~ Chapter 5 ~ เย็นชา

1808 คำ

“ยัยบ๊อง เกือบโดนฟันแล้วไหมล่ะ” เสียงทุ้มลึกของชายหนุ่มทำให้เปลือกตาบางค่อย ๆ เปิดขึ้น ก่อนที่คิ้วเรียวสวยจะขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นใบหน้าคมสันของเขา ทว่าเธอก็ไม่มีสติสักเท่าไรที่จะเอ่ยถามอะไรพลางคิดในใจว่าตนแค่ตาฝาด ใบหน้าสวยหวานถึงซบลงที่แผ่นอกกว้างของเขา หากเป็นเขา แสดงว่าเสียงพูดคุยของเขากับพอตเตอร์ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้ฝันไป พอคิดแบบนี้รอยยิ้มบาง ๆ ก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้านวล ก่อนที่เธอจะพึมพำออกมาเสียงแผ่วเบา “หอมจัง...” น้ำเสียงงัวเงียของเธอยืนยันได้ว่าเจ้าหล่อนเมามากแค่ไหน ตอนแรกที่เขาเห็นเธอไม่คิดว่าเธอจะอ่อนหัดแบบนี้ แต่ก็อย่างว่าคงโดนพี่ของเขาหลอกเข้าให้ ชายหนุ่มอุ้มร่างบางออกมาหน้าร้านเหล้าเพื่อไปยังรถของเขา แต่แล้วเขาก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเขาได้ไปดีลกับใครไว้ ขณะที่เธอคนนั้นก็กำลังขมวดคิ้วมองเขาอยู่เช่นกัน “อะไรกันคะเนี่ย” เธอสาวเท้าเข้าหาชายหนุ่มทันทีที่เห็นเขาเดินออกมาหน้าร้าน ก่อนที่เธอจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาคนนี้กำลังอุ้มหญิงอื่น และหน้าคุ้น ๆ ของเธอคนนี้ทำให้หญิงสาวเดินเข้ามาใกล้ แต่วิลล์ก็ถอยหลังออกเสียก่อน “โทษทีผมไม่สะดวกละ ถ้าอยากได้ค่าเสียเวลาเดี๋ยวผมให้” เขาตอบเพียงแค่นั้นก่อนจะเบี่ยงตัวหลบเพื่อเดินหนีไปขึ้นรถ และจะได้ไปเอาเงินค่าเสียเวลาให้เธอ แต่ทว่า “เดี๋ยวก่อนค่ะ คุณคิดว่าฉันขายตัวจริงเหรอคะ” หญิงสาวหน้าตาสะสวยกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปขวางทางเดินของเขาไว้ กึก! “จริง ๆ แล้วฉันไม่ได้ขายตัวค่ะ ฉันแค่พูดออกไปเผื่อจะได้ทำความรู้จักกับคุณ” ทว่าสิ่งที่ได้ยินกลับให้คิ้วหนาของเขาขมวดเข้าหากัน “ฉันชื่อ...” “งั้นเราก็ไม่จำเป็นต้องคุยอะไรกัน” ว่าจบแล้วเขาก็เบี่ยงตบหลบเธอคนนี้ไปโดยที่เธอยังคงอ้าปากค้างคำพูดไว้อยู่ “หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะคะ!!” เสียงตะโกนไล่ลังที่ดังขึ้นทำให้ร่างบางที่มองใบหน้าคมสันอยู่นั้นยิ้มออกมา แม้ภาพของเขาจะพร่าเลือนแต่น้ำเสียงของเขาทำให้เธอรู้แล้วว่าตนไม่ได้ตาฝาด และไม่ได้ฝันไป “จาพาฉานไปไหนคะ หือ?” พิ้งค์พราวเอ่ยถามเขาเสียงยานคาง จนถึงตอนนี้แล้วเธอยังไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเมาอย่างหนัก ด้วยความที่เกิดมาไม่เคยดื่มหนักจนเดี้ยงขนาดนี้ “_” ชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไร เขาอุ้มเธอเดินตรงไปที่รถของเขาด้วยใบหน้านิ่งเรียบ “ทามมาย ถึงอุ้มฉันล่ะคะ แอบแต๊ะอั๋งฉันเหรอคะ” เธอพูดพร้อมกับยกฝ่ามือขึ้นวางลงที่แผงอกแกร่งก่อนที่เธอจะกรีดกรายนิ้วเรียวไปมาอย่างลืมตัว “_” “ไม่อยากคุยด้วยเหรอคะ...คุยด้วยหน่อยสิ เย็นชาชะมัด” เสียงของเธอเบาลงเรื่อย ๆ ก่อนที่ใบหน้านวลแดงก่ำจะแนบใบหน้าลงที่แผงอกแกร่งอีกครั้งเมื่อไร้เสียงตอบกลับอะไรจากเขา “หัวใจเต้นแรงจังค่ะ เหนื่อยเหรอ..” เธอพึมพำออกมาอีกครั้งเมื่อหูของเธอที่แนบติดกับอกแกร่งได้ยินเสียงหัวใจของเขาที่ดังขึ้นถี่ ๆ โดยไม่ทราบสาเหตุ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรมันทำให้เธอไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ เวลาต่อมา... รถบีเอ็มดับเบิ้ลยูสีดำขวับแล่นเข้ามาในคอนโดมิเนี่ยมหรูติดแม่น้ำเจ้าพระยา ซึ่งคอนโดมิเนี่ยมโครงการนี้เป็นของตระกูลของเขาเอง ชายหนุ่มเกิดมาในครอบครัวมหาเศรษฐีติดอันดับท็อปสามของประเทศ ในอดีตพ่อของเขาเคยเป็นผู้บริหารบริษัทยักษ์ใหญ่ของประเทศ แต่ตอนนี้อาของเขาเป็นผู้บริหารแทน หากแต่พ่อของเขายังคงเป็นผู้ถือหุ้นสูงสุดรองจากผู้เป็นอาเหมือนเดิม เอี๊ยด! “อื้ออ~” ศีรษะทุยเล็กโอนเอนไปมาเมื่อชายหนุ่มได้เหยีบเบรกรถเมื่อถึงที่หมาย เขาเปิดประตูลงจากรถด้วยความรวดเร็วปนรำคาญเมื่อรู้สึกว่าตอนนี้เขากำลังเสียเวลานอน เรื่องของเธอคนนี้ไม่ใช่เรื่องของเขาเลยสักนิด แต่ทำไมถึงต้องมาส่งเธอถึงที่แบบนี้ วิลล์เดินอุ้มร่างบางเข้ามาภายในตัวคอนโดของเจ้าหล่อนโดยไม่รู้เลยสักนิดว่ามีกล้องของใครบางคนถูกยกขึ้นมาถ่าย อาจจะเป็นเพราะมัวแต่พะวงกับร่างบางที่กำลังละเมออย่างหนักอยู่ก็เป็นได้ “วิลล์...ฉันชอบชื่อนายจังเลย” พิ้งค์พราวรู้สึกตัวตื่นอีกครั้งเมื่อเขาอุ้มเธอขึ้นแนบอก ร่างหนาไม่ตอบอะไรเธอเช่นเดิม เขาเดินขึ้นลิฟต์ภายในคอนโดโดยไม่สนใจสายตาของเหล่าพนักงานที่มองตาม “แก คุณวิลล์เขาเป็นแฟนของดาราคนนั้นเหรอ” “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ถึงขนาดอุ้มกันขึ้นคอนโดแบบนี้ ก็คงไม่รอด” เสียงซุบซิบของพนักงานดังไล่หลังชายหนุ่ม แต่เขาก็ไม่ได้ยินอะไรรู้แค่ว่าตอนนี้มีสายตาหลายคู่เหลือเกินที่มองมาที่เขา “นาย...ไม่ตอบฉันหน่อยเหรอ” พิ้งค์พราวเริ่มได้สติ เธอมองสันกรามของเขาด้วยสายตาไม่พอใจ หากแต่เขาก็ไม่สนใจเธอ “อึก..” อยู่ ๆ หญิงสาวก็รู้สึกพระอืดพระอม เสียงของเธอทำให้วิลล์ก้มหน้าลงมอง ก่อนที่เขาจะตาโตขึ้นเมื่อริมฝีปากปากบางกำลังเผยอขึ้นเหมือนจะอาเจียน “เหี้ย..” “แหวะ อึก...” พรวดด~ “บ้าชิบ!” กลิ่นเหม็น และภาพของมันทำให้ชายหนุ่มหลับตาลงเพื่อข่มอารมณ์ เสื้อของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบของเหลวสีขาวที่ออกมาทางปากของเจ้าหล่อน ก่อนที่เธอจะยิ้มให้เขาบาง ๆ ด้วยความเขินอาย และไม่รู้ว่าจะทำยังไง ซึ่งดูแล้วเขาจะโกรธเธอมาก และขณะนั้นเองที่ลิฟต์ได้เคลื่อนตัวถึงที่หมาย ติ๊ง! “เอ่อ..โทษที” จากที่เมามายเมื่อสักครู่ ก็กลับมาสร่างเมาทันทีเมื่อได้เอาแอลกอฮอล์ออกจากร่างกาย ใบหน้าเรียบตึงและการขบกรามแน่นของเขาทำให้เธอรู้สึกผิดขึ้นมา “ลง” ชายหนุ่มเอ่ยพูดขึ้นเมื่อเขาอุ้มเธอมาจนถึงห้องของเธอ ก่อนที่เขาจะเอ่ยพูดขึ้น และค่อย ๆ ปล่อยเธอลงพื้น “ขอบคุณนะคะ” หญิงสาวเอ่ยพูดเสียงอ้อมแอ้มไม่เต็มเสียงมากนัก ขณะที่เสื้อของเขานั้น... “เอ่อ เข้ามาในห้องฉันก่อนดีไหมคะ นายควรเปลี่ยน...เอ่อ เสื้อ” “_” ชายหนุ่มไม่ตอบอะไรเขาหมุนตัว และเดินตรงไปยังลิฟต์ตัวเดิม รู้งี้น่าจะบังคับให้เธออ้วกทิ้งตั้งแต่ก่อนขึ้นรถ ทำให้เธอสร่างเมา และให้เธอกลับมาเอง คิดแล้วชายหนุ่มก็มีสีหน้าหงุดหงิดทันที ต่างจากหญิงสาวที่ยืนมองแผ่นหลังกว้างของเขาด้วยความรู้สึกพิเศษจนทำให้ใจดวงน้อยกระหน่ำขึ้นเต้นแรง เธอรับรู้ทุกเรื่องตั้งแต่ที่เมาอยู่ในอ้อมแขนของพอตเตอร์ แต่ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์มันก็ทำให้เธอไร้เรี่ยวแรงที่จะขัดขืน และผู้ชายคนนั้นก็แสบยิ่งนัก ทำเป็นชวนเธอคุยจนเพลิน แถมยังรินเหล้าให้เธออีก คิดแล้วก็หัวเสียขึ้นมา หากแต่อย่างน้อยมันก็เป็นเรื่องดีที่เธอได้เห็นมุมหนึ่งของเขาคนนั้น... “วิลล์..” หญิงสาวยกยิ้มขึ้นมา การกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขาทำให้เธอหุบยิ้มไม่ได้ เขาออกตัวเป้นห่วงเธอทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่เรื่องของเขา แถมยังไม่บ่นเธอสักแอะที่เธออ้วกใส่เสื้อเขาอีก “ว้า...ฉันกำลังมีความรักหรอกเหรอเนี่ย” หญิงสาวยิ้มกว้างออกมาพร้อมกับหัวเราะคิกคักมีความสุข ก่อนที่เธอจะหมุนตัวกดรหัสผ่านเข้าห้องของตนไป เพี๊ยะ! “โอ้ย! หุบยิ้มได้แล้ว” หญิงสาวตีต้นแขนของตนเมื่อไม่สามารถหุบยิ้มได้เลย หันไปทางไหนก็มีหน้าของเขาลอยมาหาอยู่ร่ำไป ความประทับใจเล็ก ๆ ก่อเกิดขึ้นในจิตใจของเธอ เขาหน้าตาดีแถมยังเป็นคนดีด้วย แต่ก็มีสาว ๆ เยอะพอสมควร ถ้าหากดูจากก่อนหน้านี้ที่เธอได้ยินเขาคุยกับผู้หญิงคนอื่น ดุท่าแล้วเธอคนนั้นกำลังจะมาจีบเขาสินะ หญิงสาวคิดในใจ และขณะนั้นเองที่คำพูดของผู้ชายอันตรายอย่างพอตเตอร์จะดังขึ้น ‘หึ งั้นก็ต้องรออยู่ตรงนี้แหละครับ คนอย่างไอ้ห่าวิลล์ ชาตินี้มันก็ไม่จีบคุณ’ “ฉันนี่แหละจะจีบเอง!” หญิงสาวเปล่งเสียงออกมาอย่างลืมตัวเมื่อเสียงของพอตเตอร์ทำให้เธอรู้สึกยอมไม่ได้ เธอไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อน เขาว่ากันว่าผู้หญิงตกหลุมรักใครง่ายสงสัยจะจริง เพียงแค่เขาทำดีให้หน่อย หัวใจดวงน้อยของเธอก็สั่นไหว แล้วเขาจะชอบเธอไหม...นี่สิประเด็น ดูแล้วเขาไม่สนใจเธอเลย หญิงสาวคิดไม่ตก เธอเดินไปเดินมาเพื่อหาเหตุผลร้อยแปดที่จะทำให้เขาชอบเธอได้ จะไปหาเขาทุกวันก็เกรงว่าเขาจะรำคาญ จะขอจีบตรง ๆ มันก็ไม่มีชั้นเชิง เสียภาพลักษณ์ดาราสาวพิ้งค์พราวอีก แต่จะปล่อยให้เวลาเดินไปแบบนี้ก็ใช่เรื่อง ดูจากก่อนหน้านี้แล้วคงมีผู้หญิงอีกมากที่พร้อมจะวิ่งเข้าหาเขาเหมือนที่เธอจะทำ แล้วแบบนี้เธอจะทำยังไงถึงจะชนะใจเขาได้ มันต้องมีสิสักทางสิ..หญิงสาวรำพึงในใจ วันต่อมา... -วิลล์- ครืดด ครืดด~ เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้ผมรู้สึกตัวตื่น ก่อนจะผมจะเลื่อนฝ่ามือไปควานหาโทรศัพท์ที่ผมวางไว้ที่หัวเตียงเมื่อคืน หมับ! “ฮัลโหล” ผมไม่ได้ดูหรอกว่าใครโทรมา ชีวิตผมมีแค่ครอบครัวและเพื่อนเท่านั้นที่มีเบอร์ผม ก็คงไม่ใครคนหนึ่งในนี้ “วิลล์ลูก!!” “ครับแม่ ทำไมต้องตะคอกด้วย หูแทบตะ...” “ลูกมีแฟนตั้งแต่เมื่อไร!!”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more