พระชายามาเฟีย สะท้านวัง

ตอนที่ 13 HERO โครงกระดูก!!!/5

ในขณะที่กลุ่มชายฉกรรจ์ที่เต็มไปด้วยอาวุธครบมือต่างก็เห็นเฉกเช่นเดียวกัน แต่ละคนดวงตาเบิกค้างด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ เห็นผู้ชายร่างสูงใหญ่กำยำกลายร่างเป็นโครงกระดูกของคนตายเข้ามาแทนที่ และแต่ละคนยังมิได้ทันลงมือแต่อย่างใด โครงกระดูกผีที่กระชับมีดอยู่ในมือวิ่งเพียงแค่สามก้าวเท่านั้นพลันถึงตัวพวกมันทุกคน

ฉัว!ฉัว!ฉัว!ฉัว!!!! โครงกระดูกแม่ทัพในตำนานเคลื่อนไหวราวล่องหน เมื่อพระองค์ทรงใช้วรยุทธ์ที่ถูกฝึกฝนมาเป็นอย่างดีเมื่อสามพันปีก่อน ปลิดชีพชายโฉดทั้งเจ็ดด้วยการใช้มีดสั้นของพระองค์ตรงเข้าเชือดลำคอของแต่ละคนจนเป็นแผลเหวอะหวะโดยไม่รู้ตัว

อ๊าคคคค!!! เสียงร้องโหยหวนดังออกมาอย่างไม่ขาดสาย

ฉูดดด!!! เลือดแดงฉานพุ่งกระฉูดทะลักออกจากลำคอของแต่ละคนหลั่งไหลเป็นสายธาราดั่งน้ำก๊อก

ตุบ!ตุบ!ตุบ!ตุบ! ร่างกลุ่มชายโฉดที่ถูกโครงกระดูกแม่ทัพในอดีตกาลจับเชือดคอเป็นว่าเล่นหงายท้องล้มลงไปนอนกับผืนทราย แต่ละคนถูกเชือดคอเกือบขาดห้อยร่องแร่งจบสิ้นชีวิตไปโดยไม่รู้ตัวว่าตัวเองตายเสียด้วยซ้ำ

“บะเจ้า!เก่งโคตรๆ เลย”ไป๋หลันฮวาเอ่ยออกมาทันใดครั้นเห็นเหตุการณ์เช่นนั้น ก่อนจะได้ยินสหายร่วมแก๊งเอ่ยสวนแทรกกลับมา

“มันก็ต้องเก่งอะดิเพราะนั่นเป็นผีไม่ใช่คน!”หวังเหล่ยสอดปากแย้งเพื่อนขึ้นมาทันใด

ขวับ!!!! แม่ทัพในอดีตหันกายกลับไปมองไป๋หลันฮวาและหวังเหล่ยที่ยังคงนั่งอยู่บนผืนทรายด้วยกันทั้งคู่มิสามารถขยับเคลื่อนกายหนีไปไหนได้ ด้วยเพราะหวังเหล่ยบาดเจ็บสาหัสนั้นเอง

พรึ่บ!!! เพียงก้าวเดียวพระองค์ทรงยืนจังก้าค้ำศีรษะของสองสหายในขณะที่คนทั้งคู่ทำได้แต่แต่เพียงนั่งตาเหลือกลานด้วยความตกใจอยู่กับที่เช่นนั้น

“เจ้าเป็นเยี่ยงไรบ้างเนี่ยนเจิน”รับสั่งถามหวังเหล่ยกลับไปด้วยทรงเข้าพระทัยว่าเป็นพระสหายสนิทของพระองค์เมื่อสามพันปีก่อน

“มะ...มะ...ไม่...ไม่!!!”หวังเหล่ยกล่าวออกไปแทบไม่เป็นภาษาด้วยความตกใจที่โครงกระดูกผีกำลังส่งเสียงถามกลับมาเช่นนั้นราวกับว่าเป็นมนุษย์ก็มิปาน

ก่อนจะสลบเหมือดหมดสติไปทันทีเพราะเสียเลือดจากการถูกยิงไปมากนั้นเอง ทิ้งเพื่อนสาวร่วมแก๊งให้เผชิญหน้ากับโครงกระดูกผีอยู่เพียงลำพัง

“อาเจิน!อาเจิน!”สุระเสียงรับสั่งเพรียกหาพระสหายด้วยความตกพระทัยครั้นทอดพระเนตรเช่นนั้น

พระองค์มิล่วงรู้ด้วยซ้ำไปว่าบัดนี้มิได้มีร่างเป็นมนุษย์ดั่งเช่นเมื่อครู่ที่ผ่านมา หากแต่คืนร่างเป็นซากโครงกระดูกที่ตายไปนานนับหลายพันปี

พระหัตถ์ใหญ่เอื้อมออกไปหมายประคองร่างของพระสหายสนิทที่ทรงเข้าใจเช่นนั้น ทว่ากลับต้องหยุดชะงักโดยพลันเมื่อสายพระเนตรกระทบเข้ากับมือที่เหลือแต่โครงกระดูกเท่านั้นและที่สำคัญมันคือพระหัตถ์ของพระองค์

“อะไรกันนี่!”รับสั่งออกมาด้วยความตกพระทัยอย่างยิ่งยวด

แม่ทัพในอดีตรีบก้มลงทอดพระเนตรพระวรกายของพระองค์ที่มีแต่ซากโครงกระดูกปรากฏให้เห็นเพียงเท่านั้นในเวลานี้ ท่ามกลางพระอาการที่เต็มไปด้วยความตระหนกพระทัยและงงงันมิรู้วาย

ก่อนจะหันกลับไปทอดพระเนตรไปทั่วบริเวณและหยุดลงที่ทะเลสาบพระจันทร์เสี้ยว ปรากฏอยู่ตรงพระพักตร์ห่างจากจุดที่ทรงยืนอยู่ประมาณ 800 เมตร ซากโครงกระดูกแห้งกรังพระดำเนินตรงไปที่ทะเลสาบดังกล่าวทันที

พรึ่บ!!! เพียงก้าวเดียวแม่ทัพในตำนานปรากฏกายอยู่ริมทะเลสาบพระจันทร์เสี้ยว ด้วยทรงใช้วิทยายุทธ์ของพระองค์เร้นพระวรกายจนมาอยู่ตรงบริเวณดังกล่าว ซากโครงกระดูกแห้งกรังโน้มกายลงไปมองร่างที่เห็นอยู่ในสายน้ำเมื่อกระทบกับแสงจากดวงจันทร์ซึ่งวันนี้เป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง ทำให้เห็นทุกอย่างชัดเจน

พระหัตถ์ทั้งสองข้างที่บัดนี้เหลือเพียงซากแห้งกรังเท่านั้น ค่อยๆ ยกขึ้นจับพระพักตร์ที่เป็นกะโหลกก่อนจะรีบสัมผัสไปทั่วว่าสิ่งที่ทรงทอดพระเนตรอยู่ในขณะนี้แท้จริงแล้วคืออะไรกันแน่

“มะ.ไม่จริง!เหตุใดรูปกายของข้าจึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้ ใยข้าจึงกลายเป็นโครงกระดูก กายเนื้อเลือนหายไปแห่งหนใด นี่ข้าตายไปแล้วเช่นนั้นรึ!..ข้าตายไปแล้วหรือนี่!!”รับสั่งพึมพำด้วยทรงมิอยากจะเชื่อว่าสิ่งที่ทรงทอดพระเนตรอยู่ในขณะนี้เป็นเรื่องจริง

ก่อนจะนึกทบทวนความทรงจำสุดท้ายที่จดจำได้อย่างแม่นยำว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างกับพระองค์ ภาพการต่อสู้อย่างดุเดือดภายในกระโจมที่ประทับกับนางปีศาจงูพันปีที่เร้นร่างแปลงกายเป็นเหอผิง ราชองคักษ์คนสนิทของพระองค์ปรากฏขึ้นมาทันใดและจบลง

เมื่อทรงจดจำได้ว่าโรคประหลาดของพระองค์ในวัยเยาว์จู่ๆ ก็ปรากฏขึ้นอย่างไม่รู้สาเหตุในขณะที่ทรงได้เปรียบนางปีศาจทุกด้าน ภาพในความทรงจำดับวูบลงไปทันใดพร้อมพระอาการนิ่งงันไปชั่วขณะเข้ามาแทนที่

“ไม่จริง!!!!”สุรเสียงแผดดังกึกก้องท่ามกลางความเงียบงันภายในท้องทะเลทรายเวิ้งว้างสุดสายตา

เฮือก!!! ไป๋หลันฮวาสะดุ้งจนสุดตัวกับเสียงที่บ่งบอกถึงความตกใจอย่างสุดขีดของโครงกระดูกแม่ทัพในอดีต ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอทันใดเมื่อ ซากโครงกระดูกพลันมาปรากฏอยู่ตรงหน้าเธออีกครั้งส่วนของกะโหลกค่อยๆ หันกลับมามองหญิงสาว ทั้งๆ ที่ไร้สิ้นดวงตาทั้งสองข้างแต่อย่างใด แต่เธอกลับล่วงรู้ว่าโครงกระดูกร่างนั้นกำลังมองเธออยู่

“แม่นาง!”รับสั่งเพรียกหาไป๋หลันฮวาพร้อมก้าวเข้าไปหาเธอทันใด

และสุรเสียงรับสั่งของแม่ทัพในตำนานทำให้มาเฟียสาวคนสวยที่กำลังนั่งประคองหวังเหล่ยอยู่ในขณะนั้นรีบวางร่างอันหมดสติของสหายรักร่วมแก๊งลงนอนไปกับผืนทรายอย่างรวดเร็ว

เมื่อโครงกระดูกที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้ากำลังก้าวตรงเข้ามาหาเธอ สองมือยกขึ้นพร้อมเป็นสัญญาณห้ามพลางกระเถิบถอยหลังในท่านั่งออกห่าง เตรียมลุกวิ่งหนีให้เร็วที่สุด

“ทะ..ทะ..ท่านผีผู้กล้า...มะ...ไม่ต้องถามหนูนะ...เพราะหนูก็ไม่รู้เหมือนกัน..อยากกินอะไร..บะ...บอกเลย..เดี๋ยวจัดให้แถมกระดาษเงินกระดาษทอง บ้านพร้อมที่ดิน แรมโบกินี่อีกหนึ่งคันและเงินอีกพันล้านหยวนให้ไปใช้ในเมืองผีเลยสิเอา!..เป็นการขอบคุณที่ช่วยฆ่าไอ้พวกวายร้ายนั่นให้...เหอ...เหอ”หญิงสาวพูดพลางหัวเราะแห้งๆ ออกมา

ในขณะที่แม่ทัพในตำนานทรงแปลกพระทัยกับถ้อยเจรจาดังกล่าวของสตรีตรงพระพักตร์อย่างยิ่งยวดทันทีที่ทรงได้ยินเช่นนั้น

“เจ้ากล่าวถ้อยเจรจาสิ่งใดอย่างนั้นหรอกรึ! ข้ามิเข้าใจแม้แต่น้อย...สิ่งที่ข้าต้องการล่วงรู้นั่นก็คือ”รับสั่งได้เพียงเท่านั้นก็ทรงหยุดนิ่งลงไปโดยพลัน

แวบบบ!!! แสงวาววับเปล่งประกายออกมาจากกระดองเต่าศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่บนคอขาวผ่องของสตรีสาวแสนสวยที่มีความงดงามอย่างประหลาด ตามด้วยแสงวาววับสะท้อนวูบวาบออกมาจากกระดองเต่าที่อยู่บนซากโครงกระดูกของแม่ทัพในอดีตด้วยเช่นกัน

แม่ทัพในตำนานก้มลงทอดพระเนตรแสงสะท้อนที่สว่างวาววับออกมาจากซากโครงกระดูกของพระองค์ทันที พระหัตถ์สัมผัสกับกระดองเต่าศักดิ์สิทธิ์ที่ยังอยู่ในสร้อยและสวมอยู่ที่พระศอมาตลอดหลายพันปีที่ทอดร่างสงบนิ่งนอนอยู่ใต้ผืนทรายดังกล่าว

“เหตุใดกระดองเต่าที่จารึกอักขระโบราณจึงกลายเป็นสร้อยมาอยู่กับข้าและยังมีอีกครึ่งซีกอยู่กับแม่นางผู้นี้ด้วย”รับสั่งพร้อมเงยพระพักตร์ทอดพระเนตรไป๋หลันฮวาทันที

“หรือเจ้าคือปีศาจตนนั้นที่ปรากฏกายขึ้นในกระโจมของข้าพร้อมทิ้งกระดองเต่านี้เอาไว้”รับสั่งถามแม่มาเฟียสาวคนงามกลับไป

ใบหน้างดงามอย่างประหลาดส่ายไปมาติดต่อกันเป็นคำตอบปฏิเสธอย่างชัดเจนของเธอได้เป็นอย่างดี

“หนูไม่รู้! ไม่รู้อะไรเลย!ตื่นขึ้นมาก็เห็นเจ้ากระดองเต่าชิ้นนี้กลายเป็นสร้อยคล้องอยู่ที่คอของหนูแล้ว อีกอย่างตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยบุกเข้ากระโจมใครด้วย ปีศาจอะไรก็ไม่เคยเป็น! หนูไม่รู้จัก!!!”ประโยคสุดท้ายหญิงสาวหยอดเสียงสูงเน้นหนักพลางโบกมือไหวไปมาปฏิเสธเป็นพัลวัน

“เช่นนั้นหรอกรึ!”แม่ทัพในตำนานรับสั่งพร้อมก้าวเข้าไปหาไป๋หลันฮวา

เหวอออ!!! แม่สาวน้อยแหกปากร้องลั่นด้วยความตกใจ เมื่อซากโครงกระดูกแห้งกรังก้าวพรวดเดียวประชิดถึงตัวเธอโดยพลัน ร่างอรชรชะงักงันดั่งถูกมนต์สะกดตรึงไว้ให้นั่งอยู่กับที่เช่นนั้น ซึ่งแท้จริงแล้วคืออาการก้าวขาไม่ออกของหญิงสาวนั่นเองหาได้ถูกเวทย์คาถาตรึงร่างเอาไว้แต่อย่างใด

พระหัตถ์ที่กลายเป็นซากโครงกระดูก ทำท่าจะเอื้อมจับกระดองเต่าอีกครึ่งซีกที่อยู่บนลำคอขาวผ่องของสตรีสาวตรงพระพักตร์ หากแต่ยังมิทันที่จะเอื้อมไปถึง กระดองเต่าศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองชิ้นซึ่งสวมอยู่บนคอของทั้งสอง จู่ๆ ก็ยกขึ้นตั้งตรงราวกับว่ากระดองเต่าทั้งสองชิ้นดังกล่าวต้องการประกบเข้าหากันนั้นเอง

และนั่นเป็นเหตุให้ร่างระหงของไป๋หลันฮวาและซากโครงกระดูกแห้งกรังของแม่ทัพในอดีตถูกแรงดึงดูดมหาศาลของกระดองเต่าศักดิ์สิทธิ์ดึงร่างของทั้งสองปะทะเข้าหากันทันที

“เหวอออ!ไม่นะจะดึงเข้าไปทำไม!ไม่เอา!ไม่เอา!”แม่สาวน้อยโวยวายจนเสียงหลงออกมาทันใด

เมื่อกระดองเต่าศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ในลำคอของเธอกระชากร่างงามของทั้งสองโน้มกายเข้าหากันก่อนจะประกบเข้ากับส่วนที่เหลืออีกครึ่งซีกที่อยู่บนร่างของแม่ทัพไร้พ่ายในตำนาน

พรึ่บ!!! แสงสว่างวาววาบพุ่งออกมาจากกระดองเต่าศักดิ์สิทธิ์ทันทีที่ประกบเข้าด้วยกัน พร้อมเหตุการณ์ในอดีตขององค์ชายโจวโยว่เฉิงในคืนที่ทรงต่อสู้กับปีศาจงูพันปีปรากฏให้ขึ้นมาอีกครั้ง

ท่ามกลางอาการตกตะลึงของมาเฟียสาวคนงามที่ได้เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างซึ่งเกิดขึ้นกับซากแห้งกรังที่กำลังยืนอยู่แนบชิดเธอ จวบจนกระทั่งซากโครงกระดูกนั้นคืนร่างกลับกลายเป็นคนมาได้อย่างไร

หา! ไป๋หลันฮวาอุทานออกมาทันทีครั้นเห็นภาพดังกล่าว

เมื่อซากโครงกระดูกนั้นแปรเปลี่ยนเป็นบุรุษรูปงามที่กำลังจุมพิตเธออย่างเร่าร้อนและเลือดที่กลบปากเพราะหกล้มกระแทกเข้ากับโครงกระดูกจนปากแตกเป็นสาเหตุทำให้แม่ทัพลือนามในอดีตกลับมามีพระชนม์ชีพอีกครั้งนั้นเอง

แต่แล้วกลับกลายเป็นซากโครงกระดูกดั่งเดิม ทันทีที่แสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าเข้าสู่เวลาแห่งรัตติกาลก่อนจะค่อยๆ เลือนหายไปอย่างช้าๆ ต่อหน้าคนทั้งสอง

ฉับพลันอักขระโบราณตั้งแต่ยุคสร้างแผ่นดินปรากฏขึ้นมาโดยพลัน และกำลังลอยอยู่กลางอากาศตรงหน้าคนทั้งสองในขณะนี้ ราวกับว่าเป็นสิ่งที่ผู้ที่ถูกเลือกต้องอ่านพร้อมกันทั้งคู่ ก่อนจะปรากฏเสียงของไป๋หลันฮวาอ่านจารึกโบราณที่กำลังล่องลอยอยู่กลางอากาศตรงหน้าพร้อมกับแม่ทัพในอดีตโดยมิได้นัดหมาย

หยาดโลหิตสตรีพรหมจรรย์ของผู้ที่ถูกเลือกเปลี่ยนร่างไร้ชีพหวนคืนจากความตาย ปรากฏชีวิตใหม่ดั่งที่เคยเป็น เปลี่ยนบาดแผลให้มลายหายไปจนสูญสิ้น เมื่อร่ายคาถาบดบัง

พรึ่บ!!! แสงสว่างเจิดจ้าดับวูบลงไปโดยพลัน ทันทีที่เสียงอ่านอักขระศักดิ์สิทธิ์ที่ปรากฏให้เห็นตรงหน้าจากคนทั้งสองสิ้นสุดลง ท่ามกลางอาการแปลกใจของแม่ทัพในอดีตและไป๋หลันฮวาต่างหันกลับมามองหน้ากัน

เฮ้ย!!! สาวเจ้าอุทานเสียงหลงด้วยความตกใจ เมื่อเธอนึกขึ้นได้ว่า ผู้ที่อยู่ตรงหน้าหาใช่คนเช่นเดียวกับเธอความรู้สึกเสียวสันหลังวาบๆ ปรากฏขึ้นมาทันทีครั้นเห็นซากแห้งกรังของแม่ทัพในอดีตกำลังจ้องหญิงสาวเขม็ง

“ทะ...ทำไมหัน..หันกลับมามองกันแบบนี้ละท่านผู้เฒ่า! หนูมะ..ไม่ใช่...ไม่ใช่หนูนะ”ไป๋หลันฮวาโบกไม้โบกมือไปมาเป็นการใหญ่พลางก้าวถอยหลังจากจุดที่ยืนอยู่อย่างรวดเร็ว

“เดี๋ยวก็รู้!!!”ซากแห้งกรังของแม่ทัพในตำนานรับสั่งออกมา

หมับ!! ลำคอขาวผ่องถูกพระหัตถ์ซึ่งเป็นซากโครงกระดูกคว้าเอาไว้ทันท่วงที กะโหลกมนุษย์บริเวณที่เป็นส่วนปากทาบทับลงบนริมฝีปากอวบอิ่มที่ยังมีแผลแตกและมีเลือดออกมาอยู่ตลอดเวลาของสตรีสาวที่พระองค์ได้พานพบหลังจากกลับมามีพระชนม์ชีพอีกครั้ง

และทันทีที่เลือดของหญิงสาวไหลเข้าไปในปากที่เป็นซากโครงกระดูกนั้น ร่างมนุษย์ของแม่ทัพในอดีตค่อยๆ ปรากฏขึ้นมาทันใดพระเศียรค่อยๆ แจ่มชัดก่อนจะลามเลียหล่อหลอมกลายเป็นมนุษย์จนไปถึงพระบาท พร้อมพระวรกายสูงใหญ่ กำยำ ซึ่งเต็มไปด้วยเลือดเนื้อและชีวิตขององค์ชายโจวโย่วเฉิงปรากฏออกมาอย่างสมบูรณ์อีกครั้ง

พระหัตถ์ทั้งสองข้างที่เต็มไปด้วยเลือดเนื้อของบุรุษเพศค่อยๆ ยกขึ้นประคองลำคองามระหงของสตรีสาวที่กำลังถูกพระองค์จุมพิตอยู่ในขณะนี้และไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยนางไปง่ายๆ เสียด้วย

ในขณะที่คนถูกระดมจูบกำลังฟินได้ที่เลยทีเดียว จากขัดขืนปฏิเสธเป็นพัลวันในคราแรกกลับเริ่มจูบโต้ตอบกลับไปอย่างร้อนแรงไม่แพ้กัน เสียงอู้อี้เมื่อครู่ที่ผ่านมากลับกลายเป็นเสียงครางในลำคอด้วยความพึงพอใจเข้ามาแทนที่ฉับพลันเสียงหนึ่งพลันดังกึกก้องท่ามกลางความเงียบงัน

“หลันฮวา!!!”