ตอนที่ 3

1160 คำ
ตอนที่ 3 เช้าวันใหม่ ภายในห้องชุดโรงแรมของตระกูลจาง ที่มาดามหลี่ได้ทำการลงชื่อเปิดห้องเพื่อทำการประมูลราคาค่าตัวของน้ำฟ้า หญิงสาวใสซื่อและยังบริสุทธิ์ผุดผ่อง ผู้ที่จะทำให้เม็ดเงินนับแสนเหรียญมาสู่เจ้าของฟังกี้บาร์อย่างมาดามหลี่ ที่ในตอนนี้กำลังร่วมรับประทานอาหารที่ห้องอาหารภายในโรงแรมกับบรรดาเศรษฐีหรือไม่ก็มาเฟียและมีฐานะการเงิน แต่อำนาจดูจะด้อยกว่าตระกูลจางอยู่มาก เสียงพูดคุยถึงสินค้าใหม่แกะกล่องที่กำลังเข้าใกล้ช่วงประมูลเข้ามาทุกทีอย่างออกรสออกชาติ ยิ่งทำให้มาดามพึงพอใจ ร่างบอบบางที่นอนหลับอยู่บนเตียงนุ่มเริ่มขยับตัว ดวงตาหวานซื่อที่ปิดสนิทเริ่มขยับสองสามครั้ง เพื่อปรับให้ชินกับแสงสว่างที่เล็ดรอดผ่านเข้ามาทางบานกระจกสีใสที่ถูกเปิดออก แต่ยังคงมีผ้าม่านหนาหนักกั้นไม่ให้แสงสว่างเข้ามามากเกินไป น้ำฟ้าเปิดเปลือกตาให้เต็มที่แล้วลุกนั่ง ตะครุบผ้าห่มขึ้นมาห่อหุ้มร่างกายเอาไว้ เมื่อผิวเนื้อปะทะเข้ากับความเย็นของเครื่องปรับอากาศที่เปิดจนเย็นฉ่ำ หญิงสาวก้มมองสภาพตัวเองแล้วพยายามนึกทบทวนว่าเกิดอะไรขึ้นกับตน ความผิดปกติในร่างกายไม่มี ‘เธอไม่ได้ถูกข่มขืน’ สองแก้มนุ่มของหญิงสาวเป็นรอยบุ๋มด้วยความดีใจ เมื่อร่างกายไม่ได้ถูกล่วงล้ำอย่างที่หวาดกลัว หากแต่ตัวเธอเหตุใดถึงเปล่าเปลือยเช่นนี้ ‘ที่นี่ คือที่ไหนกัน’ น้ำฟ้าเปรยถามตัวเองด้วยความสงสัยระคนหวาดหวั่น แล้วหันมองไปรอบๆ ห้องที่ไม่คุ้นเคย ภายในห้องถูกตกแต่งด้วยข้าวของราคาแพง สิ่งของต่างๆ มีการอักษรสลักไว้เกือบทุกชิ้น ‘เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงนะ’ เป็นอีกคำถามที่หญิงสาวเฝ้าถามตัวเอง เพราะคนเช่นเธอไม่มีทางที่จะมีโอกาสได้มานั่งนอนอยู่ในที่หรูหราเช่นนี้อย่างแน่นอน ร่างบางลุกขึ้นจากเตียงนุ่มแล้วหันไปเปิดตู้เสื้อผ้า ไม่น่าเชื่อว่าในนั้นมีเสื้อผู้หญิงแบบบางเบาและทุกชุดต่างเน้นเรือนร่างของผู้สวม น้ำฟ้าจึงเลือกหยิบชุดคลุมมาสวม แล้วเดินสำรวจรอบห้องอีกครั้ง แล้วเดินตรงไปที่ประตูเพื่อเปิดมันออกไปจากห้องนอน ซึ่งอาจพบใครสักคนที่จะพาเธอออกไปจากที่นี่ได้ ทว่าความหวังของเธอก็สูญสิ้น เพราะประตูถูก ล็อกจากด้านนอก “ช่วยด้วยค่ะ ใครอยู่ข้างนอก ช่วยฉันด้วย” น้ำฟ้าเคาะประตูพร้อมกับส่งเสียงเรียก แต่ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ ร่างบางเดินถอยห่างออกมาทรุดลงบนเตียงอย่างหมดแรง ‘เกิดอะไรขึ้นกับเธองั้นหรือ’ ความกลัวเริ่มเข้ามาเกาะกุม ร่างกายเริ่มสั่นน้อยๆ จากแรงสะอื้นไห้ เพียงไม่นานก็ได้ยินเสียงดังกุ๊กกั๊กที่ประตู มือบางหันไปคว้าโคมไฟแล้วดึงปลั๊กออก ถือไว้อย่างมั่นคง “อย่า! คุณน้อง” เสียงสาวประเภทสองร้องห้ามทันควัน เมื่อเห็น หญิงสาวที่ตนได้รับมอบหมายให้เข้ามาดูแลจนกว่าจะได้เวลาประมูล ซึ่งนั่นก็คือในช่วงค่ำของวันนี้ “คุณเป็นใคร” น้ำฟ้าเอ่ยถามผู้มาใหม่เสียงสั่นๆ แววตาหวาดหวั่นอย่างเห็นได้ชัด ก้าวถอยอย่างระวัง “เอาเถอะ มันไม่สำคัญอะไรหรอก ฉันเป็นแค่ช่างแต่งหน้าเท่านั้นแหละ” สาวเทียมร่างใหญ่เอ่ยขึ้น แล้วชี้นิ้วไปยังหญิงสาวที่แม้หน้าดูจะมอมแมมไปเสียหน่อย แต่ก็ยังซุกซ่อนสิ่งที่น่าค้นหาเอาไว้เหมือนเช่นที่มาดามหลี่พูดไว้ ให้วางของในมือซะ แต่น้ำฟ้าไม่ยอมทำตาม “คุณน้อง วางเถอะ ฉันไม่ทำอะไรหรอก” น้ำเสียงดัดๆ เอ่ยแล้วจัดแจงกับของจำพวกอุปกรณ์แต่งหน้าและชุดราตรีแสนสวยที่เว้าหน้าเว้าหลังจนแทบปกปิดอะไรไม่มิดเข้าไปแขวนไว้ในตู้ เพื่อรอเวลาทำให้หญิงสาวที่ยืนหลบอยู่ข้างตู้แปลงร่างเป็นนางฟ้าที่แสนจะเซ็กซี่ เพื่อโก่งค่าตัวให้ได้มากที่สุด ตามความต้องการของมาดามหลี่ “คุณเข้ามาทำอะไร ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่” น้ำฟ้ายังตั้งคำถามถามคนตรงหน้าด้วยความสงสัย ดวงตาหวานซื่อเฝ้ามองการกระทำของอีกฝ่ายไม่คลาดสายตา “อย่าถามเลย เพราะฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าแต่คุณไปอาบน้ำเถอะ จะได้ทานอาหารกัน แล้วคืนนี้เรามีงานต้องไปทำ” “งะ...งานอะไร” น้ำฟ้าเอ่ยถามเสียงเครียด หน้าตาตื่นตระหนก แต่สาวร่างใหญ่หันมาส่ายหน้าแล้วเดินจากไป พร้อมๆ กับปิดประตู โดยก่อนออกไปก็หันมาบอกให้เธอเข้าไปอาบน้ำและออกมาทานอาหาร แล้วรอให้ถึงเวลาจะได้จัดการแปลงนางก้นครัวให้กลายเป็นนางฟ้า แล้วถูกตีราคาด้วยเงินจากบรรดาหนุ่มใหญ่ที่กระหายใคร่พรหมจรรย์ ช่วงเย็นของวัน น้ำฟ้ายืนมองตัวเองในกระจกบานใหญ่ในอาการตกตะลึง ไม่ต่างจากสาวเทียมร่างใหญ่ที่ยืนมองด้วยความชื่นชม เมื่อจัดการแปลงโฉมนางก้นครัวให้สวยพริ้งในชุดราตรีสีม่วงคว้านลึกทั้งหน้าและหลังพอดีตัวเพื่ออวดรูปร่าง โดยเฉพาะเนินอกขาวสล้างที่ช่างอวบอิ่มเกินตัวเหลือเกิน และคงเป็นที่ต้องตาต้องใจบรรดาเศรษฐีรุ่นใหญ่แน่ๆ ผู้ลงมือแปลงโฉมให้กับน้ำฟ้าจึงยิ้มอย่างพึงพอใจ “ทะ...ทำไม ทำไมฉันต้องใส่ชุดแบบนี้” น้ำฟ้าครางถามเสียงแผ่วเบาและไม่มั่นคงนัก หลังได้สำรวจตัวเองในกระจกจนแทบลืมหายใจ เนื้อหนังมังสาที่พยายามแอบซ่อนในตอนนี้มันกำลังโชว์อะร้าอร่ามแทบทุกสัดส่วน ทรวงอกใหญ่เกินตัวกำลังสะท้อนขึ้นลงตามลมหายใจของเจ้าตัว สองมือเล็กเลื่อนขึ้นมาปิดบังหน้าอกล้นทะลักของตัวเองเอาไว้อย่างหวาดกลัว เธอกลัวว่าสิ่งที่เคยหลีกหนีมาตั้งแต่เด็กจะเกิดจริง ‘คนพวกนี้จะพาเธอไปที่ไหนกันแน่’ น้ำฟ้าได้เพ้อถามตัวเองจนร่างกายแทบไร้แรง หนี! เธอต้องหนีให้ได้ “เราต้องไปงานโชว์ตัว แต่วันนี้คุณสวยมาก ใครๆ เห็นต้องชอบ” สาวเทียมเอ่ยบอกพลางหมุนตัวของหญิงสาวที่ตนได้แปลงโฉมให้กลายเป็นนางฟ้าตัวน้อยๆ และดูบริสุทธิ์ผุดผ่อง สวยงามไร้ที่ติ พร้อมเพ่งพิศ สาวสวยอีกครั้ง สองแก้มนั่นแดงเรื่อ ริมฝีปากบางเป็นกระจับ ช่วงเอวและสะโพกงามงอนผึ่งผายได้อย่างลงตัว ไม่น่าเชื่อว่ามาดามหลี่จะตาแหลมได้มากขนาดนี้และคงได้ราคาสูงสมใจมาดามหลี่เป็นแน่
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม