สุดท้ายก็พ่ายรัก

ดีแค่เปลือก

ฉันเดินกลับมาที่โต๊ะ ด้วยใบหน้าที่บ่งบอกถึงอารมณ์ที่ไม่ดีเท่าไหร่นัก เมื่อมาถึงเห็นว่าภัทรกับคุณวินนั่งซบกันอยู่ ฉันเผยรอยยิ้มนั้นขึ้นมา ไม่นึกเลยว่าเพื่อนจะเจอผู้ชายที่แสนดี การเมาแล้วอกหักจนทำให้เสียท่าผู้ชายที่ตัวเองไม่รู้จักในวันนั้น แต่วันนี้เขาเป็นสามีที่ดีที่สุดของเพื่อนไปแล้ว

"ไปไหนมาซะนาน หรือว่าคุณเดย์ขอแต่งงาน"

คำถามของเพื่อนมันทำให้ฉันต้องยิ้มออกมา เพราะมันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้มากกว่า

"ไม่ใช่ ใครบอกมึงว่าพี่เดย์จะขอกูแต่งงาน เราไม่ได้เป็นอะไรกันอีกอย่างเรานับถือกันเป็นพี่เป็นน้อง"

"แต่กูว่าคุณเดย์เขาชอบมึงนะ"

"บ้า พูดไป"

ฉันยอมรับว่ารู้สึกเขินกับคำพูดของเพื่อน จนต้องอมยิ้มแล้วเดินไปนั่งที่เดิม แต่ไม่ได้บอกหรอกนะว่าเรื่องที่พี่เดย์ให้ออกไปเพราะเขาซื้อแมวให้เลี้ยง ไม่อย่างนั้น ยายภัทรล้อตายห่าแน่นอน

ฉันเอื้อมมือไปหยิบแก้วที่เพื่อนผสมเหล้าแล้วยกขึ้นมาดื่มเพียงเล็กน้อย จากนั้นก็วางลง ไม่นานพี่เดย์และพี่ไทก้าก็เดินเข้ามาพร้อมกัน

"หายไปนานนะมึงสองคน ปล่อยกูหวานกับเมียตั้งนานสองนาน หากไม่มาเนี่ย กูพาเมียกลับไปเล่นจ้ำจี้ที่ห้องแล้ว"

"คุณวิน พูดอะไร อายเพื่อนบ้าง"

"จริงๆนี้จ๊ะเมียจ้า ยิ่งดึกบรรยากาศมันได้"

"โอ้ยย หื่นไม่รู้เวลา"

"โถ่ไอ้ท่านรอง มึงก็นะไม่เห็นใจคนโสดบ้างเลย"

เสียงที่แทรกขึ้นระหว่างเพื่อนสาวของฉัน และท่านรองสุดหล่อก็คือพี่เดย์ พูดจบพี่เขาก็เดินมานั่งข้างๆฉัน ยิ่งทำให้ภัทรยิ้มน้อยยิ้มใหญ่และไม่วายจะแซวตามระเบียบ

"คุณเดย์ ชวนอิ้งออกไปไหนมาคะ ตั้งนาน นึกว่าจะมีข่าวดีมาบอก"

"ข่าวดีหรือครับ ก็ดีนะ อิ้งก็ชอบด้วย"

ยิ่งไปทำให้ภัทรมันคิดไปไกลเลยทีนี้ ส่วนฉันก็มองใบหน้าของพี่เขาด้วยความสงสัยในคำพูดที่ไม่กระจ่าง จากนั้นคนที่แทรกขึ้นอีกก็เป็นพี่ไทก้า ผู้ชายใจร้ายคนนั้น

"เห็นอะไรก็ชอบไปหมด"

ฉันตวัดสายตาไปทางพี่เขาทันที นี้เขากำลังว่าฉันใจง่ายอยู่หรือเปล่า คำว่าเห็นอะไรชอบไปหมด มันมีความหมายว่าอย่างไรกัน

"ค่ะ ชอบ เพราะบางอย่างมันก็เห็นแค่เปลือกนึกว่ามันสวยมันดี แต่ที่จริงแล้วข้างในมีแต่หนอน"

ฉันยอมรับว่าฉันแซะเขา แต่ทุกคนในนี้ไม่รู้ว่าเราทั้งคู่กำลังก่อสงคราม ได้แต่มองไปทางพี่ไทก้าและหันมาทางฉันอยู่บ่อยครั้ง จากนั้น ภัทรก็เป็นคนพูดแทรกขึ้นอีก

"แล้วมึงจะอยู่ถึงกี่ทุ่ม พอดีพรุ่งนี้กูมีประชุม อีกสักพักจะกลับแล้วนะ"

"งั้นก็กลับพร้อมกันนั่นแหละ กูก็มีงานเช้าด้วย"

ตามที่บอกว่าอยู่ไม่นานก็กลับ เพราะฉันยังพักอยู่กับครอบครัว หากดึกมากกว่านี้เดี๋ยวแม่บ่น ที่จริงก็อยากออกมาอยู่ข้างนอก แต่ด้วยเสียดายค่าเช่าจึงยอมขับรถไปกลับเกือบสามสิบโล แต่ไม่แน่เดือนสองเดือนนี้ อาจจะออกมาอยู่ข้างนอก เพราะว่า หัวหน้าบอกฉันว่า ช่วงนี้เขามีโปรเจกใหญ่ หากใครทำงานได้ดีอาจมีเลื่อนตำแหน่ง

ฉันพร้อมเพื่อนเดินลงมาที่ชั้นล่าง รวมทั้งเจ้าของที่นี่ พี่เดย์บอกว่าจะเดินไปเอาของให้ฉันหลังร้าน เจ้าแมวน้อยน่ารักตัวนั้น ทว่า น้องเด็กเสิร์ฟดันเดินมาเรียกเสียก่อน ทำให้ฉันต้องบอกพี่เดย์ว่าจะเดินไปเอาเอง แล้วกลับเลย

ฉันขอแยกกับเพื่อน แล้วเดินมาทางหลังร้าน กรงน้องแมวสีขาวที่วางอยู่ฉันก็รีบไปยกขึ้นแล้วเดินอ้อมมาทางด้านหลัง เพื่อที่จะมารถตัวเอง เวลานี้สี่ทุ่มถึงบ้านน่าจะเกือบห้าทุ่ม หวังว่ารถคงไม่ติดมากหรอกนะ

ฉันทั้งมองน้องแมวที่หลับปุ้ย และสาวเท้าเดินให้เร็ว แต่ไม่ทันได้ระวัง

พรึบ

"ไปขึ้นรถคันของพี่"

"พี่ไทก้า"

"ก็ใช่นะสิ หรือคิดว่าไอ้เดย์"

"พี่ตาม อิ้ง ทำไม ไม่กลัวคนเห็นหรือไง"

"กลัว...แต่พี่มีเรื่องจะคุยกับเธอ"

"ดึกแล้วค่ะ อิ้ง จะกลับแล้ว อีกอย่างหากจะคุยวันหลังค่อยคุย วันนี้อิ้งไม่สะดวก"

ใช่ ฉันเป็นผู้หญิงสมัยใหม่ ยอมรับว่าฉันรักเขา ชอบเขาเพราะเขาหล่อ ในเมื่อเขากลัวว่าการคบกับฉันมันเป็นเรื่องอับอาย เพราะฉันไม่สวยระดับนางแบบ ก็คงต้องปล่อยเขาไป

ฉันพูดจบก็เดินหันหลังไปที่รถ ฉันอาจไม่โชคดีเท่าเพื่อน แต่สิ่งที่ฉันให้เขามันเกิดจากความรักที่ฉันมี ไม่ใช่ความผิดพลาด

ฉันเปิดประตูรถด้านหลัง แล้ววางกรงน้องแมวลงไป จากนั้นก็เตรียมอ้อม มาขึ้นฝั่งคนขับ ทว่า

"พี่ไทก้า"

พี่ไทก้ามาจับที่แขนฉันแล้วเหวี่ยงลงข้างเบาะข้างคนขับ จากนั้นพี่เขาก็แย่งกุญแจจากมือฉันไป เขาไม่พูดอะไรเลยสักคำมีเพียงใบหน้านิ่งๆของเขา แล้วเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ เปิดประตูแทรกร่างลงมา จากนั้นก็หันมามองหน้าฉัน ที่กำลังงงกับการกระทำของเขาอยู่

"พี่ทำอะไรของพี่เนี่ย นี่มันรถอิ้ง นะ"

"ใช่ไงรถเธอ ก็บอกว่ามีเรื่องจะคุย หากไม่อยากไปรถพี่ก็นั่งคันนี้ไป"

"แต่นี้มันดึกแล้วนะคะ พี่จะไปไหนอีก"

เชื่อไหมว่าไม่มีเสียงตอบ แต่แววตาที่ส่งมานั้น มันดูดุร้ายแฝงอะไรไว้ที่ฉันไม่อาจที่จะคาดเดาได้ และที่สำคัญฉันไม่รู้ว่าเขาจะไปไหนอีก

รถของฉันถูกขับออกมาจากลานจอดรถ มุ่งหน้ามาตามถนนที่ฉันไม่คุ้นตา เพราะนี้ไม่ใช่บ้านฉันแน่ แต่หากจะถาม ฉันจะได้คำตอบไหม

"พี่จะไปไหน อิ้งต้องกลับบ้านนะ พี่ได้ยินหรือเปล่า"

"ได้ยิน หูไม่ได้หนวกสักหน่อย"

"แล้วจะไปไหนละ"

"คอนโด"

คอนโด อย่างนั้นเหรอ ฉันชะงักเพราะไม่รู้ว่าคอนโดนั้นอยู่ที่ไหน แต่ที่ฉันรู้มา คือพี่ไทก้าอยู่คอนโดไม่ได้พักที่บ้านกับแม่เหมือนฉัน

**ในหัวมันคิดแต่เรื่องเดียว