่วมร่างของอสูรกาย ที่เขากำลังจับกุม “อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก” เสียงร้องโหยหวนจากร่างอัปลักษณ์ดังขึ้นต่อเนื่อง ..พรึบ.. เพียงชั่วอึดใจ ชายหนุ่มก็มองไปเห็นร่างเปลือยของสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้ม นอนไร้สติ อยู่ตรงบริเวณไฟเย็นที่เผาผลาญเจ้าปีศาจร้ายจนดับศูนย์ไปเมื่อครู่ “เข้ามาได้แล้วครับ” ชายหนุ่มกล่าวขณะคว้าเอาผ้าห่มเข้าไปคลุมร่างเล็กที่เปลือยล่อนจ้อนเอาไว้ “โอ้..ลูกแม่ ปลอดภัยแล้ว...ลูก...” ผู้เป็นแม่วิ่งเข้าไปกอดลูกสาวที่ถูกผีร้ายเข้าสิงมาหลายวัน ขณะชายรับจ้างไล่ผีแสดงใบหน้าที่มีแต่ข้อสงสัย...ขณะค่อยๆเปิดประตูห้องแล้วเดินกลับออกไปอย่างช้าๆ “ขอบใจนะพ่อหนุ่ม...เร็วเอาเหล้ามาให้พ่อหมอ..เร็ว” หมอผีหนุ่มรับแก้วขนาดเล็กที่ภาษาคอสุราเรียกว่า“แก้วเป๊ก”โดยภายในแก้วบรรจุเหล้ายาดองอยู่เต็ม และเมื่อผู้เป็นพ่อของเด็กสาวส่งมันมาให้ “ อึก..” ชายหนุ่มจับมันขึ้นยกกระดกใส่ปากรวดเดียวหมด “ขอบคุณครับ” บุรุษอาถรรพ์กล่าวจบก็ค่อยๆเดินจากบริเวณนั้นไปแบบไม่สั่งไม่ลา “ค่าจ้างก็เอาแค่เหล้าดองยาแก้วเดียว...พระมาโปรดจริงๆพ่อคุณ.” ผู้เป็นพ่อของเด็กสาวที่ถูกผีเข้า กล่าวถึงค่าจ้างไล่ผี ที่ชายหนุ่มเรียกร้อง จนมันกลายเป็นเรื่องเล่าขาน ที่ผู้ใดไม่มาสัมผัส และเห็นกับตาก็คงจะไม่เชื่อ... ............................................................................. ...พรึบ... ประตูรถแลมโบกินี่ อเวนทาดอร์ แอลพี 750-4 ซูเปอร์วีโลเช่ ถูกปิดกลับ เมื่อหมอผีจอมขมังเวทย์เข้าไปนั่ง ก่อนชายหนุ่มจะบิดสวิทซ์ แล้วเหยีบบคันเร่ง บรืน...บรืน...บรืน.. ....เอียดดดดดด............... รถหรูที่เครื่องรันเต็มอัตราออกตัวจนล้อปั่น ทำให้รถแรงส่งสูง วิ่งพุ่งทะยานออกจากที่จอดพุ่งไปข้างหน้า...ราวกับสายฟ้าแลบ ...บรืนนนนนน.......... “...ท่านกำลังเข้าสู่บริการรับฝากหัวใจ...” เสียงรอสายที่แมชชีนโทรไปหา ทำให้เขายิ้ม เพราะมันเป็นเพลงเก่าที่เลิกฮิตไปเป็นชาติ แต่ลูกพี่ลูกน้องคนนี้ของหมอผีหนุ่ม ยังเอามาใช้เป็นเสียงรอสาย... ................ติดตามตอนต่อไปค่ะ............ (มีคำผิด ใช้คำไม่สุภาพ ขออภัยด้วยนะคะ) ส่งท้ายบทที่ 1 ปีใหม่ 2567 หนูขอกำลังใจ ฝากติดตามอ่านนิยายเรื่อง "ปกป้องรัก..ปกป้องโลก..ปกป้องเธอ" นิยายเรื่องใหม่ 52 ตอน 578 หน้า 118,000 คำ ด้วยนะคะ (มกราคม 2567 ลงรายตอน(ดรีม) และ อีบุ๊ก(ที่MEB)ค่ะ) บทแรก อยากชวนให้มาติดตามอ่านกัน เรื่อง "ปกป้องรัก..ปกป้องโลก..ปกป้องเธอ " มันเป็นนิยาย ตอนต่อจากนิยายเรื่อง ลวงรัก หลอนสวาท(ในดรีม)ของไรท์เอง ภาคนี้จะเป็นนิยายยิ่งใหญ่อลังการ ที่ได้กล่าวถึงวันดับโลก โดยนักเขียนเหรียญทองจากธัญฯ(กระซิบแผ่ว) และทีมงาน(บีติพร)ที่ได้ช่วยกันสร้างสรรค์ผลงานนิยายเรื่องนี้ขึ้นมา(นิยายเรื่องนี้เขียน 2 คน) ตลอดระยะเวลา 1 ปี 2 เดือน บทแรกเปิดตัว..พี่ไตรภูมิ(ลูกพี่คัมภีร์กับพีศรสวรรค์) 1 ใน 4 พระเอกของเรื่องค่ะ บทหน้าขอเปิดตัว พี่ชัญชุอรนางเอกคู่ขวัญพี่ไตรภูมิ เรื่องราวจะเข้มข้นเพียงใดติดตามอ่านด้วยจร้า และหากมีข้อผิดพลาดประการใดหนูขอนอบรับไว้นะที่นี้ด้วยค่ะ นามปากกา "บีติพร"+"กระซิบแผ่ว" ………………ติดตามต่อค่ะ…………………..