ตอนที่ 2
1063 คำ
ตอนที่ 2
หลังจากเปิดประตูเข้าไปตามคำเชิญของบอดี้การ์ดหน้าห้องของมาดามหลี่ รินดาเดินตัวตรงเข้าไป และนึกแปลกใจเมื่อได้พบบุคคลอีกท่านหนึ่งที่เธอตกลงจะไปใช้ชีวิตร่วมกัน
“นั่งก่อนสิ รินดา”
มาดามหลี่พูดขึ้น พลางลอบมองเด็กที่ตนซื้อมาจากบ้านโอบรักในราคาเพียงหมื่นเหรียญ และบวกค่าเดินทางที่พักและอีกหลายอย่างก็ร่วมๆ ห้าหมื่นเหรียญ ใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยรอยยิ้มหันไปมองคุณเสิ่นที่ยินดีจ่ายค่าตัวของเด็กในสังกัดของมาดามหลี่ โดยมีสายตาของรินดามองตามและได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ และรู้สึกเป็นห่วงน้ำฟ้าขึ้นมาจับใจ
“ขอบคุณค่ะ มาดาม” รินดากล่าวอย่างนอบน้อม เธอเริ่มมองเห็นความผิดปกติ เมื่อคุณเสิ่นนำเช็คมาวางบนโต๊ะทำงานของมาดามหลี่ แต่ก็ยังทนเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ ว่าเหตุใดมาดามหลี่ถึงได้ยิ้มและดูจะพึงพอใจในตัวเธอเช่นนี้
“รินดา เธอรู้แล้วใช่ไหมว่าคุณเสิ่นพอใจเธอ และยินดีจะรับเลี้ยง” เสียงมาดามหลี่เอ่ยขึ้น ทำให้รินดาสะดุ้งน้อยๆ แล้วเงยหน้าหันไปมองคุณเสิ่น ชายวัยกลางคนที่เธอตกลงปลงใจจะใช้ชีวิตด้วย
“เอ่อ...ค่ะ มาดาม” รินดาตอบรับเบาๆ แล้วเห็นมาดามหลี่ยื่นเอกสารมาให้คุณเสิ่น ซึ่งในนั้นเป็นสัญญาซื้อขายกันและตกลงยินดีเซ็นกันทั้งสองฝ่าย ซึ่งเป็นกฎของที่นี่ หากได้ขายกันไปแล้วและถ้าเด็กหนีทางมาดามหลี่จะไม่รับผิดชอบใดๆทั้งสิ้น
“คุณเสิ่น นี่เป็นสัญญาขายเด็ก เด็กคนนี้ราคาห้าหมื่นเหรียญ หวังว่าคุณคงยังไม่เปลี่ยนใจ เพราะเด็กยังไม่ผ่านการใช้งาน”
มาดามหลี่พูดเสียงราบเรียบ แต่คนฟังอย่างรินดานั่นแทบจะลุกพรึบทันทีหากไม่ได้รับสายตาดุๆ จากเหล่าบอดี้การ์ดที่ส่งมาทางเธอ รินดาจึงทำได้เพียงนั่งลงที่เดิม ก้มหน้านิ่ง ในหัวสมองคิดกันให้วุ่นวาย เธอไม่เข้าใจทำไมต้องซื้อขายกันด้วย ในเมื่อเธอและน้ำฟ้าเดินทางเข้ามาทำงานอย่างถูกต้อง หากแท้ที่จริงแล้วแม่ใหญ่ที่บ้านโอบรักได้ขายทั้งสองสาวให้กับมาดามหลี่ โดยมีผู้อยู่เบื้องและเป็นเจ้าของบ้านโอบรักที่แท้จริงคอยสั่งการอยู่
“ผมยินดีจ่าย แต่ผมว่าราคาแพงไปหรือเปล่า มาดาม”
แม้จะยินดีจ่าย แต่ชายกลางคนก็ขอเอ่ยปากพูดเสียหน่อย เมื่อถูก มาดามหลี่โก่งราคาจนแพงหูฉี่ขนาดนั้น ทั้งที่เด็กคนอื่นๆ ซื้อไปนอนด้วยก็คืนละไม่กี่ร้อยเหรียญ
“ไม่แพงหรอกนะคุณเสิ่น ก็เด็กของฉันยังใหม่ แถมฉันต้องจ่ายค่าตัวให้กับทางบ้านโอบรัก แล้วจะยังค่าเดินทาง ค่าอะไรต่อมิอะไรอีกมากมาย นี่ก็ถือว่าไม่ได้แพงจนเกินไปนะคุณเสิ่น” มาดามหลี่กล่าวเสียงเยียบเย็น แต่ถึงแม้จะพลาดเงินนับหมื่นเหรียญจากคุณเสิ่น ก็มีอีกหลายคนที่ต้องการพารินดาไปเลี้ยงดูและยังมีอีกหนึ่งสาวที่อยู่ในครัวที่มาดามตั้งราคาไว้มากถึงสามแสนเหรียญ หากจับหญิงสาวแต่งตัวให้ดูดีกว่าที่เป็น
“เอ่อ...ขอโทษนะคะ มาดาม จ่ายค่าตัว นี่มันอะไรกันคะ”
รินดาที่นั่งฟังอยู่ด้วยความอึดอัด เพราะไม่เข้าใจว่าทั้งสองคุยเรื่องเงินทำไม แล้วทำไมต้องมีชื่อบ้านโอบรักเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย มาดามหลี่หันไปยิ้มเย็นให้ และคงถึงเวลาเสียแล้วที่ต้องบอกว่าที่เธอและน้ำฟ้าเดินทางมาที่นี่ ก็เพราะถูกขาย ก่อนยกมือเรียกให้บอดี้การ์ดเข้ามาใกล้ และสอบถามเรื่องที่ให้ไปทำสาวใหญ่กระตุกยิ้มมุมปากอย่างสมใจ แล้วหันไปมองรินดา
“ก็หมายความว่า เธอและเพื่อนของเธอ ถูกฉันซื้อมาจากบ้านโอบรักยังไงล่ะ แต่เผอิญว่าฉันยังไม่อยากให้พวกเธอรับแขก ก็เลยให้ทำงานเป็นเด็กเสริฟ์และงานครัวไปก่อน แต่เธอนะโชคนะรินดา ที่คุณเสิ่นเขาพอใจและยินดีจ่ายค่าตัวเธอไปในราคาห้าหมื่นเหรียญ เพื่อแลกกับอิสรภาพของเธอ”
“อะไรนะคะ! ” รินดาลุกพรวดน้ำตาคลอ นึกห่วงเพื่อนรักเป็นที่สุด แล้วรีบผลุนผลันจะออกไปจากห้อง แต่กลับถูกเหล่าบอดี้การ์ดขวางไว้
“หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ รินดา!” มาดามหลี่ตวาดเสียงกร้าว ท่าทางดุดันจนน่ากลัว รินดาหันกลับมาอย่างช้าๆ น้ำตาเจิ่งนองสองแก้ม
“มาดามคะ น้ำฟ้ารู้เรื่องหรือเปล่าคะ” รินดาเอ่ยถามเสียงสั่นๆ โดยไม่รู้ว่าในตอนนี้น้ำฟ้าได้ถูกคนของมาดามหลี่จับตัวไว้ตั้งแต่ก่อนถึงห้องพักและยังนอนสลบไสล รอจนกว่าจะถึงวันพรุ่งนี้ที่จะมีการประมูลแย่งชิงสาวพรหมจรรย์ ซึ่งมาดามหลี่จะต้องได้เงินนับแสนเหรียญอย่างแน่นอน เพราะเชื่อมั่นในความสวยและความสาวของน้ำฟ้า ว่าจะต้องเป็นที่ต้องการของบรรดาเศรษฐีกระเป๋าหนักเป็นแน่
“คิดห่วงตัวเองก่อนเถอะ ไม่นานหรอกน้ำฟ้าก็จะเป็นเหมือนเธอนั่นแหละ เอาเป็นว่าคุณเสิ่นก็ยอมจ่ายแล้ว งั้นก็พาเด็กคนนี้ไปซะ โอกาสหน้าหากเดินทางกลับมาเที่ยวฮ่องกงก็ขอเชิญแวะชมสินค้าใหม่ได้ทุกเมื่อ ขอบคุณสำหรับสำหรับค่าเหนื่อยที่ฉันต้องไปควานหาเด็กๆ มาให้คุณ”
มาดามหลี่กล่าวเสียงเข้มก่อนหันไปยิ้มเย็นให้กับรินดา ไม่น่าเชื่อว่าเด็กสองคนนี้จะทำให้ตนได้เงินมากมาย ส่วนรินดาจึงทำได้เพียงเดินตามคุณเสิ่นออกไป แม้เธอจะเพียรพยายามขอร้องให้คุณเสิ่นช่วยเหลือเพื่อนรักของเธอ แต่ก็ถูกปฏิเสธ โดยอ้างว่าเพื่อนของเธอมีคนประมูลซื้อไปในราคาที่เขาสู้ไม่ไหว
- ผู้เขียน
