สุดท้ายก็พ่ายรัก

อยากจบความสัมพันธ์

ไม่นานรถของฉันก็ถูกเลี้ยวลงจอดในลานจอดรถของคอนโดหรูแห่งหนึ่ง แน่นอนว่าฉันได้แต่มองลอดกระจกเบื้องหน้า ไม่กล้าที่จะเก้าขาลงไป ฉันโตพอที่จะรู้ว่า จุดประสงค์ที่เขาพาฉันมาคืออะไร แต่อย่างนั้นเขาก็หันมาออกคำสั่งกับฉันอีก

"ลงรถ"

"ไม่ค่ะ อิ้งจะกลับบ้าน อิ้งไม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับพี่"

"อย่าทำให้พี่อึดอัดได้ไหมอิ้ง เมื่อก่อนอิ้งไม่เป็นแบบนี้ อิ้งเป็นเด็กว่าง่ายไม่ใช่เหรอ"

ก็เพราะเด็กว่าง่ายนี้ไง ฉันถึงต้องตกเป็นของเขาเพราะตามใจตัวเอง ฉันจ้องหน้าพี่ไทก้าอยู่สักพัก แล้วนึกขึ้นได้ว่าฉันมีน้องแมวอีกตัวคงเป็นข้ออ้างที่จะไม่ขึ้นไปข้างบน

"คอนโดที่นี่ เขาไม่ให้เอาสัตว์เลี้ยงขึ้นไปไม่ใช่หรือคะ อิ้ง มีแมวคงขึ้นไปกับพี่ไม่ได้"

คราวนี้ พี่ไทก้าต้องเอี้ยวหน้าไปมองเบาะหลัง แล้วเขาก็ย่นคิ้วลง เหมือนเป็นเชิงคำถาม

"เธอซื้อแมวมาด้วยเหรอ"

"เปล่าหรอก พี่เดย์ซื้อให้"

สายตาดุคู่นั้นมองมาที่ฉันอีกครั้ง จากนั้นพี่เขาก็พูดขึ้นอีก

"นี้สินะ ข่าวดีที่เธอชอบ ตัวแทนความรักเหรอ งั้น ให้มันนอนในรถนี้แหละ"

"ไม่เอา นอนในรถขาดอากาศหายใจพอดี หากน้องตายขึ้นมา จะทำยังไง"

"ตายก็ตายไปสิ ก็แค่แมว"

"พี่ไทก้า พี่นี่ มันคนไร้หัวใจของจริง อิ้ง ไม่น่าหลงรักพี่เลย"

คราวนี้เราทั้งสองกำลังสบตากัน ไม่ใช่เพราะความสวาทอะไร แต่เป็นการมองให้ลึกมากกว่า จากนั้นเขาก็เงียบแล้วเปิดประตูลงจากรถ พร้อมกับเปิดประตูเบาะหลังด้วย พี่ไทก้าเอื้อมมือมายกกรงน้องแมว แล้วเดินมุ่งหน้าไปทางตัวคอนโด เพราะลานจอดมันอยู่ข้างหน้า ทำให้ฉันต้องลงตามแล้วรีบวิ่งไปประชันชิด จากนั้นพี่เขาก็นำน้องแมวของฉันไปฝากพี่ยามด้านล่าง โดยไม่ถามฉันสักคำว่าอยากขึ้นไปห้องเขาหรือเปล่า

"คราวนี้จะขึ้นไปได้หรือยัง"

"พี่เป็นบ้าอะไรเนี่ย อิ้งก็บอกว่าอยากกลับบ้านเหมือนหูพี่ไม่ดีนะ"

ใช่ว่าหูไม่ดี แต่ไม่สนใจฟังมากกว่า ไม่เพียงเท่านั้นนะ พี่เขาจับแขนฉันแล้วลากไปขึ้นลิฟต์ ไม่กี่อึดใจประตูลิฟต์ก็เปิดออก แล้วเขาก็พาฉันมาหยุดที่หน้าห้องของเขา ก่อนที่จะใช้การ์ดเปิดเข้าไปข้างใน แล้วเขาถึงปล่อยมือฉัน

"อิ้ง ถามพี่จริงๆเถอะ พี่เป็นคนบอกอิ้งว่าไม่ชอบมีพันธะ แล้วมาวนเวียนอิ้ง อีกทำไม"

"พูดจบหรือยัง รำคาญฉิบหายเลย"

ฉันต้องหุบปากสะอึกกับคำที่เขาบอกว่ารำคาญ เป็นผู้หญิงที่ถูกซ่อนสถานะไม่พอยังโดนเขาว่ารำคาญอีก นี่ฉันกำลังเข้าเบญจเพสอยู่หรือไง แต่ฉันพึ่งจะยี่สิบสี่นะ ทำไมต้องมาเจอเรื่องร้ายด้วย เรื่องร้ายที่ว่าด้านความรักอีกต่างหาก

ฉันสะอึกกลืนก้อนน้ำลายแทบลำบาก ฉันรู้สึกว่าสีหน้าของฉันเริ่มเปลี่ยน เหมือนมันจะร้องไห้ แต่ไม่ทันไรก็ได้ยินเสียงมือถือในกระเป๋าสะพายตัวเองดังขึ้น

กริ้งง

ฉันล้วงมือลงไปแล้วดูว่าใครโทรเข้ามา เป็นพี่เดย์ ฉันเลยรีบกดรับ

โทรศัพท์

(ถึงบ้านหรือยัง)

ประโยคแรกที่พี่เดย์ถามฉัน ฉันจะตอบยังไงดีว่า พี่ไทก้าลากฉันมาคอนโดเขา

"เอออ อืม พึ่งถึงค่ะ"

(เจ้าเหมียวละ หลับดีไหม)

"ดีคะ หลับตลอดทาง"

(คงจะเพลียแหละ งั้นอิ้ง ก็พักเถอะ พรุ่งนี้เดี๋ยวตื่นสาย)

"ค่ะ"

ฉันกดวางสาย แต่เสียงที่แทรกขึ้นต่อมาคงเป็นเสียงเจ้าของห้อง

"ไอ้เดย์นี้ก็แปลกเนอะ มันดูไม่ออกหรือไงว่าเธอไม่ได้ชอบมัน"

"ใครบอกว่าอิ้งไม่ได้ชอบพี่เดย์ พี่เดย์เขาดีกับอิ้ง อนาคตอิ้งอาจจะชอบพี่เดย์ก็ได้"

"ไอ้ที่พูดเนี่ย อยากให้หึงเหรอ พี่บอกอิ้งไปแล้วว่า พี่ไม่เคยหึงใคร"

"ก็ใช่นะสิคะ พี่ไม่เคยรักใครนี้ คนไร้หัวใจจะหึงใครเป็น"

พูดจบฉันก็เตรียมที่จะเดินไปเอากุญแจรถ ที่พี่ไทก้าวางไว้บนโต๊ะเล็กหน้าโซฟา โดยไม่ได้บอกว่าจะกลับ เพราะนั้นมันกุญแจรถของฉัน อีกอย่างฉันไม่จำเป็นต้องอยู่กับคนที่ไม่มีหัวใจ เราอยู่ไปก็ไร้ค่า แต่

"พี่ไม่ให้"

"แต่นี้มันรถอิ้งนะ"

"ใช่ไง"

"พี่เล่นอะไรของพี่เนี่ย มันดึกแล้ว อีกหน่อยเดี๋ยวแม่ก็โทรมาตาม พรุ่งนี้อิ้งมีงานต้องทำนะ"

"ก็นอนที่นี่ไง มันดึกแล้วจะขับกลับทำไม นอนห้องพี่คงไม่ทำให้ผื่นขึ้นหรอกมั้ง"

น้ำเสียงเชิงประชดประชันของพี่ไทก้า ทำให้ฉันต้องมองด้วยสายตาที่ค้อนเขา เพราะฉันเกิดมาตัวเตี้ยทำให้เอื้อมไม่ถึงกุญแจ ที่พี่เขาถืออยู่แล้วชูมันขึ้นสุดแขน ฉันในตอนนี้ทำได้เพียงแค่แหงนมองมัน พี่ไทก้าเป็นลูกครึ่งตัวสูงเกือบร้อยเก้าสิบ แล้วฉันแค่ร้อยหกสิบคงเอื้อมถึงหรอกนะ

"พี่ไทก้า....ฮึบ"

เขาโน้มริมฝีปากลงมาจูบที่เรียวปากของฉัน โดยที่ฉันยังไม่ได้ตั้งตัวสักนิด ฉันสะดุ้งแล้วรีบผลักเขาออก จากนั้นก็พูดขึ้นโดยไม่สนใจในความรู้สึกทั้งของตัวเองและของเขา

"อิ้งจะไม่ยอมให้พี่ทำแบบนั้นแล้ว พี่แค่หลอกอิ้ง พี่ไม่ต้องการคบกับอิ้งจริงๆ พี่เอาความรักที่อิ้งมีให้พี่เป็นเครื่องมือ พี่รู้ไหมว่าอิ้งเจ็บขนาดไหนที่โดนพี่ปฏิเสธความรับผิดชอบ ในเมื่อพี่อายที่จะคบกัน งั้น เราก็หยุดมันไว้ตรงนั้นเถอะค่ะ เป็นเหมือนเดิมก็ดีแล้ว"

ประโยคที่ฉันร่ายยาวออกไป แต่เชื่อไหมว่าแววตาเขานิ่งมาก เขาทำหน้าเฉยชาจนฉันไม่อาจที่จะทนมองได้ ในเมื่อกุญแจเขาไม่ให้ ฉันก็คิดว่าจะนั่งแท็กซี่กลับ แต่ยังไปทันได้เก้าขาที่สอง ฉันรู้สึกว่าร่างของฉันมันลอยขึ้นจากพื้น

"ปล่อยอิ้งลงเดี๋ยวนี้นะ"

"เธอโง่หรือเปล่าเข้าห้องผู้ชายจะเดินออกไปหน้าตาเฉยได้เหรอ"

**ไม่อยากบอกใคร แต่กินไม่หยุด มันเกือบขังแมวไว้ในรถแล้ว อีคนใจร้าย

กดหัวใจ +คอมเม้น กำลังใจด้วยนะคะ